Morgunblaðið - 17.09.2005, Blaðsíða 53

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 17. SEPTEMBER 2005 53
MINNINGAR
ÚTFARARSTOFA
KIRKJUGARÐANNA
Vesturhlíð 2 • Fossvogi • Sími 551 1266 • www.utfor.is
REYNSLA • UMHYGGJA • TRAUST
Önnumst alla þætti útfararinnar
Þegar andlát ber að höndum
Arnór L. Pálsson
framkvæmdastjóri
Ísleifur Jónsson
útfararstjóri
Frímann Andrésson
útfararþjónusta
Svafar Magnússon
útfararþjónusta
Hugrún Jónsdóttir
útfararþjónusta
Guðmundur Baldvinsson
útfararþjónusta
Halldór Ólafsson
útfararþjónusta
Ellert Ingason
útfararþjónusta
✝ Guðrún Ólafs-dóttir fæddist á
Kaldrananesi í
Vestur-Skaftafells-
sýslu 26. júlí 1919.
Hún lést á dvalar-
heimilinu Hraun-
búðum í Vest-
mannaeyjum 30.
ágúst síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru hjónin Ólafur
Ormsson frá Efri
Ey í Meðallandi
(1893–1987) og
Guðrún Jakobs-
dóttir frá Skammadalshóli í Mýr-
dal (1890–1921), Systkini Guð-
rúnar eru Ormur Ólafsson, f.
l0.4. 1918, og Sólveig Ólafsdótt-
ir, f. 26.7. 1919.
Guðrún giftist Björgvini Þor-
steinssyni bireiðastjóra frá Höfn-
var ekkja eftir Ketil Magnússon
í Höfnum. Gekk hún börnunum í
móðurstað.
Guðrún flutti ásamt eigin-
manni sínum Björgvini Þor-
steinssyni til Keflavíkur 1948
þar sem hún vann við fiskvinnslu
og í Efnalaug Skafta Friðfinns-
sonar.
Guðrún tók mikinn þátt í
starfi Keflavíkurkirkju um ára-
bil og var í kirkjukórum í rúma
tvo áratugi. Þá tók hún einnig
þátt í ýmiss konar félagsmála-
starfi, t.d. í Kvenfélaginu.
Árið 1990 flutti hún til Vest-
mannaeyja og hóf sambúð með
Sigurfinni Einarssyni frá Efri-
Steinsmýri í Meðallandi, f. 3.12.
1912, d. 23.2. 2004. Sigurfinnur
starfaði frá 1955 sem verkstjóri
hjá Ísfélagi Vestmannaeyja hf.
en hafði áður í mörg ár verið
sjómaður á bátum frá Vest-
mannaeyjum.
Útför Guðrúnar verður gerð
frá Landakirkju í Vestmannaeyj-
um í dag og hefst athöfnin
klukkan 14.
um á Reykjanesi, f.
2.9. 1913, d. 10.12
1988. Þeim varð
ekki barna auðið.
Fóstursonur Guð-
rúnar er Ólafur
Ormsson, blaðamað-
ur og rithöfundur, f.
16.11. 1943.
Guðrún flutti ung
með foreldum sínum
frá Kaldrananesi í
Vestur-Skaftafells-
sýslu í Hafnir á
Reykjanesi og ólst
þar upp á bænum
Hjalla sem Ólafur faðir hennar
byggði eftir að fjölskyldan sett-
ist að í Höfnum. Eftir lát móður
hennar, Guðrúnar Jakobsdóttur,
1921 fékk Ólafur bústýru, mikla
ágætiskonu, Sigríði Björnsdótt-
ur, ættaða úr Húnaþingi, sem
Það sem fyrst og fremst einkenndi
fósturmóður mína, Guðrúnu Ólafs-
dóttur, var kærleikur, umhyggja og
vinsemd í garð samferðamanna. Ég
var ekki einn um að eiga hana að þeg-
ar erfiðleikar steðjuðu að í lífi mínu,
mörgum reyndist hún vel í margs kon-
ar erfiðleikum. Ég var barn að aldri
þegar mér var komið fyrir í Keflavík
eftir að móðir mín, Jóna Kristín Arn-
finnsdóttir, lést eftir erfið veikindi,
rétt rúmlega þrítug og Guðrún ól mig
upp sem ég væri hennar eigin sonur.
