Morgunblaðið - 15.01.2005, Blaðsíða 42

✝ Jóhann Magnús-son fæddist á Ísa-
firði 22. apríl 1945.
Hann andaðist á
sjúkrahúsi Ísafjarðar
7. janúar síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Magnús Örnólfur Jó-
hannsson, f. 28.9.
1916, d. 27.1. 1997, og
Margrét Sigríður
Jónasdóttir, f. 29.5.
1917, d. 23.1. 2002.
Systur Jóhanns eru
Erna, f. 7.6. 1938,
Edda, f. 5.10. 1943, og
Lilja, f. 28.2. 1947.
Jóhann kvæntist 2. október 1965
Halldóru Jóhannsdóttur, f. 10.3.
1946. Hún er dóttir hjónanna Jó-
hanns Kristjánssonar og Evlalíu
Sigurgeirsdóttur frá Bolungarvík.
Börn Jóhanns eru: 1) Dagný Sig-
ríður, f. 16.10. 1963, gift Magnúsi
Má Þorvaldssyni, þau eiga fjögur
börn. 2) Elva Jóhanna, f. 20.12.
1965, gift Barða Önundarsyni, þau
eiga þrjú börn. 3) Magnús Örnólf-
ur, f. 5.4. 1968,
kvæntur Helgu Guð-
rúnu Haraldsdóttur,
þau eiga tvö börn. 4)
Heiðrún Björk, f.
31.7. 1972, hún á eitt
barn. 5) Ari Kristinn,
f. 18.7. 1978, unnusta
Harpa Henrysdóttir,
þau eiga eitt barn.
Jóhann og Hall-
dóra hófu sinn bú-
skap á Ísafirði 1964
og bjuggu þar alla
tíð. Hann var aðeins
14 ára þegar hann
byrjaði til sjós. Hann
lærði bifvélavirkjun og vann við
þá iðn í nokkur ár uns hann fór á
sjóinn aftur og var hann þá til sjós
hjá Ásgeiri Guðbjartssyni á Guð-
björgu allt til ársins 1988 þegar
hann hóf störf hjá bifreiðaskoðun
þar sem hann starfaði til ársins
2003.
Útför Jóhanns fer fram frá Ísa-
fjarðarkirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14.
Það var í apríl 1986 sem ég hitti
tengdapabba minn, Jóhann Magnús-
son fyrst. Jóhann var sjómaður og því
sjaldan heima. Sjómannslífið var al-
veg nýtt fyrir mér, það voru engir
sjómenn í minni fjölskyldu og ég
hafði aldrei kynnst svona lífi áður.
Reyndar var vinkona mín sjómanns-
dóttir og þannig var ég búin að
ímynda mér tengdapabba, gráhærð-
an með bumbu og í lopapeysu, eins og
pabba hennar. En reyndin varð nú
allt önnur. Þegar við Magnús komum
í Móholtið þennan laugardag fórum
við beint útí skúr að heilsa upp á Jó-
hann og þar kom hann undan bílnum
sínum, ,,Nei hæ...“ grannur, snagg-
aralegur og brosandi. Ekki fannst
mér hann sjómannslegur og þegar ég
bar hann saman við pabba minn
fannst mér hann ekki einu sinni mjög
pabbalegur. Ólíkari feður var ekki
hægt að hugsa sér. Pabbi minn var af
gömlu kynslóðinni, með hatt, lék á
orgel og safnaði nótum, en Jóhann
var af brilljantín-kynslóðinni, með
greiðuna í rassvasanum og hlustaði á
Presley. Eftir þessa fyrstu kynningu
var svo haldið inn í kaffi til tengda-
mömmu og þeir áttu eftir að verða
miklu fleiri kaffitímarnir sem við átt-
um saman fjölskyldan þar sem var
hlegið og alltaf var talað um bíla,
fram og til baka. Þegar til kom reynd-
ist tengdapabbi hinn besti pabbi og
ekki síðri afi eftir því sem árin liðu og
barnabörnin fóru að tínast til.
