Morgunblaðið - 20.03.2005, Síða 49

MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 20. MARS 2005 49
MINNINGAR
Sími 551 3485 • Fax 551 3645
Áratuga reynsla í umsjón útfara
Önnumst alla þætti
Davíð Osvaldsson
útfararstjóri
Sími 896 8284
Eyþór Eðvarðsson
útfararstjóri
Sími 892 5057
Vaktsími allan sólarhringinn
Blómastofa Friðfinns,
Suðurlandsbraut 10,
sími 553 1099, fax 568 4499.
Opið til kl. 19 öll kvöld
Kransar • Krossar • Kistuskreytingar
Helluhrauni 10, 220 Hfj.
Sími 565 2566
www.englasteinar.is
Fallegir legsteinar
á góðu verði
Englasteinar
✝ Guðrún Ólafs-dóttir fæddist á
Akranesi 9. desem-
ber 1918. Hún lést
6. mars síðastlið-
inn. Foreldrar
hennar voru Gyða
Halldórsdóttir og
Ólafur Gunnlaugs-
son, kennd við
Hraungerði.
Ólafur Guðjóns-
son múrarameist-
ari frá Vogatungu í
Leirársveit fæddist
11. september
1915. Hann lést 26.
júní 1987. Foreldrar hans voru
Halldóra Böðvarsdóttir og Guðjón
Jónsson.
Guðrún og Ólafur voru gefin
saman 9. desember 1939. Börn
þeirra eru Hörður, f. 25. júní 1941,
kvæntur Rósu Jónsdóttur, f. 1939,
og Gyða, f. 7. júlí 1946, d. 20. nóv.
2002, gift Halldóri Kjartanssyni, f.
1941. Fyrri maður Gyðu er Pétur
Örn Guðmundsson, þau skildu.
Ólafur var jarðsunginn frá
Akraneskirkju mánudaginn 6. júlí
1987 og Guðrún var jarðsungin
frá Akraneskirkju föstudaginn
11. mars 2005.
Ósjálfrátt bregður manni ávallt við
fréttir af láti þeirra sem maður þekk-
ir, jafnvel þó svo að þeir hafi átt við
langvarandi heilsubrest að stríða og
dvalið langdvölum á sjúkrastofnun-
um. Þar sem ég er staddur erlendis
og kom því ekki við að fylgja Nönnu
til grafar nú í byrjun marz frekar en
þegar eiginmaður hennar Ólafur
Guðjónsson var jarðsunginn í júlí
1987, þá langar mig til að láta þessi
fátæklegu línur verða mína hinstu
kveðu og minnast þeirra beggja.
Nanna, ásamt Óla var frumbyggi í
„mýrinni“ svokölluðu á Akranesi og
bjó lengst af á Esjubraut 6 við hliðina
á húsinu þar sem ég sleit barnsskón-
um. Fyrir vikið var það því oft sem
maður læddist yfir til þeirra, þar sem
þau hjónin, oftar enn ekki, sátu sam-
an við spil. Þar var notalegt að koma
til þeirra, fylgjast með þeim spila þar
sem ekkert var gefið eftir, og fá kalda
mjólk og köku. En það var ekki ein-
ungis gott að koma til þeirra, heldur
kynntu þau einnig fyrir manni fén-
aðinn hjá Gyðu og Óla í Hraungerði,
æskuheimili Nönnu á neðri Skagan-
um, að hreinsa og svíða kindalappir,
slá garðinn almennilega, fara á grá-
sleppu og vísurnar sem komu allar í
léttum stríðnistón frá Óla.
Nanna vildi hafa röð og reglu á
hlutunum, þrif og reglusemi í háveg-
um höfð og enga vitleysu í gangi.
Manni lærðist því fljótt að passa sig
að vera réttum megin við Nönnu, því
ef að maður fór eftir hennar reglu-
verki þá var hún hvers manns hug-
ljúfi.
Þau hjónin voru rosknari en flestir
aðrir húseigendur í hverfinu og það
var ósjaldan að leitað var ráða hjá
þeim. Veit ég það fyrir víst að það
kom foreldrum mínum í upphafi síns
búskapar á Akranesi mjög vel að eiga
slíkan stuðning og góða granna að.