Ég hef fyrir því heimildir að móðir mín
vildi að mér væri komið fyrir hjá fólki
sem hún treysti og vissi að væri vand-
að og vel af guði gert, Guðrúnu og föð-
ur Guðrúnar, Ólafi Ormssyni. Ég var
ekki hár í lofti þegar ég kunni betur að
meta þau, ásamt föður mínum og föð-
ursystur Sólveigu Ólafsdóttur, en ann-
að fólk. Minningar um Guðrúnu frá því
að ég er að alast upp suður í Keflavík
munu fylgja mér alla tíð.
Ólafur Ormsson afi minn og Guðrún
Jakobsdóttir amma mín hófu búskap á
Kaldrananesi í sambýli við foreldra
afa, Orm Sverrisson og Guðrúnu
Ólafsdóttur og Sverri Ormsson, bróð-
ur hans. Ekki kann ég að greina frá
þessum árum, en ljóst má vera, að bú-
skapur hefur verið erfiður þar fyrir
þrjár fjölskyldur. Á Kaldrananesi
fæddust með árs millibili þrjú börn afa
og ömmu: faðir minn Ormur, fæddur
1918 og tvíburasysturnar Guðrún og
Sólveig 1919. Það er enginn vafi á því
að erfiður búskapur hefur ýtt mjög á
afa minn og ömmu sem þá voru rétt
rúmlega tvítug að útvega sér annað og
rýmra jarðnæði. Afi og amma fluttu
með börnin ungu árið 1920 og héldu
alla leið suður á Rosmhvalanes. Sett-
ust þau fyrst að á Grund á Miðnesi, en
þar keypti afi lítið þurrabúðarhús.
Þaðan lá leiðin suður í Hafnir. Þau
voru varla fyrr komin þangað að
ógæfa dundi yfir. Spánska veikin svo-
nefnda sem herjaði mest á landsmenn
árið 1918, barst suður í Hafnir sum-
arið 1921. Guðrún Jakobsdóttir, amma
mín, lést af völdum sjúkdómsins. Vel
er hægt að ímynda sér ástand heim-
ilisins, þegar móðirin unga var horfin
frá kornungum börnum sínum og
manni.
Það leið ekki langur tími þar til úr
rættist og að nokkru leyti fyrir aðstoð
ættingja og vina. Afi gat setið áfram á
jörðinni og hófst handa við að reisa þar
bæ að nýju. Ekki var hann háreistur
en notalegur fyrir fjölskylduna. Jafn-
framt skírði afi bæinn og nefndi
Hjalla. Þá varð hann svo heppinn að fá
til sín bústýru, mikla ágætiskonu, Sig-
ríði Björnsdóttur, sem var ekkja eftir
Ketil Magnússon í Höfnum. Vann hún
síðan heimilinu allt, er hún mátti, og
gekk börnunum í móðurstað að svo
miklu leyti sem slíkt er hægt.
Í Höfnunum kynntist Guðrún
snemma á fimmta áratug síðustu ald-
ar verðandi eiginmanni sínum Björg-
vin Þorsteinssyni. Þau hófu búskap í
húsi sem hét Klöpp og þaðan á ég fá-
einar minningar frá barnæsku sem
eru tengdar hvítmáluðu timburhúsi
sem stóð í útjaðri þorpsins. Úr timb-
urhúsinu fluttum við vorið 1948 í stein-
hús við Hafnargötuna í Keflavík
ásamt foreldrum Björgvins, Gíslínu
Gísladóttur og Þorsteini Árnasyni.
Þvílíkir tímar! Við vorum þarna
miðsvæðis og friðsemdin sem hafði
ríkt í þorpinu á Reykjanesi var rofin af
mikilli umferð bíla og fólks um aðal-
götuna í nýja bæjarfélaginu sem ný-
lega hafði fengið kaupstaðarréttindi.
Gamli tíminn var að kveðja í atvinnu-
háttum sem mörgu öðru og nýjungar
áberandi í þjóðlífinu með komu banda-
ríska hersins á Keflavíkurflugvöll
1951. Þarna ólst ég upp og gat hvergi
fengið betra uppeldi en hjá Guðrúnu.
