Morgunblaðið - 29.01.2005, Side 42

42 LAUGARDAGUR 29. JANÚAR 2005 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Guðríður Frið-geirsdóttir fædd-
ist í Árbæ á Stöðv-
arfirði 10. júní 1937.
Hún lést á Fjórð-
ungssjúkrahúsinu í
Neskaupstað 21. jan-
úar síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Elsa Jóna
Sveinsdóttir, f. 7.8.
1912, d. 20.12. 1978,
og Friðgeir Þor-
steinsson, f. 15.2.
1910, d. 31.5. 1999.
Systkini Guðríðar
eru: Guðjón, f. 13.6.
1929, d. 13.9. 1986, maki Ásdís
Magnúsdóttir, f. 26.12. 1934; Örn,
f. 24.4. 1931, maki Hallbera Ís-
leifsdóttir, f. 13.5. 1934; Sveinn
Víðir, f. 13.7. 1932, d. 6.9. 2004,
maki Nanna Ingólfsdóttir, f. 12.8.
1934; Þórólfur, f. 4.2. 1935, maki
Kristín Halldórsdóttir, f. 19.8.
1933; og Björn Reynir, f. 18.4.
1996, Rakel, f. 12.9. 2000, og Máni,
f. 4.3. 2002. 3) Elsa Jóna, f. 13.9.
1970, sambýlismaður Agnar Ás-
geirsson, f. 5.2. 1974. Dóttir Elsu
Jónu er Steinunn Pála Guðmunds-
dóttir, f. 1.5. 1987. 4) Hrefna, f.
22.7. 1972, sambýlismaður Sverrir
R. Reynisson, f. 27.8. 1971. Synir
þeirra eru Daði Fannar, f. 18.4.
1996, og Atli Geir, f. 19.1. 1998.
Að loknu barnaskólanámi
stundaði Guðríður nám við Hús-
mæðraskólann á Hallormsstað og
að því loknu var hún aðalkenn-
urum til aðstoðar. Á eftir komu ár
sem hún vann ýmis störf. Þar má
nefna skógrækt í Hallormsstað,
afgreiðslustörf, kennslu og síðast
en ekki síst var hún kokkur á síld-
arvertíð bæði á Ljósafelli frá Fá-
skrúðsfirði og Kambaröst frá
Stöðvarfirði. Þá tók við barnaupp-
eldi og húsmóðurstörf en þegar
um hægðist og börn vaxin úr grasi
aflaði hún sér réttinda við salt-
fiskmat sem hún vann við um ára-
bil ásamt annarri fiskvinnslu.
Útför Guðríðar verður gerð frá
Stöðvarfjarðarkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 14. Jarð-
sett verður í kirkjugarðinum á
Stöð í Stöðvarfirði.
1951, maki Ásta
Gunnarsdóttir, f. 8.2.
1954.
Hinn 24. desember
1964 gengu þau í
hjónaband Guðríður
og Björn Pálsson frá
Sigtúni á Stöðvar-
firði, f. 7.10. 1940.
Foreldrar hans voru
Páll Jóhannesson og
Þorbjörg Magnúsdótt-
ir. Sama ár fluttu þau
í nýbyggt hús sitt sem
þau kölluðu Naust og
bjuggu þar alla tíð
síðan.
Börn þeirra eru: 1) Páll, f. 27.5.
1964, maki Jóhanna G. Sólmund-
ardóttir, f. 26.4. 1965. Synir þeirra
eru Björn Steinar, f. 9.5. 1985, og
Andri Valur, f. 25.11. 1990. 2) Þor-
steinn Mýrmann, f. 24.5. 1965,
maki Jóhanna M. Agnarsdóttir, f.
11.9. 1970. Börn þeirra eru Leó
Örn, f. 18.5. 1995, Dagur, f. 8.8.
Ég var 17 ára og búin að vera 2 vik-
ur á Stöðvarfirði þegar ég kynnist
Palla, syni Guju og Bjössa í Nausti. Í
byrjun fannst mér þau hrikalega ógn-
vekjandi, Bjössi stór og mikill og
Guja með dökka augnumgjörð og
ráma rödd sem gerði hana stranga,
en feimnin var nú fljót að renna af
mér því betri fjölskyldu og tengdafor-
eldra er örugglega erfitt að finna.