Undantekningalaust þegar einhver
var veikur, þá kom Nanna og greindi
sjúkdóminn og viðeigandi ráð, svo
ekki sé minnst á fimmaurinn sem
aldrei klikkaði þegar stigið var á
nagla. Og fimmaurinn skyldi vera til-
tekinn tíma, hvort sem þurfti að spila
fótboltaleik eður ei.
Nönnu var það erfitt er hún sá á
eftir Óla, því umhyggjusemi hans og
jákvætt viðmót var einstakt. Hún var
samt alltaf furðu keik með frásagnir
yfir sínum kaffibolla og ógleymdum
sígarettunum – svo keik að þegar ég
heyri minnst á rannsóknir er benda
til skaðsemi hvorutveggja, þá leyfi ég
mér ávallt að efast pínulítið um slíkt
þegar ég hugsa til hennar, því hún
var alltaf svo ólseig þrátt fyrir að
ganga nánast eingöngu fyrir kaffinu
og sígarettunum. En eitt sinn verða
allir menn að deyja – líka Nanna.
Um þau hjónin á ég aðeins kærar
minningar og vil ég þakka þeim fyrir
það sem þau voru mér og minni fjöl-
skyldu.
Ég sendi Herði, Rósu, Óla, Ingi-
björgu og Nonna, systrunum Guð-
rúnu og Nönnu sem og öðrum ætt-
ingjum og vinum mínar innilegustu
samúðarkveðjur.
Hollandi 11. marz 2005,
Ástvaldur Jóhannsson.
GUÐRÚN
ÓLAFSDÓTTIR
OG ÓLAFUR
GUÐJÓNSSON
✝ Þórdís Guð-mundsdóttir
fæddist í Reykjavík
6. mars 1923. Hún
lést á Landspítala –
háskólasjúkrahúsi í
Fossvogi 11. febrúar
síðastliðinn. Foreldr-
ar hennar voru Guð-
mundur Gunnlaugs-
son, f. 5. nóvember
1899, d. 12. janúar
1962, og Björg Jón-
ína Bjarnleifsdóttir,
f. 6. nóvember 1897,
d. 24. febrúar 1924.
Eiginmaður Þór-
dísar var Guðjón Einarsson, f. 26.
apríl 1924, d. 10. maí 2004. For-
eldrar hans voru hjónin Einar
Jónsson prentari, f. 15. júní 1899,
d. 25. janúar 1965, og Jónína Þor-
björg „Nína“ Sveinsdóttir leik-
kona, f. 3. apríl 1899, d. 29. októ-
ber 1979. Börn Þórdísar og
Guðjóns eru: 1) Ingibjörg, f. 1947,
gift Guðjóni R.
Ágústssyni, f. 1948,
þau eiga tvö börn,
Þórdísi Lindu, f.
1968 og Einar, f.
1974. 2) Einar, f.
1949, kvæntur
Helgu Guðmunds-
dóttur, f. 1951, þau
eiga tvö börn, Mar-
gréti, f. 1973 og Guð-
jón, f. 1978. 3) Ingvi
Grétar, f. 22. apríl
1951, d. 5. desember
1993, kvæntur Val-
dísi Gunnlaugsdótt-
ur, f. 1951, sonur
þeirra er Guðmundur Pétur, f.
1971. 4) Þorbjörg, f. 4.6. 1961, gift
Gylfa Ernst Gíslasyni, f. 1961, þau
eiga tvö börn, Ernst Fannar, f.
1984 og Írisi Ósk, f. 1992. Barna-
barnabörn Þórdísar eru átta.
Þórdísi var sungin sálumessa í
St. Jósefskirkju á Jófríðarstöðum
í Hafnarfirði 18. febrúar.
Þórdís Guðmundsdóttir, elskuleg
frænka mín, kvaddi þennan heim
föstudaginn 11. febrúar 2005, södd
lífdaga. Hún skilur eftir sig hlýjar
og góðar minningar, en við vorum
tengdar fjölskyldu- og vináttubönd-
um frá barnæsku.