Hún veitti mér öryggi og vernd á erf-
iðum tíma eftir lát móður minnar. Ótal
minningar koma upp í hugann af mér
og leikfélögum mínum sem Guðrún lét
sér annt um, börn vildu hvergi annars
staðar vera en í návist hennar, þau
fundu líkt og ég þá góðvild og kærleika
sem hún bar til allra sem á vegi henn-
ar voru. Hún var afar barngóð og börn
sóttust eftir því að koma á æskuheimili
mitt því þar fundu þau mikinn kær-
leika og einlæga vinsemd hjá Guð-
rúnu. Snemma tók ég að kalla Guð-
rúnu, Nönnu, og það gerði einnig
Halldór Þór Halldórsson, sonur Hall-
dórs Óskarssonar og Þórdísar Hall-
dórsdóttur, en þau hjón voru náið
vinafólk Guðrúnar og Björgvins, Hall-
dór Óskarsson var sonur Hrefnu Þor-
steinsdóttur, systur Björgvins. Hall-
dór Þór sem ólst upp á æskuheimili
mínu er um það bil áratug yngri en ég
og var snemma mjög hændur að Guð-
rúnu og það voru einnig þrjár dætur
Halldórs sem fæddust á Íslandi áður
en fjölskylda Halldórs flutti af landi
brott til Englands.
Það var oft mjög gestkvæmt á
æskuheimili mínu á Austurgötu 17.
Björgvin átti stóran systkinahóp og
syskini hans og frændfólk komu oft í
heimsókn og nóg var um að ræða á
þessum uppgangstímum í þjóðfélag-
inu; þjóðmálin, atvinnumálin, sjávar-
útvegurinn, fiskveiðar og pólitíkin.
Keflavík var á sjötta áratug síðustu
aldar að breytast úr litlu sjávarþorpi í
framsækið bæjarfélag þar sem mikill
vöxtur var í atvinnulífinu.
Guðrún starfaði utan heimilis árum
saman og lengi í frystihúsum í Kefla-
vík og einnig í fatahreinsun Skafta
Friðfinnssonar. Tvíburasysturnar,
Guðrún og Sólveig, höfðu vanist því
frá því þær ólust upp í Höfnum á
Reykjanesi að vinna öll algeng störf og
aldrei féll þeim verk úr hendi og báðar
gengu þær í flest þau störf sem í boði
voru við fiskvinnslu. Þær voru mjög
samrýndar og áhugamál þeirra að
mörgu leyti lík og einnig viðhorf til
mála.
Guðrún hafði yndi af lestri góðra
bóka og dáði þjóðskáldið Davíð Stef-
ánsson. Hún hafði áhuga á tónlist, kór-
söng og óperusöng, leikhúsi og sá
margar eftirminnilegar leiksýningar í
Þjóðleikhúsinu og Ungó í Keflavík.
Guðrún tók þátt í ýmiss konar fé-
lagsstarfsemi í Keflavík. Hún söng í
kirkjukór Keflavíkurkirkju um árabil.
Í trúnni á frelsarann Jesú Krist fengu
systkinin mikinn styrk eftir lát móður
þeirra. Guðrún fletti oft upp í Bibl-
íunni og las valda kafla fyrir mig þegar
ég var á barnsaldri og kenndi mér að
fara með kvöld- og morgunbænir. Það
veganesti sem hún lagði höfuðáherslu
á þegar ég flutti átján ára af heimili
hennar og Björgvins var að vera góður
maður og sannur og eftir þeim ráðum
hef ég reynt að fara. Áhrif frá æsku-
heimili mínu í Keflavík munu fylgja
mér um ókomin ár. Trúarleg leiðsögn
frá bernskuárum mínum í Keflavík og
einlæg trú Guðrúnar á Drottin vorn
Jesú Krist hafa haft góð áhrif á mig og
styrkt mig í trúnni á Jesú Krist.
Eftir að eiginmaður Guðrúnar,
Björgvin Þorsteinsson, lést árið 1988
bjó hún ein í nokkur ár á dvalarheimili
aldraðra við Kirkjuveg í Keflavík.
Fyrir um það bil fimmtán árum kynnt-
ist Guðrún fósturmóðir mín miklum
ágætismanni, Sigurfinni Einarssyni
frá Efri-Steinsmýri í Meðallandi í
Vestur-Skaftafellssýslu. Sigurfinnur
var ekkjumaður og hafði búið lengi í
Vestmannaeyjum. Þau Guðrún og
Sigurfinnur áttu lík áhugamál, lífsvið-
horf og einlæga trú á frelsarann Jesú
Krist.
Þau hófu sambúð í Vestmannaeyj-
um. Ég heimsótti þau sumarið 1998.
Það eru ógleymanlegir dagar. Fóstur-
móðir mín var hamingjusöm í vina-
hópi. Börn Sigurfinns og barnabörn
kunnu að meta mannkosti Guðrúnar
og þar ríkti ávallt gagnkvæm vinátta
og kærleikur. Sigurfinnur Einarsson
lést 23. febrúar 2004. Eftir að fóstur-
móðir mín veiktist af alvarlegum sjúk-
dómi fyrir fáum árum hafa þau hjónin
Sigurfinnur Sigurfinnsson og Þor-
björg Júlíusdóttir reynst fósturmóður
minni einstaklega vel og fyrir það vil
ég þakka og bið guð að blessa líf þeirra
og framtíð. Einnig vil ég koma fram
þakklæti til starfsfólksins í Hraunbúð-
um fyrir góða umönnun Guðrúnar.
