Morgunblaðið - 20.03.2005, Qupperneq 51

MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 20. MARS 2005 51
MINNINGAR
Kæra Valgerður
mín.
Aðeins örfáar línur
og þakkir fyrir okkar löngu og góðu
kynni.
Ég sá þig fyrst á Sankti Jós-
efsspítala fyrir rúmum fjörutíu ár-
um. Við vorum stofusystur og urð-
um strax góðar vinkonur. Svo fór
hvor til síns heima, þú austur að
Kálfafelli til Björns bónda þíns og
barnanna.
Við heimsóttum ykkur svo austur
að Kálfafelli og betri móttökur var
ekki hægt að hugsa sér. Svo liðu ár-
in og ég eignaðist son, Magnús
Heiðar, annan í röðinni. Maggi var í
vöggu í fyrstu heimsókn sinni til
ykkar. Ég man að við settum saman
tvo djúpa stóla og þar var komið
VALGERÐUR
PÁLSDÓTTIR
✝ Valgerður Páls-dóttir fæddist á
Seljalandi í Fljóts-
hverfi 6. október
1909. Hún lést á
Hjúkrunarheimilinu
Klausturhólum á
Kirkjubæjarklaustri
20. febrúar síðastlið-
inn og fór útför
hennar fram frá
Kálfafellskirkju 25.
febrúar.
rúm fyrir Magga litla.
Síðar buðuð þið Björn
honum til sumardvalar
hjá ykkur á Kálfafelli
nokkrum árum síðar
og eftir það var hann
alltaf Maggi okkar hjá
þér. Okkar kynni voru
alltaf einstaklega
ánægjuleg og síðast
þegar við töluðum
saman spurðir þú um
Magga, en hann sendir
ykkur öllum bestu
kveðjur frá Danmörku.
Ég vona að guð og
gæfan fylgi allri þinni
stóru fjölskyldu, sem við Svavar,
synir okkar og fjölskyldur þeirra
sendum hugheilar samúðarkveðjur.
Bestu þakkir fyrir alla vináttuna
og móttökur á Kálfafelli gegnum ár-
in. Hvíl þú í guðs friði, vina mín, þín
Marta.
Ég á margar góðar minningar
um Valgerði ömmu mína. Ég átti
því láni að fagna að dvelja sem barn
nokkur sumur í sveit að Kálfafelli
og sá tími rifjast upp fyrir mér nú
þegar mér er hugsað til ömmu
minnar sem lést 20. febrúar sl.
Hún amma var mjög dugleg kona
og hafði allt í röð og reglu á heim-
ilinu. Þar var alltaf hreint og fínt og
sjálfsagt að fara eftir ákveðnum
reglum. Þar var ungviðið fljótt að
læra, t.d. þurfti alltaf að þvo vel
hendur þegar komið var inn frá úti-
leikjum. Það var indælt að koma
inn í eldhús, hvíla sig eftir ærsli og
tilburði við sveitastörfin og fá góðan
og vel útilátinn mat. Matarlystin
var góð í sveitinni af allri útiverunni
og hvatti amma alla til að taka
hraustlega til matar síns og leifa
engu.
Eldhúsið var samkomustaður þar
sem rætt var um atburði líðandi
stundar og skipst á fréttum. Hlust-
að var á útvarpsfréttir og veður-
fréttir í hádeginu og í kjölfarið spáð
í veðurhorfur með því að horfa út
um eldhúsgluggann. Þetta var að
sjálfsögðu mikilvægt hugðarefni í
sveitinni, þar sem veðrið hafði mikil
áhrif á verkin sem þurfti að sinna.
Amma mín reyndi og sá margt á
sinni lífsleið. Hún lifði tímana
tvenna og það var ekki ónýtt fyrir
barnabarn að geta sótt í dýrmætan
sjóð sem hennar reynsla og þekking
var. Þannig gat hún frætt borg-
arbarnið um ýmislegt sem því var
framandi, bæði hvað varðar liðna
tíma og lífshætti í sveitinni.
Ég er mjög þakklátur fyrir þenn-
an tíma og það sem hann færði mér.
Minningarnar og sú reynsla sem ég
öðlaðist af kynnum mínum við Val-
gerði ömmu mun fylgja mér og lifa í
hugskoti mínu.
Ármann Atli Sigurðsson.
Þeir sem guðirnir
elska deyja ungir.