Þórdísi var komið í fóstur hjá föð-
urforeldrum sínum Gunnlaugi
Gunnlaugssyni og Björgu Árnadótt-
ur eftir að móðir hennar dó frá
henni tæplega ársgamalli. Hjónin
voru komin á sjötugsaldur og það
varð hlutverk móðursystur minnar
Ingibjargar Gunnlaugsdóttur að sjá
um uppeldi og ábyrgð á þessu litla
barni og reyndist hún henni sem
besta móðir. Um tíma bjó öll fjöl-
skyldan í Grettisgötu 16. Þarna bjó
líka Gunnlaugur Gunnlaugsson,
ógiftur, og um tíma fluttu líka for-
eldrar mínir Margrét Gunnlaugs-
dóttir og Ingvar Kristjánsson þang-
að með tvö lítil börn. Þarna tók
Þórdís á móti okkur og reyndist
okkur sem besta systir. Hún taldi
það ekki eftir sér að fara með okkur
í bíó eða að sjá Óla smaladreng í
Iðnó.
Okkur fannst við missa mikið þeg-
ar Guðjón Einarsson fór að gera
hosur sínar grænar fyrir henni.
Þeirra samband leiddi til farsæls
hjónabands í yfir 50 ár. Það sem
skipti Þórdísi mestu voru börnin,
sem urðu fjögur. Þetta átti rætur til
uppvaxtar hennar sem var einsömul
með gömlu fólki. Börn fædd fyrir ut-
an hjónabands voru litin öðrum aug-
um og fann hún til þess.
Á þessum árum var Reykjavík lítil
borg. Í næsta húsi var Hjörleifur
með kýr sem hann rak niður Njarð-
argötuna og ég gat gengið einsömul
yfir Skólavörðuholtið á leið í Grænu-
borg.
Ég vil minnast Dódýjar sem ung-
ar og lífsglaðrar stúlku sem elskaði
að dansa og sem á langri æfi fékk að
upplifa ást og upphyggju maka og
barna. Ég og bróðir minn Gunnlaug-
ur og fjölskyldur okkar erum þakk-
lát að hafa notið vináttu hennar.
Björg Ingvarsdóttir.
ÞÓRDÍS
GUÐMUNDSDÓTTIR
Elsku bróðir. Ég
get rétt ímyndað mér
hvað það var sem þú
gekkst í gegnum. Það
sálarstríð sem þú áttir
þín síðustu andartök.
Nú ert þú kominn með
vin þinn og fósturson í faðm þinn.
Það fyrsta sem ég man eftir mér
er þegar ég var alltaf að stela hjól-
inu þínu til að læra að hjóla og ég
lét engan vita af því, var svo
þrjóskur að læra að hjóla að mér
tókst á einu kvöldi að læra það. Svo
næst þegar þú og vinir þínir voruð
að fara eitthvað á hjólunum þá gát-
uð þið ekki sagt að ég kæmist ekki
með, eða eins og þú varst vanur að
segja: „Þú mátt koma með ef þú
kannt að hjóla.“
Þú varst hvers manns hugljúfi
sem barn og bræddir hjörtu allra
barnapía sem ég man eftir að hafi
gætt okkar krakkanna.
Ef þú gerðir eitthvað af þér, þá
var voða einfalt að fyrirgefa þér því
þú mændir alltaf framan í viðkom-
andi og alltaf kom: „Fyrirgefðu, ég
ætlaði ekki að gera þetta,“ út hjá
þér eins og um heilmikla ræðu væri
að ræða. Þú varst snillingur í að
leyna tilfinningum þínum og eng-
inn gat með nokkru móti séð ef þér
leið eitthvað illa eða ef eitthvað
bjátaði á, þú varst svo góð sál og
máttir ekkert aumt sjá.
Sem börn lékum við okkur eins
og gengur og gerist, höfðum engar
REYNIR DAVÍÐ
ÞÓRÐARSON
✝ Reynir DavíðÞórðarson fædd-
ist í Grindavík 26.
mars 1972. Hann lést
aðfaranótt laugar-
dagsins 5. mars síð-
astliðinn og var útför
hans gerð frá Gler-
árkirkju 15. mars.