Minningin um Guðrúnu fósturmóð-
ur mína mun lifa með mér og ylja um
ókomin ár. Guð blessi minningu minn-
ar kæru fósturmóður.
Far þú í friði,
friður guðs þig blessi,
hafðu þökk fyri allt og allt.
(V. Briem.)
Ólafur Ormsson.
Þegar ég kom til Keflavíkur til að
læra hárgreiðslu 16 ára gömul tóku
Gunna frænka og Björgvin mér opn-
um örmum inn á heimili sitt á Aust-
urgötu 17. Þau þrjú ár sem ég bjó hjá
þeim sýndu þau mér ást og vináttu,
sem hélst til æviloka. Þegar ég frétti af
andláti frænku minnar, sem dó úr
þeim hræðilega sjúkdómi Alzheimer,
fann ég bæði til sorgartrega og léttis.
Hún hafði greinst með sjúkdóminn
fyrir nokkrum árum. Það var sárt að
sjá ljósið bjarta úr augum hennar
hverfa smátt og smátt. Hún fékk hægt
andlát eins og hún hafði óskað eftir, en
persónuleikinn, minnið og krafturinn,
allt var horfið á braut.
Á námsárum mínum í Keflavík
kynntist ég Gunnu frænku á nýjan
hátt. Þau systkinin Gunna, tvíbura-
systir hennar Solla, Ormur bróðir
þeirra og Ólafur faðir þeirra, komu
alltaf í sveitina að Fagradal í Mýrdal á
hverju sumri. Yfirleitt fylgdu makar
þeirra systkina með ásamt öðru
frændfólki. Með þeim komu tómatar
og gúrkur, sem keyptar voru í Hvera-
gerði, skemmtilegar sögur að sunnan,
krafturinn og hláturinn. Þá var glatt á
hjalla. Mamma, Gunna og Solla voru
stundum kallaðar þríburarnir enda
voru þær systkinabörn og óaðskiljan-
legar. Ég fann stundum fyrir afbrýði-
semi, því þeim var nóg að líta hver á
aðra til að skella upp. Þær voru líka
trúnaðarvinkonur. Þegar ég kom svo
til Keflavíkur á Austurgötuna 16 ára,
þá upplifði ég Gunnu frænku ekki
bara sem frænku heldur fóstru, félaga
og vinkonu. Þá var hún líka mitt „mod-
el“ á hverskonar hárgreiðslu, klipp-
ingu og snyrtingu ásamt fleiri frænk-
um á heimili þeirra hjóna. Hún væri
líklega nefnd ofurkona í dag, því jafn-
hliða því að vinna fullan vinnudag,
söng hún í Kirkjukór Keflavíkur, var í
Kvenfélaginu, félagi í Rauða krossin-
um og bar út Morgunblaðið eld-
snemma á morgnana áður en hún fór
til vinnu. Hún var mjög samviskusöm
og þoldi illa óstundvísi. Þá var heimilið
alltaf hreint og strokið, hver hlutur á
sínum stað og útsaumaðir púðar, dúk-
ar og myndir fylltu heimilið af smekk-
vísi. Einnig höfðu tvíburasysturnar
Gunna og Solla það fyrir sið að heim-
sækja veikt fólk á Sjúkrahúsið í Kefla-
vík, sem þær þekktu og þær litu einnig
til einstæðinga og annarra sem höfðu
farið halloka í lífinu. Til þess voru
helgarnar stundum notaðar eða annar
frítími. Á hverju vori var farið í sum-
arbústaðinn að Lækjarbotnum. Þar
var allt loftað út, málað og strokið af
Sollu, Gunnu og Ölfu mágkonu þeirra
ásamt fleirum. Síðan komu sögustund-
irnar þar og oftast var maður útgrát-
inn af hlátri.
Ég var tímabundið í Kirkjukór
Keflavíkur með Gunnu frænku. Hún
hafði gullfallega sópranrödd frá hendi
náttúrunnar enda elskaði hún alla tón-
list og naut þess að syngja. Í fyrsta
sinn, sem ég sá óperu á sviði var ég
með henni. Það var óperan Madame
Butterfly og ég man ennþá hvað
Gunna frænka var glæsileg og upp-
rifin þar sem við sátum í Þjóðleikhús-
inu.