Þegar maður nýtur þeirra forrétt-
inda að búa í svona samfélagi eins og
Ísafirði vill fólk vita hverra manna
maður er. Fljótlega komst ég að því
að einfaldast væri bara að svara því
til að ég væri tengdadóttir Jóa Magg í
bifreiðaskoðun, þá þurfti ekki að
segja meir. Þegar við sáum í hvað
stefndi fyrir jólin þyrmdi allt í einu
yfir mig einn daginn og ég fór að
hugsa hvern ég ætti nú að kenna mig
við þegar tengdapabbi væri farinn?
Svarið var einfalt, ég held alltaf
áfram að vera tengdadóttir Jóa
Magg, því hver getur gleymt svona
manni?
Elsku tengdapabbi, mér var heiður
að því að vera tengdadóttir þín, takk
fyrir allt og allt.
Helga.
Takk fyrir allt elsku afi, ég er svo
þakklát að hafa fengið að vera með
þér allan þennan tíma.
Við sátum eitt kvöld saman við eld-
húsborðið með landabréfabók og
ferðuðumst um allan heim, og
skemmtum okkur konunglega eins
og alltaf. Og manstu þegar við vorum
í fjallaskálanum hennar Elvu að spila
gettu betur og þú tókst Elvis með
stæl, það var nú ekki leiðinlegt. Svo
fórum við í pottinn í þónokkuð marga
klukkutíma og fórum svo í Mónópólí
og spiluðum langt fram eftir nóttu,
það voru heldur ekki fáir veiðitúrarn-
ir sem við fórum í … Manstu þegar
stelpurnar (Heiðdís og Bylgja) voru
að koma heim frá Danmörku. við
hlustuðum stanslaust á lag númer 9
og þegar við sáum þær koma á móti
okkur stungum við íslenska fánanum
út um gluggann og veifuðum honum.
Það var mikil gleði þegar við sáum
hvor aðra… Elsku afi, þú lifir að eilífu
í sálu minni, kveðja
Íris Ösp.
Elsku afi.
Þótt þú sért farinn vitum við að þú
verður alltaf hjá okkur. En nú ertu
kominn upp til himna og getur farið á
fullt af Presley-tónleikum. Við mun-
um hvað það var alltaf gaman í Míkr-
unni þegar þú spilaðir lag nr. 9 og
hvað þú borðaðir mikið af súkku-
laðirúsínum og gerðir krossgátur. Þú
varst líka alltaf útí skúr en gast ekki
klárað bílinn þinn en hann pabbi klár-
ar hann bara fyrir þig.
Þú varst jákvæðasti kall í heimi,
varst alltaf í góðu skapi þótt þú værir
svona veikur og læknirinn sagði að þú
hefðir verið uppáhaldssjúklingurinn
hjá öllum. Þú varst líka alveg ákvðinn
í að vera hjá okkur um jólin og amma
dekraði við þig eins og hún gat. Við
ætlum að passa vel upp á hana fyrir
þig og vera mikið hjá henni.
Við elskum þig.
Heiðdís og Bylgja.
Hjálpsamur, spaugsamur og góður
drengur. Þannig er í fáum orðum
hægt að lýsa mági mínum, Jóhanni
Magnússyni. Ég kynntist honum
þegar hann hóf búskap með Hall-
dóru, elstu systir minni. Eru mér sér-
staklega minnistæðar heimsóknir
okkar Oddu systir í innkaupa- og
skíðaferðir á Ísafjörð til Halldóru og
Jóhanns. Voru þessar ferðir
ákveðnar með löngum fyrirvara og
var mikil spenna og eftirvænting sem
fylgdu þessum heimsóknum enda
voru ferðir á Ísafjörð ekki daglegt
brauð fyrir börn á þessum tímum.
