Morgunblaðið - 20.03.2005, Síða 46

46 SUNNUDAGUR 20. MARS 2005 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
Hjartans þakkir til allra þeirra sem sýndu okkur
samúð, hlýhug og vináttu við andlát föður
okkar, tengdaföður, afa og langafa,
JÓNS GUÐMANNS BJARNASONAR,
Hrafnistu í Reykjavík,
áður til heimilis í
Efstasundi 47.
Sérstakar þakkir til starfsfólks F2 á Hrafnistu
fyrir frábæra umönnun og félagsskap á liðnum
árum.
Anna Björg Jónsdóttir,
Bjarni Þór Jónsson, Margrét S. Jörgensen,
Guðbjörn Jónsson, Fanný M. Clausen,
Margrét Jónsdóttir, Gunnar M. Andrésson,
afa- og langafabörn.
Ástkær móðir mín, tengdamóðir, amma og
langamma,
JÓHANNA JÓHANNESDÓTTIR
húsmóðir,
síðast til heimilis
á Hrafnistu, Reykjavík,
lést á Hrafnistu mánudaginn 28. febrúar.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk hinnar
látnu.
Sérstakar þakkir til starfsfólks Hrafnistu í Reykjavík fyrir frábæra umönnun.
Ágúst Þór Ormsson, Ingibjörg Kristinsdóttir,
Gunnlaugur Óskar Ágústsson, Anna Heiður Heiðarsdóttir,
Sveinn Fjalar Ágústsson, Jóna Rún Gísladóttir,
Sverrir Rafn Ágústsson, Hrefna Fanney Matthíasdóttir,
Freyja Ágústsdóttir,
Róbert Sölvi Sveinsson,
Kolbrún Birna Gunnlaugsdóttir.
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir, afi og langafi,
STEFÁN VALDIMAR JÓHANNSSON
frá Hömrum,
Hrísalundi 18,
Akureyri,
sem lést á Fjórðungssjúkrahúsinu á Akureyri
mánudaginn 14. mars, verður jarðsunginn frá
Akureyrarkirkju þriðjudaginn 22. mars kl. 13:30.
Þeim, sem vilja minnast hans, er vinsamlega bent á Fjórðungssjúkra-
húsið á Akureyri
Þórunn Ólafía Júlíusdóttir,
Jóhann F. Stefánsson, Hrönn Vigfúsdóttir,
Sigríður J. Stefánsdóttir, Arnar M. Friðriksson,
María S. Stefánsdóttir, Ásgeir G. Hjálmarsson,
Bára M. Stefánsdóttir,
Dúa Stefánsdóttir, Jón Ó. Ferdinandsson,
Hugrún Stefánsdóttir, Jón H. Thorleifsson,
barnabörn og langafabörn.
Innilegar þakkir til allra þeirra, sem sýndu okkur
samúð, vináttu og hlýhug vegna fráfalls
GUÐJÓNS G. GUÐJÓNSSONAR,
Laugarnesvegi 89,
Reykjavík.
Helga Bergþórsdóttir,
Bergþór Guðjónsson, Ingibjörg Guðmundsdóttir,
Hafsteinn Guðjónsson, Anna M. Helgadóttir,
Birgir Guðjónsson, Sigrún Kristjánsdóttir,
Guðjón Þór Guðjónsson, Kari Brekke,
barnabörn og barnabarnabörn.
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir, afi og langafi,
HJALTI BJÖRNSSON,
Tröllaborgum 23,
Reykjavík,
sem lést á hjúkrunarheimilinu Eir laugardaginn
12. mars, verður jarðsunginn frá Grafarvogs-
kirkju mánudaginn 21. mars kl. 15.00.
Sigurlín Helgadóttir,
Birgir Hjaltason, Bjarndís Sumarliðadóttir,
Helgi Hjaltason, Guðrún Stefánsdóttir,
Björn Hjaltason,
Kolbrún Hjaltadóttir Lowell, John Lowell,
barnabörn og barnabarnabörn.
Hjartans þakkir fyrir samúð og vinarhug vegna
andláts og útfarar móður minnar, tengda-
móður, ömmu og langömmu,
KATRÍNAR JÓNSDÓTTUR,
Eskihlíð 26,
Reykjavík.