Þegar fyrsta ömmu- og afabarnið,
Björn Steinar, sonur okkar Palla
fæddist, hafði sjaldan eða aldrei gerst
þvílíkt kraftaverk en þau sem á eftir
komu voru ekki minni kraftaverk því
hvert og eitt þeirra fékk sérstakt
pláss sem enginn annar átti.
Á Stöðvarfirði er Bjössi þekktur
sem mikill sögumaður en Guja var
ekki verri þegar hún tók sig til.
Skemmtilegast þótti henni að segja
sögur um gamla daga og oft fannst
henni við unga fólkið hafa það nokkuð
gott miðað við þá. T.d. sagan af því
þegar mamma hennar fór með hana
10 ára gamla með skipi til Reykjavík-
ur vegna verkja í fæti og hver lækn-
irinn af öðrum sagði að stelpan væri
vælukjói og mamman væri móður-
sjúk. En móðir hennar gafst ekki upp
sem betur fer og þegar þær labba inn
til Snorra Hallgrímssonar bæklunar-
læknis segir hann strax: Ég veit hvað
er að þessu barni, það er mjaðmas-
kálin og þetta þarf að laga með skurð-
aðgerð. Guja varð þakklát fyrir sjúk-
dómsgreininguna því þá var mamma
hennar ekki móðursjúk! Og sögurnar
frá Hallormsstað og af ferðum sem
farnar voru gangandi á milli byggð-
arlaga til að fara á dansiball og mætt
beint í síldarsöltun þegar heim var
komið, eða minningarnar frá því að
hún var hjá Guðjóni bróður sínum og
hans fjölskyldu á Fáskrúðsfirði. Eitt
af því sem Guja var dugleg að gera
var að taka upp á segulband viðtöl og
söng barna sinna auk þeirra sem
komu í heimsókn og alltaf er jafn
mikið hlegið þegar hlustað er á þenn-
an flutning. Hún var líka vel lesin og
því full af fróðleik, ef hún gat ekki
svarað af öryggi leitaði hún sér upp-
lýsinga svo rétt væri.
Guja hræddist mjög að verða
ósjálfbjarga og þegar hún greindist
með krabbamein í lungum síðasta
haust kom aldrei annað til greina en
að berjast, hún var líka að jafna sig
eftir mjaðmaskipti og ætlaði sko að
vera tilbúin þegar fiskur kæmi í ána.
En hjartað var ekki sterkt heldur,
svo hræðslan varð að veruleika eftir
blóðtappa hinn 15. desember síðast-
liðinn. Fyrst um sinn var von um ein-
hvern bata en um og eftir áramótin
var ljóst að útlitið var ekki gott, bar-
áttunni var lokið og Guja var tilbúin
að kveðja. Stöðfirðingar minnast
Guju með veiðistöngina inni í Ós,
beitan yfirleitt maðkur og nokkrir
tittir á bakkanum. Eldri Stöðfirðing-
ar minnast Elsu móður hennar við
sömu aðstæður, báðar voru þær
fisknar með eindæmum og nú eru
þær saman á ný, líklega við gjöfula á
eða vatn.
Elsku Guja, ég veit að þú fylgist
með og vakir yfir okkur og kveð þig
því núna, vinkona og tengdamóðir,
með þökk fyrir samfylgdina.
Jóhanna Sólm.
Þá er hún farin hún Guðríður, mín
elskulega mágkona, eða Guja eins og
flestir kölluðu hana. Fyrir mér var
hún samt alltaf Didda eins og Bjössi
litli bróðir hennar kallaði hana. Það
var krappur dans sem hún þurfti að
stíga nú í lokin. Ég er þess þó fullviss
að hún hefði sjálf valið þá leið frekar
en heilsuleysi til langs tíma. Það get-
ur ef til vill verið okkur sem eftir
stöndum einhver huggun.
Didda var einstaklega hlý, mild og
glaðlynd manneskja. Hún var um-
hyggjusöm, ósérhlífin og hjálpfús. Þá
dáðist ég alltaf af viljastyrk hennar.
Oft setti hún þarfir annarra ofar sín-
um. Þess nutum við, ég og fjölskylda
mín, margoft og getum aldrei full-
þakkað. Sérstaklega viljum við hjónin
þakka henni stuðninginn við okkur í
öllum veikindunum.