Það vakti strax aðdáun mína
hversu laghentur Jóhann var, margs-
konar listaverk bera því vitni. Því
miður sinnti hann þessum hæfileik-
um sínum alltof lítið í seinni tíð. Eina
páska þegar við systkinin vorum á
skíðaviku á Ísafirði á tréskíðum, ekki
með plastsóla undir eins og er á skíð-
um í dag, þótti Jóhanni skíðin renna
heldur illa hjá okkur. Tók hann sig til
og smurði trefjaplastsóla undir skíðin
okkar og urðu þau eins og ný á eftir.
Þetta var dæmigerður Jóhann, úr-
ræðagóður og hjálpsamur.
Jóhann var mikill áhugamaður um
bíla og lærði bifvélavirkjun. Hann
sprautaði tugi bíla fyrir vini og kunn-
ingja og m.a. minn fyrsta bíl og lét sig
ekki muna um að skreppa út í Vík og
úða á hann eins og hann sagði gjarn-
an. Eftir að þau fluttu í Móholtið átti
hann margar stundir í bílskúrnum við
að gera upp bíla og nutu margir góðs
af.
Einn af mörgum skemmtilegum
eiginleikum Jóhanns var að sjá ávallt
spaugilegar hliðar á málum og leggja
aðrar merkingar í orð og orðasam-
bönd. Í minningunni eru margar
spaugilegar setningar sem leiða hug-
ann til Jóhanns og var ótrúlegt að
heyra hann spauga um sjálfan sig
þótt fársjúkur væri. Hann tók veik-
indum sínum af miklu æðruleysi og
var aðdáunarvert að fylgjast með
honum síðustu mánuði, þegar hann
setti sér takmörk og náði þeim.
Elsku Halldóra. Ef Guð er til, þá
vona ég að hann styrki þig og fjöl-
skyldu þína í þessari miklu sorg. Við
Anna og börnin erum þakklát fyrir
samverustundirnar með ykkur í
gegnum tíðina.
Minningin lifir um góðan dreng.
Bjarni.
Margs er að minnast þegar ég kveð
mág minn Jóhann Magnússon. Ég
var rétt um 8 ára þegar ég kynntist
Jóhanni, en hann og eldri systir mín,
Halldóra, voru þá að hefja búskap á
Ísafirði.
Minningabrotin hlaðast upp. Sér-
staklega er mér minnisstætt þegar
ég og Bjarni bróðir fengum að koma
á skíðaviku til Ísafjarðar um páska,
en það var svipað og að fara til út-
landa í dag. Ekki stóð á Jóhanni að
skutla okkur upp á Dal alla páskana
og sækja okkur aftur eftir að við
höfðum skíðað allan daginn þótt vegir
væru ekki eins góðir þá og eru í dag
og færðin oft misjöfn.
Seinna skutu þau yfir mig skjóls-
húsi þegar ég stundaði nám á Ísafirði
í tvo vetur og fyrir það vil ég sér-
staklega þakka. Það er ekki sjálf-
sagður hlutur að hýsa ungling á
heimilum ættingja meðan á skóla-
göngu stendur en alltaf var ég vel-
komin og fannst mér heimili þeirra
eins og mitt annað heimili.
Minningar tengjast einnig sam-
fylgd með Jóhanni. Hann að fara á
bílaverkstæðið sem hann vann á og
ég að fara í skólann, stundum í bíl en
stundum gangandi vegna ófærðar á
götum Ísafjarðar. Þetta er tímabil
sem mér finnst nýliðið. En tíminn líð-
ur hratt og hlutirnir breytast ört,
ófærar götur þekkjast ekki í dag.