Þetta sígilda máltæki
kom upp í hugann þeg-
ar við fréttum af því
hörmulega slysi sem
leiddi til ótímabærs
andláts Bjarna Sveinssonar. Hann
var dæmi um mann sem lifði ekki
bara lífinu, heldur naut hann þess
og lagði sig allan fram um að láta
aðra njóta þess.
Kynni okkar af Bjarna hófust fyr-
ir rétt um áratug er við hófum störf
í Skeljungi. Hann rak þá þjónustu-
stöð Skeljungs á Reykjavíkurvegi
sem hann rak allt til dánardags.
Stöðina rak hann alla tíð með mynd-
arbrag og naut þar dyggrar aðstoð-
ar vina sinna, þeirra Öldu og Vignis.
Sökum þessa rekstrar kom
Bjarni oft á skrifstofu Skeljungs til
að ræða háleitar hugmyndir sínar
um hvernig mætti bæta reksturinn
og gæði þjónustunnar. Hann var
léttur í fasi með glaðlegt yfirbragð
og heill í öllum samskiptum. Það
var sama hvenær Bjarni kom, alltaf
stafaði frá honum mikil útgeislun og
krafturinn smitaði út frá sér. Heim-
sóknir Bjarna lífguðu svo sannar-
lega upp á hversdagsleikann. Bjarni
ávann sér traust vegna starfa sinna
fyrir félagið og leituðum við því oft
til hans þegar byggja átti upp veit-
ingastarfsemi á lóðum félagsins eða
rétta þurfti við rekstur sem var far-
inn að ganga illa. Hann tók við þess-
um verkefnum og leysti þau með
glæsibrag.
Eftir því sem árin liðu urðu kynn-
in nánari. Minnisstætt er þegar
Bjarni fór í vettvangsferð með und-
irritaðan til að sýna honum mat-
vælafyrirtækið sitt í Garðabænum.
Þetta var stoltið hans, fyrirtækið
sem þau hjónin höfðu byggt upp frá
grunni og þar sem þau voru frum-
kvöðlar á sínu sviði.
Fyrir tveimur árum seldi Bjarni
matvælafyrirtækið, sem var orðið
mjög verðmætt, enda byggt upp af
mikilli elju og skynsemi frá fyrsta
degi. Þessum kafla í lífi hans var
BJARNI
SVEINSSON
✝ Bjarni Sveinssonfæddist á Akra-
nesi 19. febrúar
1949. Hann lést af
slysförum 17. febr-
úar síðastliðinn og
var jarðsunginn frá
Hallgrímskirkju 28.
febrúar.
lokið og hann var
ánægður að skila fyr-
irtækinu í góðar hend-
ur. Þrátt fyrir söluna á
fyrirtækinu var hann
áfram ávallt kallaður
Bjarni í Sóma hjá okk-
ur í Skeljungi.
Í framhaldi af þessu
gafst meiri tími fyrir
áhugamálin hjá hon-
um. Bjarni hafði þó
alltaf áhuga á að tak-
ast á hendur ný verk-
efni í rekstri og ræddi
oft hugmyndir sínar í
þessa veru.
Bjarni var félagi í golfklúbbi
Skeljungs. Hann hafði mikinn
áhuga á íþróttinni og töluverðan
metnað til að bæta sig. Aðalkost-
urinn við golfið var að það gat hann
stundað með sínum besta vini,
nefnilega konunni sinni. Það var
gaman að spila golf með Bjarna og
þar naut hann sín vel.
Að lokum viljum við votta eig-
inkonu hans, börnum og öðrum að-
standendum innilegar samúðar-
kveðjur á erfiðum tímum. Í huga
okkar verða alla tíð greyptar minn-
ingar um yndislegan mann sem
lagði sig allan fram við að láta gott
af sér leiða.
Árni Ármann Árnason,
Margrét Guðmundsdóttir.
Í Hafnarfirði er Kaldakinn. Þar
bjó Bjarni.
Þar er líka Grænakinn. Þar bjó
ég. Í þessum bæ bernsku okkar var
Lækjarskólinn okkar. Líka tjarnirn-
ar, ísi lagðar á veturna. Líka hraun-
in, full af hellum, gjám, álfum, tröll-
um, indíánum og kúrekum og öllu
sem þarf. Stutt er í Kaldársel en að-
eins lengra að Kleifarvatni. Þar var
veiði. Í Hafnarfirði var skátafélag.
Súrsæti rabarbarinn í garði ná-
grannans þroskaði bragðlaukana.
Margt var brallað.
Við Bjarni áttum Strandgötuna
með öðrum.