Það var alltaf gott að koma í Naust.
Enga þekki ég betri húsmóður en
Diddu og þær eru ófáar uppskriftirn-
ar og ráðin sem hún hefur gefið mér í
gegnum tíðina. Og Didda var mikil
móðir. Hún reyndi alltaf að vera ná-
læg þegar börnin þurftu á henni að
halda eða bara ef þau þurftu einhverja
aðstoð. Svo komu barnabörnin og þau
tók hún sér í fang og gaf þeim sömu
ástúð og athygli, ef ekki enn meiri.
En það var úti í náttúrunni og garð-
inum sem henni leið best. Hún hafði
græna fingur og allt óx og dafnaði hjá
henni. Uppáhaldsiðja hennar voru
stangveiðar. Þar gleymdi hún daglegu
amstri og vatnið eða áin, stöngin og
fiskarnir áttu hug hennar allan. Þá
naut hún þess að fara upp í fjall á
haustin og tína ber.
Diddu er sárt saknað. Það verður
ósköp skrýtið að lifa án hennar. Við
verðum að vera dugleg að halda í
minningarnar og láta þær hugga og
gleðja. Megi góður Guð að styrkja
Bjössa, Palla, Steina, Elsu, Hrefnu,
tengdabörnin og barnabörnin. Ég
kveð elskulega mágkonu mína með
þakklæti fyrir allt og allt.
Blessuð sé minning hennar.
Ásta Gunnarsdóttir.
Stundin líður, tíminn tekur,
toll af öllu hér,
sviplegt brotthvarf söknuð vekur
sorg í hjarta mér.
Þó veitir yl í veröld kaldri
vermir ætíð mig,
að hafa þó á unga aldri
eignast vin sem þig.
(Hákon Aðalsteinsson.)
Það kemur alltaf á óvart þegar þeir
sem manni þykir vænt um veikjast og
eru svo kvaddir til annarra verka.
Okkur systkinin langar með nokkrum
fátæklegum orðum að kveðja látna
frænku.
Minningarnar eru margar og
ómögulegt að rifja þær allar upp.
Flestar tengjast veru okkar systkina
á Stöðvarfirði þar sem, í minningunni,
var alltaf sól og sumarylur. Ekki síst
tengjast þær öllum matnum, djöfla-
tertunum, axlabandagrautnum og
brúnkökunum sem alltaf var nóg af og
krakkahópnum, hraustlegum og glöð-
um, sem sat við eldhúsborðið í Nausti.
Þar var líka skipst á skoðunum um til-
gang lífsins, hvað hefði gildi og Didda
deildi visku sinni með okkur. Hún
deildi einnig með okkur brennandi
áhuga á öllu lífi og náttúrunni.
Búleikir, berjaferðir, böðin í Ósnum
og veiðitúrar eru dæmi um það sem
Didda gerði með okkur. Hún hélt uppi
aga og uppskar virðingu okkar. Við
fórum eftir því sem hún sagði enda
voru viðurlög við brotum á reglum og
þau vildu fáir reyna. Allt þetta hefur
reynst okkur gott veganesti. Þegar á
bjátaði var hún umhyggjusöm og
ráðagóð og það viljum við þakka.
Við söknum hennar, en eftir standa
eiginmaður, börn og barnabörn sem
halda minningu hennar á lofti um
ókomna tíð.
Guð geymi þig elsku frænka.
Ég veit um eitt blóm
sem ekki bregður litum
þegar það fölnar
Blómið sem vex í hjarta
mannsins á þessari jörð.
(Ónó Kómatsí.)
Elsku Bjössi, Palli, Steini, Elsa,
Hrefna og fjölskyldur, megi góður
Guð leiða ykkur og styrkja.
Kveðja,
Elsa, Svanhvít, Magnús,
Friðgeir, Katrín og Guðdís
Guðjónsbörn og fjölskyldur
þeirra.
Í fáum orðum langar mig að minn-
ast ástkærrar frænku minnar Guð-
ríðar Friðgeirsdóttur. Ég geri það í
fáum orðum þar sem mig skortir orð
til að lýsa því hversu mikið ég mun
sakna hennar. Didda frænka var
þannig manneskja að erfitt er að
koma því öllu niður á blað. Salt jarð-
arinnar, iðin, samviskusöm og um-
fram allt ósérhlífin.