Þá er mér líka minnisstætt ferða-
lag sem við fórum í saman. Þau hjón-
in, Jóhann og Halldóra, með Elvu og
Magnús lítil á Mercury Comet-bíln-
um sínum og ég og bræður mínir
Bjarni og Sigurgeir ásamt Guðlaugu
konu Sigurgeirs. Haldið var norður í
land og átti að nota verslunarmanna-
helgi í þetta ferðalag. Ferðin gekk vel
til að byrja með en þegar fór að líða á
ferðina fóru dekk að springa en það
var lítið mál fyrir Jóhann bifvéla-
virkja sem var náttúrulega með allar
græjur sem til þurfti og gerði við á
staðnum. Keyrt var í Fljótin sem
voru Jóhanni ákaflega kær því þaðan
var hann ættaður og var þar í sveit í
mörg sumur. Þrátt fyrir brösugt
gengi var þessi ferð hin skemmtileg-
asta og höfum við oft skemmt okkur
með þessum ferðasögum.
Eftir að ég giftist og flutti til Siglu-
fjarðar komu Jóhann og Halldóra oft
á sumrin og alltaf var komið við í
Fljótunum og helst rennt fyrir í
Stífluvatninu, ekki endilega til að
veiða, heldur bara rétt til að rifja upp
gamlar minningar. Ferðin sl. sumar
er mér þó kærust í minningunni þeg-
ar Jóhann og Halldóra komu á pæju-
mótið með Bylgju, Heiðdísi og Írisi
Ösp ásamt Magnúsi syni þeirra og
Helgu tengdadóttur. Þeir feðgar fóru
þá í Fljótin renndu fyrir og fóru yfir
Skarðið til baka, en þá leið fannst Jó-
hanni skemmtilegt að fara. Eftir
þessa norðurferð var eins og Jóhann
fengi aukakraft. Hann hresstist það
mikið eftir að hann kom heim á Ísa-
fjörð að hann fór til berja í heilan
mánuð og tíndi heil ósköp af berjum,
svo mikið að hann gaf ber í saft og
sultu í allar áttir og nutum við fjöl-
skyldan þess ríkulega. Kannski varð
það ferðin í Fljótin sem gerði honum
svo gott.
En orkan úr Fljótunum og berj-
unum þvarr þegar leið á haustið og
heilsu Jóhanns hrakaði á ný. Enda
þótt verulega hafi dregið af Jóhanni
auðnaðist honum að vera heima með
fjölskyldu sinni um jól og áramót eins
og hann þráði svo heitt en á síðasta
degi jóla var hann fluttur á sjúkra-
húsið á Ísafirði og andaðist þar morg-
uninn eftir.
Blessuð sé minning mágs míns Jó-
hanns Magnússonar og hafi hann
þökk fyrir allt.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Elsku Halldóra, Dagný, Elva,
Magnús, Heiða, Ari og fjölskyldur,
missir ykkar er mikill. Megi Guð vera
með ykkur á erfiðum stundum.
Hvíl í friði kæri mágur.
Oddný Hervör.
Sumarið líður. Ævin eitt sinn dvín,
þá enginn getur minnsta fingri bifað.
(Þóroddur Guðmundsson.)
Látinn er á Ísafirði svili minn Jó-
hann Magnússon bifreiðaskoðunar-
maður rétt tæplega sextugur að aldri.
Ég kynntist Jóhanni fyrir 30 árum
þegar ég dvaldist í Bolungarvík við
kennslu. Jóhann og kona hans Hall-
dóra voru þá að byggja á Ísafirði hús
sem þau keyptu frá heimabæ mínum
Siglufirði, svokallað Húseiningahús,
og tveir sveitungar mínir voru komn-
ir vestur til að reisa húsið fyrir þau
hjónin. Þar sem svo háttaði að kenn-
arar voru um tíma í verkfalli gat ég
lagt nokkur lóð á vogarskál við bygg-
inguna, aðstoð sem aðallega var fólg-
in í handlangi til iðnaðarmannanna.
Þau Jóhann og Halldóra hafa búið
síðan í þessu húsi, að Móholti 12, og
ófá eru handtök Jóhanns í húsinu og
umhverfi þess og þá alveg sérstak-
lega í tvöfalda bílskúrnum sem iðaði
af lífi við störf Jóhanns við bíla og
bílaviðgerðir.