Þegar ég kynnti Gunnu frænku og
Björgvin fyrir tilvonandi eiginmanni
mínum Guðmundi, þótti þeim ekkert
sjálfsagðara en að taka hann inn á
heimilið. Seinna þegar við hjónin byrj-
uðum að búa á Tjarnargötu í Keflavík,
komu þau reglulega í heimsókn. Okk-
ur hjónum fannst því mjög við hæfi
þegar elsti sonur okkar var skírður að
hún héldi honum undir skírn, yrði guð-
móðir hans. Synir okkar allir þrír voru
alltaf aufúsugestir þeirra hjóna enda
notalegt að koma í hreiðrið hennar
Gunnu ömmu eins og þeir kölluðu
hana. Eftir að Björgvin dó og hún
flutti á Kirkjuveginn hélst sami siður,
er þeir byrjuðu í Fjölbrautaskóla Suð-
urnesja.
Ég varð óbeint til þess að Gunna
frænka hitti sambýlismann sinn Sig-
urfinn Einarsson í Vestmannaeyjum.
Mamma og pabbi buðu mér og Gunnu
að vera heiðursgestir á skemmtun
eldri borgara í Vestmannaeyjum. Þar
hitti frænka minn Finn sinn og örlög
hennar voru ráðin. Áður en Alzheim-
ersjúkdómurinn náði tökum á henni
sagði hún mér að árin í Vestmanna-
eyjum, með Finni sínum, væri eitt
hennar besta æviskeið. Hún og Finn-
ur áttu mjög margt sameiginlegt.
Bæði voru þau ákaflega trúuð og
kirkjurækin og höfðu yndi af söng,
tónlist og hverskonar list. Þegar Finn-
ur lést var mjög af henni dregið og
starfsfólkið að Hraunbúðum, ásamt
þeim Sigurfinni syni Finns og tengda-
dóttur Þorbjörgu, hugsuðu um hana af
alúð og umhyggju. Ég lít nú til baka og
þakka Gunnu frænku allt sem hún gaf
mér og fjölskyldunni í veganesti.
Hennar bíður góð heimkoma. Guð
blessi minningu Gunnu frænku.
Sigrún Ó. Ingadóttir.
Það er komið að kveðjustund nú við
andlát Guðrúnar Ólafsdóttur. Hjá
okkur vakna minningar um samveru-
stundir á liðnum árum. Sumar eru um
Gunnu sem vinnusaman og trygglynd-
an starfsmann og félaga. Hjá öðrum
er minnig um barngóðu Gunnu sem
var svo gjafmild og með svo stóran
faðm. Við áttum hana ekki ein, hún átti
fallegt heimili og þrátt fyrir að hún
væri barnlaus dvöldu þar börn og ung-
lingar í lengri eða skemmri tíma í
hennar skjóli.
Hún var ákaflega starfsöm og hafði
oft lokið góðum göngutúr með föður
sínum eða systur þegar vinnudagur
flestra hófst. Um árabil starfaði hún
hjá fjölskyldunni og var þá sem endra-
nær meir en tilbúin til að leysa allan
vanda okkar barnanna, smáan sem
stóran. Í frítíma voru hennar hús opin
okkur hvort sem um heimili eða sum-
arbústað var að ræða. Það voru æv-
intýraferðir að fá að fara og njóta nátt-
úrunnar í bústað fjölskyldu hennar, en
þar hlúðu þau feðginin að gróðri og
undu sér í náttúrufegurð. Þá er einnig
eftirminnileg ferð sem farin var á
Hveravelli áður en slíkt varð algengt,
auk fleiri styttri ferða.
Gunna var söngelsk og söng lengi
með kirkjukórnum. Einhver okkar
fengu að læðast upp á kirkjuloft í
skugga hennar og kíkja á brúðkaup og
aðrir hlustuðu á plötur á grammófóni
heima í stofu.
Þetta voru góðir dagar og hún átti
þátt í að gera þá þannig með sinni
léttu lund og glaðværð.
Þó fjarlægð og veikindi hafi komið í
veg fyrir samverustundir nú síðustu
ár, lifir minningin í hjörtum okkar.
Kærar þakkir fyrir þína vináttu í okk-
ar garð alla tíð.
Aðstandendum öllum sendum við
okkar samúðarkveðjur. Guð blessi
minningu þína.
Skafti, Svava og börnin
á Hafnargötu.
GUÐRÚN
ÓLAFSDÓTTIR