Kærar þakkir til starfsfólks á hjúkrunar-
heimilinu Eir.
Guðrún Sigríður Jóhannsdóttir, Ragnar H. Guðmundsson,
Jóhann H. Ragnarsson,
Ingvar H. Ragnarsson, Ásta Sölvadóttir,
Jökull Tinni Ingvarsson.
✝ Guðlaug HuldaGuðlaugsdóttir
fæddist á Snældu-
beinsstöðum í Reyk-
holtsdal 28. júlí 1921.
Hún lést á dvalar-
heimilinu Grund við
Hringbraut föstu-
daginn 25. febrúar
síðastliðinn. Foreldr-
ar hennar voru Sig-
urbjörg Ívarsdóttir,
f. 21.9. 1883, d. 6.12.
1927 og Guðlaugur
Hannesson, f. 4.8.
1877, d. 10.8. 1921.
Systkini hennar eru
Finnbogi, f. 1906, d. 1989, Ívar
Rósant, f. 1909, d. 1974, Hanna
Kristín, f. 1911, d. 1997, Svava
Guðrún, f. 1914, d. 2002, Sigurð-
ur, f. 1915, d. 1916, Áslaug, f.
1916, Aðalbjörg, f. 1916, d. 1928,
Sigrún, f. 1918 og Heiðveig, f.
1919.
Hulda giftist 2. janúar 1943 Ing-
ólfi Ólafssyni, verslunarmanni í
Reykjavík, f. 24.3. 1921, d. 17.11.
1966. Foreldrar hans voru Ólafur
Einarsson, f. 28.9. 1893, d. 3.5.
1973 og Ingveldur Einarsdóttir, f.
10.8. 1889, d. 19.11. 1966. Börn
Huldu og Ingólfs eru: 1) Kolbrún
Sigurbjörg meinatæknir og sagn-
fræðingur, f. 10.3. 1943, gift
Ágústi Einarssyni prófessor, f.
11.1. 1952. Synir þeirra eru Einar,
f. 11.11. 1972, Ingólfur, f. 16.3.
1974, kvæntur Ingu
Brá Vigfúsdóttur, f.
9.4. 1971 og Ágúst
Ólafur, f. 10.3. 1977,
í sambúð með Þor-
björgu Sigríði Gunn-
laugsdóttur, f. 23.5.
1978, dóttir þeirra
er Elísabet Una, f.
22.5. 2002. 2) Ingv-
eldur bankastarfs-
maður, f. 7.3. 1944,
gift Geir Torfasyni
fjármálastjóra, f.
26.11. 1940. 3) Rósa
Guðrún póstmaður,
f. 25.10. 1946. Sonur
hennar er Ingólfur Már, f. 4.10.
1971, í sambúð með Ástu Gústafs-
dóttur, f. 9.3. 1972, sonur þeirra
er Daníel Þór, f. 6.4. 2003. 4) Jón
Ernst sölu- og þjónustufulltrúi, f.
11.2. 1950, kona hans er Dagný
Guðmundsdóttir þjónustufulltrúi,
f. 29.8. 1949. Börn þeirra eru Rósa
Dögg, f. 2.11. 1971, gift Hannesi
Má Sigurðssyni, f. 14.7. 1971, dæt-
ur þeirra eru Sara Sól, f. 11.12.
1997 og Birta Rós, f. 27.6. 2003,
Helgi Hrannarr, f. 6.2. 1978 og
Dagur Geir f. 13.12. 1989. Jón átti
eina dóttur áður, Aðalheiði, f.
1967. 5) Aðalbjörg Gunnhildur, f.
23.3. 1961, gift Stefáni Bocchino,
f. 22.2. 1961. Börn þeirra eru
Hulda Guðríður, f. 26.3. 1987 og
Frank Ingi, f. 14.12. 1988.
Útför Huldu fór fram í kyrrþey.