Á þessum tíma stundaði Jóhann
einnig sjómennsku á flaggskipi flot-
ans hinum aflasæla skuttogara Guð-
björgu ÍS. Aflinn hjá þeim og dugn-
aðurinn var með ólíkindum og eru
mér minnisstæðar sögur Jóhanns um
hinn mikla afla, skipið og áhöfnina
sem hann var svo stoltur af. Stöðugur
mikill afli, landað reglulega á Ísafirði
og aflinn unninn þar og allt á „full
sving“ í landi þegar togararnir komu
til löndunar hver á fætur öðrum.
Tekjurnar ævintýralegar og mikill
uppgangur.
Já, sú var tíðin. Þetta líkaði Jó-
hanni vel og hann var stoltur Vest-
firðingur.
Síðar ræddum við Jóhann oft um
þær miklu breytingar sem orðið hafa
með tilkomu kvótakerfisins og
breyttum atvinnuháttum í framhaldi
af því og það var mér, landkrabban-
um, góður skóli að ræða við Jóhann
um þessi mál og skiptast á skoðunum
við hann.
Báðir vorum við jafnóhressir með
hina óheillavænlegu þróun lands-
byggðarinnar, stöðugan samdrátt og
fólksfækkun.
Jóhann var mikill landsbyggðar-
maður og stoltur af heimabæ sínum
og Ísfirðingum.
Þegar hann hætti á sjónum tók
hann við starfi bifreiðaskoðunar-
manns á Ísafirði og þjónaði nær öll-
um Vestfirðingum í starfi sínu. Þar
var Jóhann líka í essinu sínu. Nú kom
í ljós hin mikla þjónustulipurð hans
og kynni af nær öllu fólki sem til hans
leitaði. Hann vildi alltaf greiða götu
allra og það var í raun og veru ótrú-
legt að hann gat sinnt öllum einn því
ekki hafði hann aðstoðarmann hjá
bifreiðaeftirlitinu á þessum tíma.
Leggja aðeins meira á sig og sleppa
eða stytta matar- og kaffitíma frekar
en að láta fólk bíða, það var hans hátt-
ur.
Á Ísafirði þekkja nær allir alla og
það nýttist Jóhanni vel í sínu starfi og
ófáar sögurnar hefur hann sagt mér,
flestar spaugilegar, af mönnum á Ísa-
firði. Ég held að heimsókn með bílinn
í skoðun þar hafi verið mörgum
manninum hin mesta gleðistund og
uppspretta ýmissa skondinna sagna
um menn og málefni.
Það er margs að minnast í upprifj-
un um hinn látna vin, sem orðið hefði
sextugur hinn 22. apríl nk.
Moldin er þín.
Moldin er trygg við börnin sín,
sefar allan söknuð og harm
og svæfir þig við sinn móðurbarm.
Grasið hvíslar sitt ljúfasta ljóð
á leiðinu þínu. Moldin er hljóð
og hvíldin góð …
(Davíð Stefánsson.)
Nú þegar Jóhann er allur eftir erf-
ið veikindi er ég viss um að hann er
hvíldinni feginn. Það var ekki hans
stíll að vera upp á aðra kominn eða
geta ekki sinnt hugðarefnum sínum,
s.s. við að gera upp gamla bíla sem
öðluðust fyrri glæsibrag þegar hann
hafði farið um þá sínum fimu hönd-
um. Það var ekki heldur í hans anda
að geta ekki stundað sína vinnu og
umgengist fólk. Að sjá á eftir rétt
tæplega sextugum manni er öllum
erfitt og alveg sérstaklega nánustu
fjölskyldumeðlimum en þrautaganga
hans í baráttu við illskeytt krabba-
mein síðustu fjögur ár var honum erf-
ið og sársaukafull.