Didda kenndi mér margar dýr-
mætar lexíurnar. Seint get ég þakkað
henni fyrir hin fjölmörgu ráð og leið-
beiningar sem hún gaf mér ásamt
hlýju og umhyggju. Í fasi Diddu mátti
finna raunverulega umhyggju sem
skein í gegn. Þegar ég var lítill strák-
ur að flækjast hjá afa mínum á Stöðv-
arfirði sagði hann mér sögur af liðn-
um tímum og fólki. Fólki sem vann
fyrir sér og sínum baki brotnu ásamt
því að ala upp börnin sín og kenna
þeim raunveruleg gildi. Eftirtektar-
vert fólk, sannir Íslendingar sem
vissu hvaða hlutir í lífinu skipta raun-
verulegu máli. Eftir fimmtíu ár eða
svo mun ég segja mínum barnabörn-
um sömu sögurnar af Diddu frænku
og reyna að miðla hennar gæsku til
minna eigin barna.
Það er erfið tilhugsun að eiga aldr-
ei eftir að koma heim í Naust og hitta
Diddu. Fá hlýtt faðmlag, djöflatertu
sem engin bakaði betur og kalt
mjólkurglas. Þó hjálpar að vita að
henni líður vel núna, búin að hitta vini
og vandamenn sem hún saknaði mik-
ið. Minning Diddu lýsir einnig fram á
veg. Hún horfði ekki aftur á bak held-
ur fram á við. Hún tókst á við öll verk-
efni með því að ganga í þau og koma í
framkvæmd. Ástkæra frænku mína
kveð ég og votta Bjössa og öðrum ást-
vinum samúð mína.
Gunnar Ingi Björnsson.
GUÐRÍÐUR
FRIÐGEIRSDÓTTIR
Blómabúð
MICHELSEN
ÞÚ VELUR AÐEINS ÞAÐ
BESTA Í GLEÐI OG SORG
44 ÁRA
STARFSREYNSLA Í
ÚTFARARSKREYTINGUM
MICHELSEN
HÓLAGARÐI
SÍMI 557 3460
Þú varst ljúfa og
góða frænkan mín, sem
varst mér svo ómetan-
legur styrkur þegar ég
fór fyrst úr foreldrahúsum, feimin
sveitastúlkan, þrettán ára gömul til
að sækja gagnfræðaskóla á Siglu-
firði, þar sem þú bjóst þá.
Ég var að vonum heldur utangátta
innan um skólafélagana til að byrja
með, þekkti engan og var alls ekki
nógu vel klædd eða vel að mér í tísk-
unni innan um sumar „tískudömurn-
ar“ í bekknum til að passa í kramið.
En þú leiðbeindir mér með nær-
gætni, eins og þinn var vandi, hvern-
ig ég ætti að koma fram, vera frjáls-
leg í viðmóti, sömuleiðis í samræðum
við fólk, ekki að svara með orðunum
„ég veit það“ heldur að segja t.d. „já,
það er merkilegt“ eða eitthvað þess
háttar, til að geta haldið áfram um-
STEINUNN
JÓHANNSDÓTTIR
✝ Steinunn Jó-hannsdóttir
fæddist í Glæsibæ í
Sléttuhlíð 27. desem-
ber 1918. Hún and-
aðist á Fjórðungs-
sjúkrahúsinu á
Akureyri 17. janúar
síðastliðinn og var
útför hennar gerð
frá Grafarvogs-
kirkju 28. janúar.
ræðunum. Ég minnist
þessara ábendinga
þinna enn þann dag í
dag og þær hafa komið
mér að góðu gagni um
ævina.
Og svo var það
klæðaburðurinn. Þú
áttir svo marga fallega
kjóla, allir heimasaum-
aðir að sjálfsögðu en
samkvæmt nýjustu
tísku. Þeir eru mér
ennþá minnisstæðir.
Þú leiðbeindir mér um
hvað klæddi mig best
og hvernig mætti
klæða af sér „gallana“. Einu atviki
man ég eftir sérstaklega, þegar þú
sendir mér skilaboð í skólann, um
hádegið, að nú yrði ég að flýta mér
eftir skóla niður í búð til Fanndals.
