Morgunblaðið - 17.03.2005, Side 36

36 FIMMTUDAGUR 17. MARS 2005 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Ingiríður Jónas-dóttir Blöndal
fæddist á Eiðsstöð-
um í Blöndudal í
Austur-Húnavatns-
sýslu 9. október
1920. Hún lést á
Landspítalanum 8.
mars síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Jónas Guð-
mundsson, bóndi á
Eiðsstöðum, f. 19.
janúar 1879, d. 25.
september 1933, og
kona hans Ólöf
Bjarnadóttir, f. 3.
ágúst 1884, d. 18. júlí 1957. Systk-
ini Ingiríðar eru: 1) Bjarni, f. 16.
ágúst 1905, d. 5. apríl 1906. 2) Ásta
María, f. 18. janúar 1909, d. 18.
júní 1967, 3) Bjarni, f. 1. febrúar
1911, d. 3. mars 1915. 4) Þ. Ragn-
ar, f. 27. október 1913, d. 6. októ-
ber 2003. 5) Guðmundur, f. 21.
nóvember 1916, d. 6. desember
1916. 6) Guðmundur, f. 10. febrúar
1918. 7) Aðalheiður, f. 30. desem-
ber 1922, d. 16. febrúar 1995. 8)
dal, f. 13. september 1975, maki
Hjálmar Diego Haðarson, barn
Soffía Erla. 2) Arnþór, menningar-
málastjóri í Skien í Noregi, f. 22.
nóvember 1947, maki María Gunn-
arsdóttir Blöndal. Börn þeirra
eru: a) Gunnar, f. 6. september
1968, sambýliskona Elísabeth
Bolhin, börn: Embla Amanda og
Vilde Lovisa, b) Björn Auðunn, f.
25. maí 1977, sambýliskona Helle
Gröstad, c) Guðrún Elísabet, f. 9.
júní 1986. 3) Sigurður, kennari í
Hveragerði, f. 28. janúar 1953.
Fyrri maki Sigurðar var Sigrún
Pálína Ingvarsdóttir. Börn þeirra
eru: a) Elísabet Ósk, f. 19. júní
1976, börn Aron Pétur og Viktor,
b) Bjarki, f. 11. janúar 1981, c) Sól-
veig Hrönn, f. 1. mars 1985, sam-
býlismaður Jan Larsen. Núver-
andi maki Sigurðar er Berglind
Bjarnadóttir. Börn þeirra eru:
Bjarndís Helga, f. 22. apríl 1994.
Indriði Hrannar, f. 22. apríl 1994.
Dóttir Berglindar og uppeldisdótt-
ir Sigurðar er Sandra, f. 6. febrúar
1983, sambýlismaður Davíð Heim-
isson, barn Birta Marín.
Ingiríður og Magnús bjuggu
fyrst á Siglufirði en síðan í Reykja-
vík.
Útför Ingiríðar fer fram frá
Grensáskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.
Skúli, f. 12. febrúar
1926. Ingiríður giftist
4. júlí 1942 Magnúsi
Blöndal bygginga-
meistara, f. 29. júní
1918. Foreldrar hans
voru Magnús Bene-
dikt Blöndal, sýslu-
skrifari í Stykkis-
hólmi, f. 19. nóvember
1856, d. 3. apríl 1920,
og Guðný Björnsdótt-
ir, f. 5. nóvember
1884, d. 31. júlí 1921.
Ingiríður og Magnús
eiga þrjá syni. Þeir
eru: 1) Jónas, við-
skiptafræðingur í Reykjavík, f. 1.
september 1942, maki Sigríður
Guðráðsdóttir Blöndal. Börn
þeirra eru: a) Magnús, f. 6. apríl
1967, maki Anna María Hilmars-
dóttir, börn: Sigríður Hugljúf og
Lovísa Ragna. Dóttir Önnu Maríu
og uppeldisdóttir Magnúsar er
Lísa Kristín, b) Hjörtur, f. 25. októ-
ber 1970, fyrrverandi maki Þórey
Garðarsdóttir, börn Jóhann Garð-
ar og Hulda Ósk. c) Ingiríður Blön-
Elsku mamma. Logar lífsins leika
á hörpustrengi. Ljós hljóma þeirra
lýsa okkar veg. Hver vegur mynd-
brot markar. Hvert myndbrot vek-
ur hlýju og yl í hug og hjarta.
