Morgunblaðið - 20.03.2005, Blaðsíða 16

16 SUNNUDAGUR 20. MARS 2005 MORGUNBLAÐIÐ
A
nítu Briem hefur heldur
betur gengið allt í haginn
eftir að hafa útskrifast úr
Konunglega leiklistarskól-
anum (Royal Academy of
Dramatic Arts, RADA) í
Lundúnum á síðasta ári.
Hún lék aðalhlutverk í
spænsk-bandarísku kvikmyndinni Nunnan, (e.
The Nun) og nú er leikritið Losing Louis, þar
sem hún er m.a. í félagsskap hinna þekktu leik-
kvenna Alison Steadman og Lynda Belling-
ham, komið á West End í Lundúnum. Leikritið
var sýnt fyrir fullu húsi í Hampstead-leikhús-
inu í norðurhluta Lundúna en er nú komið í
Trafalgar Whitehall-leikhúsið á West End.
„Þetta er búið að ganga rosalega vel og leik-
ritið hefur fengið mjög góða dóma, enda eru Al-
ison Steadman og Lynda Bellingham frábærar
gamanleikkonur. Ég hef lært ofsalega mikið af
þessari samvinnu; það jafnast fátt á við að vera
umvafin svona hæfileikaríku fólki,“ segir Aníta.
„Þetta er svört kómedía um fjölskyldu sem
þarf að takast á við skuggalega viðburði úr for-
tíðinni. Verkið skiptist eiginlega í tvær sögur;
fyrri hlutinn gerist árið 1955 þar sem ég leik
hjákonu fjölskylduföðurins. Seinni hlutinn ger-
ist fimmtíu árum seinna og þá hittum við son
hjónanna og son eiginmannsins og hjákonunn-
ar, í jarðarför föðurins,“ segir hún, „þetta er
gamanleikrit, en fjallar auðvitað um grátbros-
lega atburði“.
Er að huga að næsta verkefni
Aníta segir að gert sé ráð fyrir að sýningar
standi yfir til 25. júní. „Reyndar liggja tveir
leikarar í hópnum í flensu heima þessa dagana,
þannig að varamenn þeirra hafa þurft að
hlaupa í skarðið. En þetta er alveg rosalega
gaman,“ segir hún. Hún segir, aðspurð hvort
eitthvað liggi fyrir um næstu verkefni, að hún
hafi einmitt farið í fyrstu prufuna sína í dag [á
fimmtudaginn]. „Þetta er svo langur sýning-
arferill að maður er fyrst núna að leita sér að
næstu vinnu,“ segir hún, en Losing Louis var
frumsýnt í lok janúar.
Aníta var brautskráð frá RADA í júlí og
fyrsta verkefni hennar var að leika í einum
þætti breska sjónvarpsþáttarins Doctors sem
sýndur var 17. desember ytra. Þá eyddi hún
tveimur mánuðum í Barcelona á Spáni við tök-
ur á fyrrnefndri mynd og tók svo þátt í leik-
smiðju breska þjóðleikhússins þar sem hún
vann með afar færu fólki, segir hún.
Mjög mikilvægt er fyrir leikara í Lundúnum,
segir Aníta aðspurð, að vera með færan um-
boðsmann. „Ég hef verið mjög heppin því ég er
með fyrsta flokks umboðsmann. Það skiptir
öllu máli að vera með gott fólk á bak við sig í
þessum bransa því samkeppnin er hörð. Um-
boðsmaðurinn hefur komið mér á ótrúlegustu
fundi og ég hef hitt alveg stórkostlegt fólk.
Auðvitað er það samt ekki nóg; þetta er hörku-
vinna og maður verður alltaf að sanna sig upp á
nýtt fyrir hvert verkefni; fara í prufur og afla
nýrra verkefna,“ segir hún.
Samkeppnin góð
Aníta hræðist ekki samkeppnina. „Hún er
svo örvandi fyrir sköpunargleðina,“ segir hún.
„Maður verður alltaf að vera á tánum og mér
finnst það gott.“
Spurð um kvikmyndina The Nun segir Aníta
að hún sé spennumynd. Hún leikur ekki nunn-
una sjálfa. „Ég leik „góða kallinn“, 17 ára
bandaríska stúlku sem yfirgefur heimaland sitt
til að leita uppi fortíð móður sinnar á Spáni,“
segir hún. Myndin hefst á því að móðirin deyr á
dularfullan hátt og Eve, sem Aníta leikur, er
ekki sátt við niðurstöður rannsóknar á dauð-
daga móður sinnar. Hún tekur málin í sínar
hendur og kemst á snoðir um ýmislegt misjafnt
í fortíð móðurinnar.
„Það var alveg stórkostleg lífsreynsla að
leika aðalhlutverk í svona mynd. Í sjálfu sér var
kostur að ég vissi í raun og veru ekki alveg
hvað ég væri að fara út í. Það er ekki fyrr en
eftir á sem maður áttar sig á þessu öllu saman.
Auðvitað er frábært að fá svona verkefni um
leið og maður útskrifast úr leiklistarskóla; fá að
vinna með svona góðu og skilningsríku fólki og
axla ábyrgð svona fljótt,“ segir hún.
Lærði spænsku og köfun
„Svo var ofboðslega gaman að búa í Barce-
lona í tvo mánuði. Þetta kom upp með mjög
skömmum fyrirvara og áður en ég vissi af var
ég lent í Barcelona þar sem enginn talaði ensku
og mér mætti maður með skilti sem á stóð
„Briem“. Þetta gerðist allt mjög hratt en það
var stórfenglegt að komast inn í spænska
menningu og fá borgað fyrirfram fyrir vinnuna
sína,“ segir Aníta, „ég var með túlk til að byrja
með en eftir viku fór mig að langa að tala sjálf
við fólk. Þegar maður þarf að bjarga sér gerir
maður það og ég náði að læra nógu mikla
spænsku til að geta bjargað mér. Ég kann ekk-
ert í málfræði en get bablað og komið því til
skila sem ég vil koma á framfæri,“ segir hún og
hlær.