Líka Tobbusjoppu og tvö bíóhús,
lifandi höfn. Mest langaði okkur að
stela hjörtum úr sætum stelpum
eða að minnsta kosti blíðu augna-
ráði. Við áttum Presley og svo komu
Bítlarnir til Hafnarfjarðar.
Heimili Bjarna var samkomuhús-
ið. Ásta húsfreyja bar nafnið með
rentu, þolinmóð og gestrisin. Hún
bólstraði húsgögn á daginn en
Sveinn, faðirinn, gerði við bíla af list
og safnaði vindlamerkjum undir
gleri á skrifborðinu.
Allt heimilishald þessa sómafólks
var í senn reglufast en samt nægj-
anlega frjálslegt til þess að gleðin
mætti ríkja.
Ungfrú Gerða var stóra systir
Bjarna sem hann leit upp til. Stefán
var stóri bróðirinn, bílagæinn og
töffarinn í okkar augum.
Um nokkurra ára skeið urðum
við Bjarni bestu vinir í heimi. Vina-
hópur okkar var raunar mjög stór.
Stutt var í skólafélaga okkar og
bekkjarfélaga. Það var stutt í allar
áttir í Firðinum og heimurinn víkk-
aði.
Það var stutt í prakkarastrikin,
stutt í hláturinn og spaugið en líka
stutt í heimspekilegar vangaveltur
um tilveruna.
Bjarni var vinsælastur stráka.
Alltaf hugmyndaríkur, fyndinn í til-
svörum, en umfram allt traustur
vinur. Bjarni var strax sem strákur
duglegur og vel fallinn til forystu í
margvíslegum leikjum og verkefn-
um.
Gaman hans var alltaf græsku-
laust.
Eins og oft verður þá skildi leiðir
okkar Bjarna þegar frá leið
bernskuárum. Ég slæmdist fyrr í
átt til Reykjavíkur til náms og við
tók langdvöl erlendis. Bjarni stefndi
á matargerðarlistina og stofnsetti
brátt sómafyrirtæki á því sviði.
Allar fregnir af bernskuvini mín-
um voru góðar.
Síst undraðist ég að áræði og
orka Bjarna leiddi hann til ástar við
öræfin og fjallablámann. Þar fór
saman með átökunum fegurð, gam-
an og alvara í faðmi landsins okkar.
Ég vissi fyrir víst hversu elskur
Bjarni var að fjölskyldu sinni og
heimili. Ég þekkti upplag vinar
míns og veit að söknuður eiginkonu
og afkomenda er sár. Ég var svo
heppinn að eignast Bjarna að vini
þegar við báðir vorum að stíga
skrefin til þroska. Þá þegar var
hann stráka vinsælastur í umhverfi
sínu og gæfubrautin var mörkuð.
Víst er að enn er Bjarni á gæfu-
braut. Ljúf vegferð hans um hug-
arheim okkar mun aldrei enda.
Baldur Andrésson.
Mig langar að minnast Bjarna
vinar míns í nokkrum orðum.
Ég kynntist Bjarna og fjölskyldu
tveggja ára gömul er ég flutti í
Þernunesið í næsta hús við þau.
Eva Dögg og ég höfum alla tíð verið
miklar vinkonur og á tímabilum al-
gjörar samlokur. Vorum við Eva
heimagangar hvor hjá annarri.
Ég minnist Bjarna oft í stutt-
buxum og í stuttermabol með der-
húfu þegar hann var að elda sem
mér þótti alltaf vinalegt. Bjarni eld-
aði einstaklega góðan mat og var ég
ávallt velkomin.
Eva sagði ósjaldan við mig: „Jósó
komdu yfir, pabbi vill sjá þig.“ Fjöl-
skyldan kallar mig alltaf Jósó.
Það hefur alltaf verið notalegt að
koma til þeirra. Bjarni hafði alltaf
tíma til að spjalla við okkur um lífið
sem okkur þótti vænt um og talaði
hann af mikilli reynslu.
Þegar Eva Dögg fór út sem
skiptinemi hélt ég áfram að fara yf-
ir til þeirra hjóna til að spjalla við
þau, enda var það löngu hætt að
vera þannig að ég væri einungis að
heimsækja Evu. Ég veit hvað Eva
Dögg leit mikið upp til pabba síns
og var mjög hænd að honum. Enda
hugsaði hann einstaklega vel um
ástvini sína. Hann var skemmtileg-
ur, hlýr og góður maður sem mér
þótti mjög vænt um. Ég er þakklát
fyrir að hafa kynnst Bjarna og á
eftir að sakna hans.