Nú er ljósið í lífi þínu hætt að
loga, en það lýsir okkur áfram. Þú
horfin ert, en myndbrotin eru um-
vafin minningum, hlýlegum, innileg-
um og dásamlegum.
Stúlkan í rauðu og hvítu blúss-
unni, eins og pabbi lýsti þér, frá
ykkar fyrstu kynnum á dansleik í
Iðnó 30. nóvember 1940, er hætt að
dansa á dansgólfi lífsins, en dansar
nú í öðrum sölum og bíður dans-
herra síns á öðru dansgólfi.
Þú hefur verið heiðvirð kona í
gegnum tíðina, gegnum lífshlaup
þitt. Heilræðin af heilindum í há-
vegum þú hafðir. Þú miðlaðir....þú
gafst....þú örvaðir....þú hvattir.
Það var unun, dásemd, lífsnautn
og í raun forréttindi að alast upp
undir styrkri hendi þinni, leiðbein-
andi og gefandi. Hendi réttlætis.
Hendi framtíðar sem fortíðin rétti.
Faðmlag þitt var ástúðlegt, hlý-
legt, þétt og styrkjandi. Veitti von
og græddi sár.
Af hjartahlýju, væntumþykju,
umhyggjusemi og einlægni hlúðir
þú vel að gróðri þeim sem í garði
þínum óx.
Líf þitt var græðandi. Blíðleg
umönnum og lotning fyrir lífi var
þér eðlislæg. Hvort þú talaðir okkur
bræður til náms og þroska til
verndar í væntanlegri framtíð, eða
talaðir plöntur þínar til vaxtar til að
veita skjól á gróðurbletti. Móður-
legur tónninn var blíður með hvatn-
ingu og örvun og heitstrengingu um
heilladrjúga framtíð.
Von þín og væntumþykja um fjöl-
skyldumeðlimi bar vitni um vorið í
hjarta þínu.
Hvert spor sem þú markaðir í
uppeldi okkar sona þinna risti
djúpt. Hvert spor þitt skildi eftir far
til framtíðar.
Þú varst ávallt ákveðin, áræðin,
viljaföst og settir kúrsinn í rétta
stefnu, í rétta átt, til framtíðar. Þú
vildir fjölskyldunni ætíð það besta,
hélst utan um hana, leiðbeindir á
réttar brautir og studdir hvern fjöl-
skyldumeðlim til dáða.
Þú varst gjöful í ást þinni og
væntumþykju. Þú gafst mikið,
kenndir mikið, leiðbeindir og leiddir
og mæltir fyrir metnaði til fram-
tíðar.
Gifta þín til að gefa var fölskva-
laus og einlæg. Þú miðlaðir, sagðir
frá og uppfræddir. Víðsýni, viska,
vandvirkni og virðing einkenndi þig,
sem og gæfan til þess að láta manni
líða vel í návist þinni. Þú veittir af
hjartans lyst, hvort heldur það var
súkkulaðimoli, fróðleiksmoli eða
kærleiksmoli.
Þú varst kjarnakona, einlægur
einstaklingur og umfram allt móðir
barna þinna, barnabarna og barna-
barnabarna. Ég veit að við bræð-
urnir vorum þér mikils virði, en
barnabörnin og barnabarnabörnin
voru þér allt. Hugljúfur ávöxtur í
lífshlaupi þínu.
Þú varst gegnheil, hugljúf og heill
ættar þinnar. Þú varst mannkosta-
kona sem gott var og vert að kynn-
ast. Þú skilur eftir þig spor í minn-
ingum okkar. Þú varst kona sem ég
og hver einasti meðlimur fjölskyldu
þinnar getur af heilindum, hrein-
skilni og fullri einlægni sagt um:
„Hún var ættmóðir mín!“
Æskuspor dalsins inn undir heið-
unum við Blöndubakka voru þér
minnisstæð. Margar sagnir og sög-
ur hafðir þú að segja af þessum
heimahögum þínum frá þínum
æskuárum. Blöndudalurinn var þér
hugljúfur og þar sáðir þú til róta
þeirra sprota sem upp uxu og nú
mynda lund til minningar um þig.
Blöndudalurinn blasir án efa við í
fegurð sinni á þeim gresjum sem þú
gengur nú. Með sól í heiði.