Þeir höfðu nefnilega fengið sendingu
af nylonsokkum, nokkuð sem ég
hafði ekki séð fyrr. Silkisokka já, en
ekki nylonsokka það var nýjasta
nýtt. Þetta var nefnilega árið 1949 og
ennþá mikill skortur á öllum lúxus-
varningi. Hver myndi trúa því núna
– í allsnægtum nútímans?
Já, þú varst minn verndarengill þá
og fyrir það verð ég þér ævinlega
þakklát.
Blessuð sé minning þín.
Hafdís Herbertsdóttir Bennett.
Mín fyrsta minning
um Ingibjörgu er á
INGIBJÖRG
SIGURÐSDÓTTIR
✝ Ingibjörg Sig-urðsdóttir fædd-
ist í Stykkishólmi 13.
mars 1941. Hún varð
bráðkvödd á heimili
sínu í Visby á Got-
landi í Svíþjóð 18.
desember síðastlið-
inn og fór útför
hennar fram frá
Dómkirkjunni í
Visby á Gotlandi
5. janúar.
heimili fjölskyldu
hennar. Hún er að lesa
upphátt úr barnabók.
Síðan förum við í Ludo.
Ekki var löng leið á
milli heimila okkar og
ég man eftir því að
Ingibjörg sagði „Dísa,
það er svo stutt á milli
okkar, að við getum
bara farið á inniskón-
um hvor til annarrar“.
Okkur grunaði ekki þá,
að það yrðu höf og lönd
á milli okkar síðar á
lífsleiðinni.
Ingibjörg hafði stórt herbergi
uppi á lofti, ásamt systrum sínum og
þar var grammófónn. Sá fékk nú að
ganga og við dönsuðum frumsamda
dansa.
Ingibjörg og hennar systkini báru
út dagblöð og það var hlaupið niður á
Plan, Þegar rútan kom frá Reykja-
vík, til að ná í blöðin og mikið var
spennandi að komast í myndasöguna
um Markús og Anda.
Foreldrar Ingibjargar kaupa Hót-
elið og þá var aldeilis gaman hjá okk-
ur vinkonunum. Við afgreiddum í
sjoppunni og uppvörtuðum í salnum
og þótti okkur gaman að þessu öllu
saman. Einn hótelgestanna skildi
eftir á borðinu miða sem á stóð: „Í
Stykkishólmi stendur Hótel mikið,/
ekki er kaffið ofheitt þar,/en ósköp
ljúfar meyjarnar“.
Þótt Ingibjörg væri búsett frá 17
ára aldri í Svíþjóð rofnuðu aldrei þau
vináttubönd, er tengdu okkur saman
frá barnæsku. Við höfum í gegnum
árin haft mörg tækifæri til að hittast
og gleðjast saman með fjölskyldum
okkar, ýmist á Gotlandi eða á Ís-
landi. Ingibjörg var góð móðir dætra
sinna og góð amma barnabarna
sinna og uppskar ást þeirra á móti.
Með lífsförunaut hennar, Rune, voru
miklir kærleikar. Ingibjörg var ætíð
staðföst og dugleg.
Útförin fór fram 5. janúar síðast
liðinn frá Dómkirkjunni í Visby á
Gotlandi. Þetta var falleg athöfn á
björtum degi og greinilegt var hve
mikils hún hefur verið metin af sam-
borgurum sínum. Ásamt systrum
hennar, Lovísu og Soffíu, og systur-
dóttir, Soffíu Káradóttir, var ég þar
viðstödd. Eftirlifandi dætrum henn-
ar, Ausdísi og Sofie og fjölskyldum
þeirra, sendi ég mína dýpstu samúð.
Blessuð sé minning æskuvinkonu
minnar, Ingibjargar Sigurðsdóttur.
Ásdís Jónasdóttir.
Skil Minningargreinar skal senda í
gegnum vefsíðu Morgunblaðsins:
mbl.is (smellt á reitinn Morgun-
blaðið í fliparöndinni – þá birtist
valkosturinn „Senda inn minning-
ar/afmæli“ ásamt frekari upplýs-
ingum).
Minningar-
greinar