Amma Hulda á Víðimel. Ég man
fyrst eftir mér á Víðimelnum í
sunnudagshrygg með allri fjölskyld-
unni hjá ömmu. Heimatilbúni ísinn
hennar í boltaformi á eftir. Ég man
eftir fiskibollunum hennar og eftir
ísmolunum sem henni fundust svo
góðir. Ég man líka eftir litla baðher-
berginu með skrítnu sturtunni og
dimmu geymslunni með rörinu sem
var svo gaman að hanga á. Og sjón-
varpinu í stofunni sem aldrei var
kveikt á og gömlu klukkunni sem sló
á heila og hálfa tímanum. Ég man
eftir steinstiganum frammi á gangi
þar sem við renndum okkur svo oft
niður. Ég man eftir rabarbaranum í
garðinum og rifsberjunum góðu
sem við sóttum úr næstu görðum.
Ég man eftir ömmu gangandi úti í
náttúrunni með trefilinn bundinn
um sig miðja. Og aðfangadagskaffið
á Víðimelnum þar sem við hittumst
öll, drukkum kakó með rjóma, borð-
uðum smákökur og randatertur og
skiptumst á gjöfum. Ég man eftir
ömmu við endann á púkkborðinu í
jólaboðunum. Ég man þegar þú kall-
aðir mig Daggardropann þinn.
Ég man eftir skrýtnu birtunni úti
þegar þú kvaddir í morgunsárið, og
febrúarsólinni sem skein þennan
heiðríka dag. Þú valdir fallegan dag,
amma mín. Kysstu Kátalann minn
frá mér.
Rósa Dögg.
Það er skrýtið að hugsa til þess að
eftir því sem árin líða þá aukast lík-
urnar á því að við missum þá sem
eru okkur kærir, og eins er furðu-
legt að hugsa til þess að þeir sem við
munum eyða mestum tíma með í líf-
inu eru af annarri kynslóð og eru
jafnvel ekki fæddir, en þarna á ég
einmitt við börnin okkar. Það er
ljóst að börnin þín og barnabörn
voru fjársjóðurinn þinn og þú pass-
aðir uppá þína eftir fremsta megni
og í sumum tilvikum var það svo að
manni fannst jafnvel um of.
Nú þegar þú hefur kvatt okkur
ættingja þína og þennan heim hugs-
ar maður um lífshlaupið sem þú hef-
ur átt og reynir að bera saman við
sitt eigið. Þó vissulega séu tímarnir
breyttir.
Ég sjálfur hef aldrei átt afa, ég
átti hinsvegar tvær ömmur þangað
til nú fyrir skömmu og þó ólíkar hafi
verið þá hef ég erft eitthvað frá
þeim báðum, einhverja kosti og ein-
hverja galla. Þegar maður hugsar
um liðnu stundirnar þá hef ég kom-
ist að því að þær eru kannski ekki
neitt sérlega margar, hverju sem
um var að kenna. Ég gleymi samt
aldrei þessum stundum og rekur
minni til göngutúrs sem við áttum í
sameiningu, ég og þú, þegar ég var
um það bil sjö ára. Slíkur var kraft-
urinn og ákefðin í göngunni að leiðir
skildu, enda þú tæpum kílómetra á
undan mér og ég algerlega brjálað-
ur yfir meðferðinni sem ég fékk hjá
ömmu sem var að passa mig í fyrsta
skipti. Þetta er kannski lýsandi
dæmi um það hvernig þú varst og
þinn persónuleika, það var ekki til
neitt sem hét uppgjöf enda get ég
vel ímyndað mér að þú hafir alltaf
þurft að hafa fyrir þínu. Þetta við-
horf hef ég í seinni tíð virt mikils,
kraftinn, baráttuna og það að vilja
að hafa fyrir hlutunum.