Sigurður.
Við skulum hverfa örskotsstund í
huganum þrjá aldarfjórðunga aftur
í tímann, inn í norðlenskan afdal að
litlu býli sem liggur undir heiðar-
brúninni. Það er björt vornótt og
friður ríkir yfir sveitinni, náttdögg-
in glitrar á grænu grasinu. Þarna
hittum við fyrir tíu ára stúlku sem
trúað hefur verið fyrir að vakta
heimatúnið að næturþeli fyrir
ágangi búpenings. Þetta er áður en
gaddavírsgirðingar komu til sög-
unnar. Allt annað heimilsfólk er í
svefni að hvílast eftir annir síðasta
dags. Þessi litla stúlka var fædd á
þessum bæ og skírð Ingiríður og
var Jónasdóttir. Henni var falið
þetta trúnaðarstarf þó að aldurinn
væri ekki hár. Þarna lærði hún trú-
mennsku sem hún ól með sér allt til
dauðadags. Hún var ekki alein í
þessu starfi sem hún gegndi í nokk-
ur ár. Hún hafði tvo af bestu vinum
sínum hjá sér en það voru tveir
heimilishundar sem hún vitnaði oft
til síðar á ævinni. Inga var mikill
dýravinur og í þessum vaktstörfum
hafði hún góðan tíma til að íhuga
hugarheim dýranna. Hún hafði
þann eiginleika sem fáum er gefinn,
hún gat gengið að styggum hestum
úti í haga sem aðrir höfðu ekki
möguleika á að höndla. Það þótti
mörgum óskiljanlegt. Æska hennar
var lík annarra barna í sveitinni, allt
snerist um vinnu; engar tómstundir
gáfust til að sinna leggjum, kjálkum
og völum, sem voru leikföng sveita-
barna þessa tíma. Þegar kom að
fermingarvori þessarar litlu stúlku
voru viðhorfin gjörbreytt. Heimilis-
faðirinn var fallinn frá og óhjá-
kvæmilega voru viðhorfin önnur.
Systkinahópurinn tvístraðist – flest
fóru þau á heimili sem þörf hafði
fyrir aukið vinnuafl. Leiðir Ingu
lágu á ýmsa bæi bæði innan og utan
heimasveitar. Hennar draumur var
að komast í skóla en til þess yrði að
afla fjár. Hún vann á lágum launum
eins og títt var um vinnuhjú þessara
ára. Loks sótti hún um skólavist á
Húsmæðraskólanum á Blönduósi
sem þótti sjálfsögð fræðsla fyrir
ungar stúlkur í þá daga, en þegar
kom fram á veturinn kom í ljós að
fjármunir myndu ekki endast til
vorsins. Þá var ekki hægt að hlaupa
í banka og óska eftir láni og allra
síst fyrir ungar stúlkur. Einn ágæt-
ur sveitungi hennar komst að fjár-
hagserfiðleikum hennar og bauð
henni lán sem var henni mjög kær-
komið og var hún ævarandi þakklát
fyrir þann greiða en lánið var veitt
með þeim skilyrðum að hans yrði
ekki getið í þessu sambandi. Þessi
skólavist var henni ákaflega mikils
virði og sýndi hún það glögglega í
sínum heimilisrekstri síðar á æv-
inni.
Í Reykjavík vann hún um tíma
hjá ágætu fólki sem henni var mjög
hlýtt til æ síðan. Hún leigði úti í bæ
eins og það var kallað. Þá lenti hún í
þeim mannraunum sem allir vilja
komast hjá, þegar húsið sem hún
bjó í brann. Það eina sem bjargaðist
var hennar líf og náttfötin sem hún
stóð í eftir að hafa komist út um
glugga og stokkið niður á svalir
næstu hæðar fyrir neðan.
Á þessum árum kynntist hún eft-
irlifandi manni sínum Magnúsi
Blöndal. Þau hófu sinn búskap á
Siglufirði en þá var síldarbærinn
„nafli alheimsins“ eins og hann var
stundum kallaður. Þá voru vinnandi
hendur kærkomnar við uppbygg-
ingu staðarins. Þar var fjölbreytt
athafnalíf bæði til sjós og lands.
Í byrjun sjöunda áratugarins
flytjast þau til Reykjavíkur og þar
hefur vagga heimilisins staðið síðan.