áhyggjur af einu né
neinu.
Þegar fullorðinsárin
færðust yfir og við
fórum á sjóinn hitt-
umst við ekki eins oft,
en þegar við hittumst
var metingurinn mikill
okkar á milli, hvor
okkar hefði fiskað
meira, hvor okkar
væri á stærri bát,
hvor okkar væri með
hærri laun og allt þar
fram eftir götunum.
Þú varst alltaf boð-
inn og búinn að að-
stoða eða létta undir með öllum ef
þú gast. Ef þú gast ekki aðstoðað
leið þér voðalega illa og reyndir
eftir mætti að bæta fyrir það.
Elsku Reynir, ég veit að lítil
hönd teygði sig til þín þegar þú
fórst yfir og leiddi þig á þann stað
sem þér er ætlaður, með Breka vin
þinn í fanginu.
Nú eruð þið saman og ekkert
fær ykkur aftur aðskilið, Guð veri
með ykkur og verndi.
Vertu ekki grátin við gröfina mína,
góða, ég sef ekki þar.
Ég er í leikandi ljúfum vindinum.
Ég leiftra sem snjórinn á tindinum.
Ég er haustsins regn sem fellur á fold
og fræið í hlýrri mold.
Í morgunsins kyrrð, er vakna þú vilt.
Ég er vængjatak fuglanna hljótt og
stillt.
Ég er árblik dags um óttubil
og alstirndur himinn að nóttu til.
Gráttu ekki við gröfina hér.
Gáðu – ég dó ei – ég lifi í þér.
(Ásgerður Ingimarsdóttir.)
Ég vil þakka öllum sem sýndu
mér og fjölskyldu minni samúð og
hlýhug.
Valur Smári Þórðarson.
Það er hræðilega sárt að horfa á
eftir góðum vin. Þú varst góður
drengur, Reynir, og hafðir þann
hæfileika að heilla alla með nær-
veru þinni sem var blíð og góð. Þú
varst alltaf glaðlegur. Við kynnt-
umst er þú byrjaðir í bekk með
mér í Þelamerkurskóla, við urðum
strax vinir og sá vinskapur hélt
alltaf þó að við hittumst sjaldnar
með árunum. Alltaf er við hittumst
gátum við hlegið og sagt hvor öðr-
um sögur og notið tímans hverju
sinni. Þú komst oft inn á rakara-
stofuna mína og settist og spjall-
aðir yfir kaffi. Mér þótti vænt um
þær stundir og er þakklátur fyrir
þær.
Elsku Reynir, nú kveð ég þig því
ég veit að þú ert kominn á betri
stað núna. Guð blessi þig, elsku
vinur, og fjölskyldu þína á þessum
erfiðu tímum.
Þinn vinur,
Björn Gestsson.
Meðan veðrið er stætt
berðu höfuðið hátt
og hræðstu eigi skugga á leið.
Bak við dimmasta él
glitrar lævirkjans ljóð
upp við ljóshvolfin björt og heið
þó steypist í gegn
þér stormur og regn
og þó byrðin sé þung sem þú berð
þá stattu fast og vit fyrir víst
þú ert aldrei einn á ferð.
(Höf. óþekktur.)
Elsku litla frænda mínum, Jan
Gunnari, Andreu frænku og fjöl-
skyldu, foreldrum, fósturforeldrum
og systkinum Reynis vottum við
okkar dýpstu samúð.
Við vitum að Breki tekur vel á
móti Reyni og veitir honum styrk á
þeirra för.
Megi allt það góða í heiminum
veita ykkur styrk nú og um ókomin
ár.
Inga Brá og Ingólfur,
Rigel og Cesar
í Boston.
Morgunblaðið birtir minningar-
greinar alla útgáfudagana.
Myndir Ef mynd hefur birst í til-
kynningu er hún sjálfkrafa notuð
með minningargrein nema beðið
sé um annað. Ef nota á nýja mynd
er ráðlegt að senda hana á
myndamóttöku: pix@mbl.is og
láta umsjónarmenn minningar-
greina vita.
Minningar-
greinar