Ég votta Sigrúnu, Lenu Björk,
Evu Dögg, Bjarna Snæ, Ingu Rún,
Viktori Orra og öðrum ástvinum
mína dýpstu samúð. Minningin um
góðan mann lifir.
Jóhanna Hildur Hauksdóttir.
Ég heyri í svefnrofunum að sím-
inn hringir. Unnur svarar og ég
sofna aftur. Stuttu seinna kemur
hún inn til mín og segir: „Ég er með
sorglegar fréttir, hann Bjarni í
Sóma er dáinn.“ Ég vona að mig sé
að dreyma en því miður er ekki svo.
Ég kynntist Bjarna fyrst þegar
ég starfaði hjá Skeljungi og átti
samskipti við hann vegna rekstrar
hans í Hafnarfirði. Þessi kynni þró-
uðust í gegnum árin í góða vináttu
sem ég mat mjög mikils. Bjarni var
hreinskiptinn og ráðagóður og alltaf
tilbúinn til aðstoðar ef á þurfti að
halda.
Eftir að við Unnur fluttum í
Borgarnes og byrjuðum að starfa á
sama vettvangi og Bjarni urðu sam-
skipti okkar meiri og með öðrum
hætti en áður. Hin síðari ár hitt-
umst við nokkuð reglulega er ég átti
ferð til Reykjavíkur en þá hringdi
ég gjarna í hann og við fengum okk-
ur létt snarl í hádeginu einhvers
staðar og ræddum allt milli himins
og jarðar. Við töluðum um viðskipti,
golf og fjölskyldur en við vorum
reyndar báðir búnir að komast að
því fyrir löngu að við vorum mjög
vel giftir svo fjölskylduumræðan
var kannski ekki mjög fyrirferðar-
mikil. Manni leið alltaf vel í návist
Bjarna, hann talaði um hluti sem
skiptu máli en var líka þessi grallari
sem sá spaugilegu hliðina á tilver-
unni. Við Unnur áttum afar
skemmtilegar stundir með þeim
Sigrúnu austur í Úthlíð í golfi og
grilli og hlökkuðum til fleiri slíkra.
Við sem nutum þeirra forréttinda
að eiga samleið með Bjarna erum
ríkari en ella og í hans anda munum
við halda þétt hvert utan um annað
og rækta þau gildi sem hann setti á
oddinn.
Sigrúnu, börnunum, litla afa-
stráknum og Stebba bróður vottum
við okkar dýpstu samúð og treyst-
um því að minningarnar um sóma-
drenginn Bjarna verði þeim léttir í
hinni miklu sorg sem að þeim að
steðjar.
Ég kveð þig, kæri minn, í þeirri
öruggu vissu að við munum hittast
aftur og þá munum við taka hring á
vellinum. Þangað til verðum við
bara að vera öflugir á æfingasvæð-
inu.
Hjörtur.
Ástkær móðir okkar, tengdamamma, amma og
langamma,
INGIBJÖRG SVEINBJÖRNSDÓTTIR,
frá Möðruvöllum
í Kjós,
lést að Dvalarheimilinu Grund við Hringbraut
föstudaginn 18. mars.
Jarðarförin verður auglýst síðar.
Kári Jakobsson,
Eygló Þorgeirsdóttir,
Ólöf Þorgeirsdóttir,
Jón Þorgeirsson,
Hugrún Þorgeirsdóttir
og fjölskyldur.
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir og afi,
EINAR BRANDSSON,
Prestastíg 11,
Reykjavík,
lést að heimili sínu að morgni föstudagsins
18. mars.
Jónína Vigdís Ármannsdóttir,
Sigurjón Á. Einarsson, Steinunn Kristjánsdóttir,
Brandur Einarsson, Lára Ásgeirsdóttir,
Guðni B. Einarsson, Hrönn Hallsdóttir,
Jóndís Einarsdóttir, Guðmundur J. Vilhelmsson,
Hulda B. Rósarsdóttir,
og barnabörn.
Innilegar þakkir fyrir sýnda samúð og hluttekn-
ingu vegna andláts og útfarar föður okkar, afa
og langafa,
SVEINS VALDIMARS LÝÐSSONAR,
Snorrabraut 30,
Reykjavík.
Guðrún Sveinsdóttir,
Jón Sveinsson,
barnabörn og barnabarnabörn