Það sem stendur uppúr þegar ég
rifja upp þau ár sem við áttum eru
þau tilvik þegar þú vannst í fjöl-
skylduspilunum, því þá var vissara
að halda sig í fjarlægð, slíkur var
krafturinn og æsingurinn. Eins er
mér ljóst að ég á aldrei eftir að
borða eins góðar fiskibollur eins og
þínar, þó Kolla frænka komist ansi
nálægt þínum gæðum. Eins er mér
minnisstætt að þegar maður borðaði
hjá þér þurfti maður að þvo sér um
hendurnar, og svo mikil áhersla var
lögð á hreinlæti við matarborðið að
þegar maður hafði þvegið sér,
komst þú og þvoðir hendurnar á
manni aðeins betur. Ein allra
skemmtilegasta minningin sem ég á
snýr hins vegar að ferðalagi austur
á Þingvelli þar sem fjölskyldan hitt-
ist á góðum sumardegi. Sökum
fjölda var ansi lítið pláss í bílunum
og ég gleymi aldrei þeirri bílferð
þegar þú ræddir um hvernig best
væri að sitja í bíl til að sem flestir
kæmust fyrir. – Jú, þú meira að
segja hafðir skoðun á því hvernig við
ættum að sitja í bílnum og þó svo að
það hafi verið þér fjarri huga að
skemmta ferðafélögum þínum með
tiltækinu þá man ég að ég hló alla
leiðina enda ekki á hverjum degi
sem maður fær fjörutíu mínútna
fyrirlestur um hvernig maður eigi
að sitja í bíl, og hvernig koma megi
fyrir sem flestum rössum í aftursæt-
inu. Þetta er kannski lýsandi dæmi
um kómísku hliðarnar sem þú áttir
til, og það besta við það er að þú
varst aldrei að reyna að vera fyndin,
það bara var fyndið með hvaða aug-
um þú gast litið á hlutina.
Það sem er hins vegar mikilvæg-
ast er hvernig þú komst börnum
þínum öllum til manns og hvernig
þessi fjölskylda hefur í raun og veru
alltaf verið klettur í mínu lífi. Þrátt
fyrir að allir hafi skoðun á öllu og
flestir séu ósammála þá veit ég ekki
um systkin sem eru nánari en börn-
in þín. Þú hlýtur að eiga einhvern
hlut að máli þar. Held að börnin þín
séu þitt mesta og besta afrek í lífinu
og fyrir það að tilheyra þessari fjöl-
skyldu verð ég alla tíð þakklátur.
Það er skrýtið að sitja og skrifa
minningarorð um nýlátna ömmu
sína og reyna að finna leið til að vera
sorgmæddur yfir fráfalli hennar,
sér í lagi þegar þér finnst það besta
sem gat komið fyrir að hún fengi að
fara á annan og betri stað. Það er
líka skrýtið að þurfa að viðurkenna
fyrir sjálfum sér að það sé engin
sorg í hjartanu yfir fráfallinu, held-
ur frekar yfir því að hafa ekki fengið
tækifæri til að kynnast öllum hliðum
ömmu sinnar. Ég er í raun að kveðja
ömmu mína sem var 57 ára þegar ég
fæddist og hafði lifað sínu lífi. Ég er
í raun að kveðja ömmu mína sem ég
sá mjög sjaldan og hafði lítil sam-
skipti við. Og ég er í raun að kveðja
ömmu mína sem ég kynntist aldrei
almennilega en ég er líka að kveðja
ömmu mína sem kenndi mér án þess
að vita af því að maður getur komist
langt á því að ætla sér hlutina, og
maður á aldrei að gefast upp.
Það voru margir nánari þér í fjöl-
skyldunni en ég og allflestir stóðu
sig betur að sinna þér í þínum veik-
indum. Ég er hins vegar á því og tók
meðvitaða ákvörðun um að okkar
samskipti ættu ekki að verða nánari
einungis vegna veikinda þinna og er
í raun og veru fegin því að muna þig
sem ömmu á Víðimel, kröfuharða,
beinskeytta og umfram allt hrein-
skilna manneskju sem lét aldrei
skína í veikan blett eða sýndi miklar
tilfinningar.
Ég held að markmið okkar allra
sé að verða hamingjusöm í lífinu og
mín skoðun er sú að það eigi að vera
takmark allra enda enginn tilgang-
ur með neinu nema fólki líði vel og
sé ánægt. Nú veit ég ekki hversu
ánægð þú varst, né heldur hversu
hamingjusöm þó mig gruni að það
hafi skort töluvert þarna uppá. Það
sem ég veit og ætla að lofa þér er
hins vegar það að ég ætla að verða
hamingjusamur, njóta lífsins og láta
mér líða vel um ókomna framtíð.
Elsku amma, láttu þér líða vel,
brostu og kysstu afa frá mér.
Helgi Hrannarr.
HULDA
GUÐLAUGSDÓTTIR