Síðasta atriði myndarinnar fer fram í vatni
og Aníta segist hafa verið í hörkuköfunarþjálf-
un fyrir það. „Á hverjum einasta degi þurfti ég
að fara á klukkutíma æfingu til að þjálfa lungun
og líkamann fyrir þetta atriði sem var tekið upp
síðustu vikuna. „Þannig að ég er orðin hörku-
sundgarpur og spænskumælandi eftir þetta
ævintýri,“ segir hún og hlær dátt.
Erfitt að horfa á sjálfan sig
Leikstjórinn, Luis De La Madrid, er
spænskur og framleiðslufyrirtækið, Filmax,
líka en hefur gert margar myndir fyrir banda-
rískan markað. Ein nýjasta mynd fyrirtækisins
er The Machinist, með leikaranum Christian
Bale í aðalhlutverki. The Nun er gerð með
Bandaríkjamarkað í huga og verður frumsýnd
þar á næsta ári. Enn er verið að klippa mynd-
ina og á dögunum lauk Aníta vinnu við talsetn-
ingu því eins og gengur þurfti að taka aftur upp
hljóð við nokkur atriði myndarinnar.
Aníta segist ekki vera farin að hugsa svo
langt þegar blaðamaður spyr hana hvort ekki
verði súrrealískt að fá að sjá myndina í fyrsta
skipti. „Ég hitti einmitt leikstjórann um daginn
og hann fór að tala um væntanlegar kvik-
myndahátíðir og svoleiðis og það kom mér svo
á óvart. Þetta var alveg dásamleg lífsreynsla í
sjálfu sér og ég hafði einhvern veginn skilið
hana eftir á Spáni. En ég er búin að sjá kynn-
ingarmyndbrot og það var ofboðslega skrítið.
Mjög undarlegt. Það er alltaf svolítið erfitt að
horfa á sjálfan sig á skjánum.“
Líður vel í Lundúnum
Aníta segist ekki vekja athygli á íslensku
þjóðerni sínu að fyrra bragði í leiklistarheim-
inum. „Í Englandi sitja útlendingar almennt,
ekkert sérstaklega Íslendingar, ekki við sama
borð og heimamenn. Það er svolítill stimpill
settur á útlendinga hér. Ég hef lagt mig fram
um að ná tungumálinu eins vel og mögulegt er
og tel mér hafa tekist ágætlega upp. Það væri
næstum ómögulegt fyrir mig að vinna hér ef ég
talaði ekki góða ensku. Englendingar vilja svo-
lítið halda sinni menningu fyrir sig og tíma ekki
alltaf að hleypa útlendingunum að kjötkötlun-
um.“
Aníta er 22 ára og hefur, þrátt fyrir ungan
aldur, búið í sex ár í Lundúnum. „Ég er búin að
koma mér mjög vel fyrir hérna. Mér finnst al-
veg rosalega gott að búa ein og er búin að koma
mér upp mjög notalegu heimili. Ég held að það
sé mikilvægast fyrir mig að eiga gott heimili,
þá kemur allt hitt vonandi af sjálfu sér,“ segir
hún. „Ég kem heim eins oft og ég get enda er
fjölskyldan mín á Íslandi. Það getur verið erfitt
að vera fjarri henni en hún kemur líka oft hing-
að. Menningin hérna er svo sterk og svo mikil
gróska í listalífinu og mér finnst ofsalega gott
að geta týnst í fjöldanum. Maður getur verið
sinn eigin herra og þetta er draumaumhverfi
listamannsins,“ segir hún.
Ég geri ráð fyrir að ég geti þá auglýst í
Morgunblaðinu að Íslendingar sem eigi leið um
Lundúnir eigi vísa gistingu hjá þér.
„(Hlær dátt) Ekki séns. Alls ekki. Ég er svo
mikill einfari að eðlisfari. Guð minn góður
(hlær)!“
Ljósmynd/Mike Figgis
Aníta Briem þarf ekki að kvarta undan aðgerðaleysi í leiklistarheiminum í Lundúnum.
Leikkonan Aníta Briem lifði lífi sínu
í friði í Lundúnum þar til á fimmtu-
daginn að Ívar Páll Jónsson trufl-
aði hana við vorhreingerningarnar.
MIKE Figgis, leikstjórinn sem gerði Leaving Las Vegas með Nicolas Cage og Elizabeth Shue og Cage
fékk Óskarinn fyrir, er góður vinur Anítu. Þau kynntust í haust, þegar hún tók þátt í leiksmiðju breska
þjóðleikhússins. Figgis leikstýrði Anítu og öðrum leikara í leiksmiðjunni, en verkið fjallar um Lee
Harvey Oswald, banamann Johns F. Kennedys, og eiginkonu hans, sem var rússnesk.
„Við unnum saman mjög stíft í eina og hálfa viku og settum svo á svið sýningu með afrakstrinum.
Það var frábært að fá að vinna með svona snillingi eins og Figgis er,“ segir Aníta. Hún segist þó ekki
eiga víst hlutverk í næstu mynd hans. „Ætli maður verði ekki að fara í röðina eins og aðrar leikkonur.“
Mike er ljósmyndari, ekki síður en leikstjóri, og tók myndina af Anítu sem fylgir viðtalinu.
Vann með Figgis í haust
ivarpall@mbl.is
Spænskumælandi sundgarpur