Inga, eins og flestir kölluð hana,
stjórnaði heimili sínu af miklum
myndarskap. Alltaf var allt í röð og
reglu og heimilið bar þess vott að
þar var stjórn á hlutunum. Þar er
að sjá margs konar listgripi unna af
húsmóðurinni hvort sem litið er á
gólfmottur, stólsetur eða innrömm-
uð listaverk á veggjum. Hún byggði
sitt heimili á þeirri undirstöðu sem
hún aflaði sér í húsmæðraskólanum.
Hún helgaði heimilinu alla sína
starfskrafta, það var henni allt. Þau
hjón eignuðust þrjá myndar syni er
nutu alls sem þau gátu veitt þeim.
Frá þeim er kominn stór hópur af-
komenda. Inga fylgdist með öllum
fjölskyldumeðlimum og fórnaði sér
fyrir vini og venslafók þegar á
þurfti að að halda. Hún gerði mikið
í því að halda fjölskyldunum saman.
Fyrir rúmum þrjátíu árum byrjaði
hún að halda þorrablót fyrir skyld-
fólk sitt sem hún náði til. Héldu þau
Magnús það í fjölda ára á heimili
sínu en hópurinn stækkaði hratt
þannig að stærra húsrýmis var
þörf. Þessum sið hefur síðan verið
haldið við og er nú orðinn fastur og
kærkominn þáttur hjá fjölskyldun-
um.
Fyrir um þrjátíu árum hóf Inga
ræktunarstörf við sumarhús er fjöl-
skyldurnar reistu í Blöndudal. Það
var mikil vantrú ýmissa á að það
gæfi nokkurn árangur. Iðnin, áhug-
inn og dugnaður Ingu var ótrúleg-
ur. Hún var vart komin á staðinn
þegar hún hóf að yrkja jörðina.
Gegnum tíðina hefur hún gróður-
sett hundruð plantna sem nú eru
orðin að háum trjám og gróðursæl-
um reit sem fjölskyldurnar njóta í
ríkum mæli sumarlangt. Án Ingu
hefði þetta ekki getað gerst.
Inga var heilsuhraust þar til fyrir
rúmum tveimur árum er hún þurfti
að ganga undir stóra aðgerð sem
reyndist henni afar erfið. Harkan
og lífsorkan var fyrir hendi þar til
kom að enn einni aðgerð fyrir rúm-
um mánuði. Hún kaus það sjálf að
leggja líf sitt undir í því happdrætti
þrátt fyrir að tvísýnt væri um að
það bæri árangur. Kjarkurinn og
reisnin var til staðar. Það þurfa
margir að lúta í lægra haldi fyrir ill-
vígum sjúkdómum og þar á meðal
var það hennar hlutskipti.
Burtu er kölluð kær systir. Eftir
stendur eiginmaður og fjölmennur
hópur afkomenda, skyldmenna og
vina sem trega heilsteypta sköru-
lega samferðarkonu sem vildi láta
gott af sér leiða. Það er huggun
gegn sárum söknuði að hún fór í
vissu um að hún myndi hitta fyrir
nokkur systkini sín og vini er á und-
an eru gengin. Ég veit með vissu að
hún hefði kosið að geta þakkað og
kvatt allt það góða hjúkrunarlið
sem annaðist hana á sjúkrahúsun-
um og ekki hvað síst „konurnar
hennar“ eins og hún kallaði heima-
hjúkrunarkonurnar sem stunduðu
hana um langa hríð af mikilli hjarta-
hlýju. Þar bundust traust bönd vin-
áttu og kærleika. Í hennar nafni
leyfi ég mér að flytja þeim innilegar
þakkir fyrir ómetanlega hjúkrun.
Með vinarkveðjum sendum við
öllum ástvinum Ingu samúðar- og
saknaðarkveðjur. Við biðjum guð að
varðveita Ingu og allar góðar minn-
ingar sem henni eru tengdar.
Guðrún og Skúli Jónasson.
Komið er að kveðjustund. Kær
föðursystir okkar, Inga frænka,
hefur kvatt. Það var við hæfi að hún
kveddi þessa jarðvist á baráttudegi
kvenna, enda var hún baráttukona
alla tíð sem ekkert fékk stöðvað.
Inga frænka var glæsileg kona,
greind, stolt og hafði stórt hjarta
sem rúmaði okkur öll.
Hún bar alla tíð mikla umhyggju
fyrir okkur systkinunum, fylgdist
vel með okkur og okkar fjölskyld-
um. Þessari umhyggju kynntumst
við systkinin fyrst á Siglufirði, en
þau Magnús bjuggu í sama húsi og
við. Eftir að þau fluttu suður stóð
heimili þeirra ávallt opið fyrir okkur
og þar var nú ekki komið að tómum
kofanum hjá frænku, alltaf til
pönnukökur og súkkulaðikaka í ís-
skápnum. Inga frænka var einstak-
lega frændrækin og mætti í afmæli
hjá okkur og á aðrar fjölskylduhá-
tíðir enda var hún okkur náin og
kær.
Það var líka lítið mál fyrir Ingu
frænku að opna heimilið sitt fyrir
allri stórfjölskyldunni og hélt hún
þorrablót fyrir okkur í áraraðir.
Þessi hefð sem Inga kom á er enn
við lýði og er það okkar skylda að
halda uppi merki hennar.
Sá staður sem einna skemmtileg-
ast var að vera með Ingu frænku
var norður í Húnaþingi, nánar til-
tekið í Blöndudalnum. Þar áttu þau
systkinin sínar æskustöðvar og hafa
reist sumarparadísina Eiðsholt í
landi Eiðsstaða. Þar hefur Inga lagt
sitt af mörkum og er skógurinn
okkar þar að mestu frá henni kom-
inn. Þar var ekkert verið að kaupa
stórar plöntur heldur var ræktað
upp frá fræjum og hlúð að sam-
viskusamlega. Blöndudalurinn var
henni mjög kær enda fannst henni
ávallt sólin skærust og heitust þar.
Inga fræna átti við heilsuleysi að
stríða síðastliðin tvö ár og voru
þessi veikindi oft erfið hjá þeim
Magnúsi. Móttökurnar hjá þeim
breyttust samt lítið, alltaf tekið á
móti okkur af höfðingsskap, enda
var gaman að heimsækja þau og
spjalla um lífið og tilveruna.
Skemmtilegast var þegar Formúlan
var á skjánum því af henni missti
Inga aldrei.
Það er sárt að kveðja Ingu
frænku, því hún var okkur öllum
svo einstaklega kær, en við trúum
því, eins og hún gerði sjálf, að nú
dansi hún á himnum með þeim ætt-
ingjum sem á undan eru gengnir og
vitum að hún bíður okkar hinna.
Við viljum þakka Ingu frænku
samfylgdina og sérstakar þakkir
fyrir að halda stórfjölskyldunni
saman, hún hefur sannarlega auðg-
að líf okkar.
Við sendum innilegar samúðar-
kveðjur til Magnúsar, Jónasar, Arn-
þórs, Sigurðar og þeirra fjöl-
skyldna.
Guð blessi minningu Ingu
frænku.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
INGIRÍÐUR JÓNAS-
DÓTTIR BLÖNDAL
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir, afi og sonur,
ÖRN J. JÓHANNSSON
vélvirki,
Höfðastíg 8,
Bolungarvík,
sem lést á Fjórðungssjúkrahúsinu á Ísafirði
laugardaginn 12. mars, verður jarðsunginn frá
Hólskirkju í Bolungarvík laugardaginn 19. mars
kl. 16.00.
Blóm og kransar vinsamlegast afþakkaðir, en þeir, sem vilja minnast
hans, vinsamlegast láti Sjálfsbjörg í Bolungarvík njóta þess.
Björg Kristjánsdóttir,
Kristján Arnarson, Anna Guðrún Edvardsdóttir,
Jóhann Arnarson, Auður Smith,
Gestur Þór Arnarson, Inga Berglind Sigurðardóttir,
Rúnar Arnarson, Auður Finnbogadóttir,
Þorbjörn, Óskar, Oktavía, Karólína,
Hlynur Örn, Finnbogi Örn, Bríet Björg,
Jóhann Valdimarsson.
Morgunblaðið birtir minningargreinar alla útgáfudagana.
Skil Minningargreinar skal senda í gegnum vefsíðu Morgunblaðsins: mbl.is
(smellt á reitinn Morgunblaðið í fliparöndinni – þá birtist valkosturinn „Senda
inn minningar/afmæli“ ásamt frekari upplýsingum).
Minningargreinar