Ég á góðar minningar um Jóhann
Magnússon. Hafi hann þökk fyrir allt
og allt.
Halldóru, börnum þeirra og barna-
börnum svo og öðrum ættingjum
sendi ég mínar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Hvíl í friði, kæri vinur.
Kristján L. Möller.
Börnin sem fæddust í stríðslok og
verða 60 ára á þessu ári, kveðja nú
skólafélaga sinn Jóhann Magnússon.
Á Ísafirði, þar sem við ólumst upp,
var húsvörður í barnaskólanum sem
allir elskuðu og gekk undir nafninu
afi, öllum fannst þeir eiga hann. Þessi
afi var alvöru afi hans Jóa Magg og
okkur býður í grun að Jói hafi líkst
þessum ljúfa afa sínum, því það sem
prýddi Jóa helst var ljúfmennskan.
Jói var oft í skóla að teikna myndir,
í einni kennslustund var hann að rissa
mynd af hnakka eins kennarans, sá
var með skalla og smá hárkraga í
kring.
Kennarinn gekk snöggt að honum
og spurði; hvað teiknar þú? ,,Þetta er
Vatnajökull.“ Þá sagði kennarinn:
,,Þú ert drátthagur vel, en viltu ekki
frekar fylgjast með?“
Lítil atvik segja oft mikið um fólk
en Jói var síðustu árin starfsmaður
Bifreiðaeftirlitsins á Ísafirði og þar
nutum við prúðmennsku hans. Einn
skólafélaginn var staddur í Bifreiða-
eftirlitinu þegar kona kom þar með
bíl til athugunar með öll sín bílamál í
ólestri. Jói lagði sig í líma við að leið-
beina henni og gefa henni tækifæri til
að lagfæra málið án þess að greiða
sektir með tilheyrandi veseni. Konan
jós úr sér skömmunum og rauk á dyr
með hurðaskellum. Jói sagði ekki orð
við konuna, en sneri sér að skóla-
félaganum og sagði ,,þetta finnst mér
ósanngjarnt,“ svo var það ekki rætt
meir.
Jói mætti alltaf á þær samkomur
sem árgangurinn stóð fyrir. Á síðasta
vori var Jói ákveðinn í að mæta, en
veikindi hans gripu þá í taumana.
Við kveðjum góðan skólafélaga og
sendum eiginkonu hans og fjölskyldu
innilegar samúðarkveðjur.
Skólafélagarnir á Ísafirði.
Með Jóhanni Magnússyni er geng-
inn góður drengur. Við viljum þakka
allt það samstarf, sem við og allt fé-
lagið hefur notið í áraraðir. Jóhann,
eða Jói Magg eins og allir þekktu
hann, var einn af stofnendum
Krabbameinsfélagsins Sigurvonar á
Ísafirði og sat í stjórn félagsins frá
stofnun þess. Við fengum mislangan
tíma með honum og flest allt of stutt-
an. Aldrei var langt í húmorinn og var
Jói fremstur í flokki við að segja gam-
ansögur af sjálfum sér. Hann var
mjög áhugasamur og ötull í öllum
stöfum fyrir félagið og eldmóðurinn
geislaði af honum. Við viljum enn og
aftur þakka hans mikla starf og fórn-
fýsi í gegnum árin í þágu okkar og fé-
lagsins og sendum Halldóru eigin-
konu hans og fjölskyldunni allri,
okkar innilegustu samúðarkveðjur og
biðjum guð að blessa þau. Blessuð sé
minning góðs drengs.
Stjórn Krabbameinsfélagsins
Sigurvonar á Ísafirði.
JÓHANN
MAGNÚSSON
 Fleiri minningargreinar um
Jóhann Magnússon bíða birtingar
og munu birtast í blaðinu næstu
daga. Höfundar eru: Þórður Svein-
björnsson.
42 LAUGARDAGUR 15. JANÚAR 2005 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR