Morgunblaðið - 17.09.2005, Blaðsíða 50

50 LAUGARDAGUR 17. SEPTEMBER 2005 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Torfi Jónssonskipstjóri, Mýr-
um 6, Patreksfirði
fæddist í Kollsvík í
Rauðasandshreppi
27. mars 1927. Hann
lést laugardaginn
10. september síð-
astliðinn. Foreldrar
hans voru hjónin
Bergþóra Egilsdótt-
ir, f. 17.9. 1898 á Mó-
bergi á Rauðasandi,
d. 11.2. 1971, og Jón
Torfason, f. 21.1.
1892 í Kollsvík, d.
12.11. 1971. Systkini Torfa eru
Jónína Helga, f. 21.7. 1925, Val-
gerður, f. 11.4. 1929, d. 7.5. 2002,
Lilja, f. 14.3. 1931, Kristín Fanney,
f. 23.8. 1933, Unnur Laufey, f. 23.5.
1938, og Björgvin Óli, f. 28.1. 1941.
Hinn 13. nóvember 1955 kvænt-
ist Torfi eftirlifandi eiginkonu
sinni, Oddbjörgu Þórarinsdóttur,
f. 29.9. 1927 á Bíldudal. Foreldrar
hennar voru hjónin Þórarinn
Kristjánsson, f. 21.12. 1894, d.
13.3. 1963, og Kristín Pálína Jó-
hannsdóttir, f. 23.6. 1900, d. 18.8.
1983. Börn þeirra Torfa og Odd-
bjargar eru: 1) Kristín Bergþóra,
f. 18.6. 1955, eiginmaður Rúnar
Árnason, f. 13.2. 1959. Börn þeirra
í Vatnsdal við Patreksfjörð 1944
og þaðan á Patreksfjörð 1948, þar
sem hann bjó lengst af, fyrst í Að-
alstræti 9, en byggði síðan hús að
Mýrum 6 1976.
Torfi lauk prófi frá fiskimanna-
deild Stýrimannaskólans 1954.
Hann var tólf ára er hann hóf sjó-
róðra á árabátum úr Kollsvíkur-
veri með föður sínum. Torfi var
sjómaður á togurum 1947-1960,
fyrst á bv Verði frá 1947 og þar til
togarinn fórst í janúar 1950, var
síðan á bv. Ólafi Jóhannessyni árin
1951-1960, þar af skipstjóri síð-
ustu þrjú árin. Þá var hann á ver-
tíðarbátunum Sigurfara og Dofra
árin 1960-1963, var eigandi og
skipstjóri á Skúla Hjartarsyni BA
250 frá 1963-1997, er hann hætti
sjómennsku vegna aldurs.
Á sjómannadaginn árið 1995 var
Torfi sæmdur heiðursorðu sjó-
mannadagsráðs Patreksfjarðar,
en hann var lengi virkur í því ráði
og á hinum seinni árum einnig
virkur í félagi eldri borgara í Vest-
urbyggð.
Torfi hafði yndi af stangveiði
alla tíð og var gerður að heiðurs-
félaga Stangveiðifélags Patreks-
fjarðar árið 2003.
Myndasafn hans er gríðarmikið
að vöxtum, bæði ljósmyndir og víd-
eómyndir og skrásetti hann mann-
líf og menningu á Patreksfirði síð-
ustu áratugina.
Útför Torfa Jónssonar verður
gerð frá Patreksfjarðarkirkju í
dag og hefst athöfnin klukkan 14.
eru Róbert, f. 4.5.
1978, unnusta Unnur
María Hreiðarsdótt-
ir, f. 23.8. 1979,
þeirra barn er Torfi
Þór, f. 25.9. 2003. Íris
Dögg, f. 12.2. 1981,
unnusti Atli Snær
Rafnsson, f. 5.12.
1982, þeirra barn er
Styrmir Karvel, f.
16.8. 2003. Oddur
Þór, f. 21.9. 1983;
Anna, f. 14.3. 1990,
og Steinar, f. 9.8.
1991. 2) Jón, f. 2.3.
1958, eiginkona Kolbrún Sigríður
Sigmundsdóttir, f. 9.8. 1960. Börn
þeirra eru Bryndís Ósk, f. 27.12.
1983, Dagbjört Ásta, f. 18.7. 1986,
og Torfey Rós, f. 8.9. 1993. 3)
Drengur sem fæddist andvana, f.
10.9. 1964. 4) Þórarinn, f. 2.1.
1966, fyrrverandi eiginkona
Bjarnheiður Jóhannsdóttir, f.
13.12. 1967. Börn þeirra eru Sun-
nefa, f. 19.11. 1987, Máni, f. 1.11.
1996, og Dagur, f. 23.11 2001. Upp-
eldissonur þeirra Torfa og Odd-
bjargar er Jóhann Steingrímsson,
f. 16.4. 1948. Dóttir hans er Kristín
Pálína, f. 26.1. 1973.
Torfi ólst upp hjá foreldrum sín-
um í Kollsvík, fluttist svo með þeim
Elsku pabbi.
Við andlátsfregn þína
allt stöðvast í tímans ranni.
Og sorgin mig grípur,
en segja ég vil með sanni,
að ósk mín um bata þinn
tjáð var í bænunum mínum,
en guð vildi fá þig
og hafa með englunum sínum.
Við getum ei breytt því,
sem frelsarinn hefur að segja,
um hver fær að lifa,
og hver á svo næstur að deyja.
Þau örlög, sem við höfum hlotið,
það verður að skilja.
Svo auðmjúk og hljóð
við lútum að frelsarans vilja.
Þótt sorgin sé sár
og erfitt sé við hana að una,
við verðum að skilja
og alltaf við verðum að muna,
að guð, hann er góður
og veit hvað er best fyrir sína.
Því treysti ég nú
að hann geymi vel sálina þína.
Þótt farinn þú sért
og horfinn burt þessum heimi.
Ég minningu þína
þá ávallt í hjarta mér geymi.
Ástvini þína ég bið síðan
guð minn að styðja,
og þerra burt tárin,
ég ætíð skal fyrir þeim biðja.
(Bryndís Jónsdóttir.)
Þú varst mér alltaf mikil stoð og
stytta. Ég gat alla tíð treyst á þig.
Þær voru margar ánægjustundirn-
ar sem við áttum saman bæði þeg-
ar ég reri með þér á Skúlanum og
eins í fríum þegar við ferðuðumst
saman með mömmu og fjölskyldu
minni. Hafðu þökk fyrir allt og Guð
varðveiti þig.
Elsku mamma, Guð gefi þér
styrk í sorg þinni.
Þinn sonur,
Jón.
Pabbi, kletturinn í lífi mínu.
Kletturinn sem ég gat alltaf
treyst á og hélt að stæði um eilífð.
Pabbi sem alltaf var hægt að
leita til þegar á þurfti að halda.
Pabbi sem stóð eins og klettur
hvað sem á gekk. Undraðist oft hve
þessi klettur var seigur og sterkur.
Keikur og kátur. Lágvaxinn og
kvikur. Kletturinn sem ég hélt svo
lengi yrði eilífur.
Elsku pabbi, bestu þakkir fyrir
allt.
Þórarinn.
Sumri er tekið að halla. Fegurð
haustsins breiðir úr sér yfir náttúr-
una og sendir henni þau skilaboð
að framundan sé hvíldartími eftir
annir sumarsins. Gleðigjafar vors-
ins, fuglarnir, hópa sig saman og
flykkjast til annarra heimkynna.
Það var á fallegum haustdegi sem
þessum sem minn elskulegi
tengdafaðir, Torfi Jónsson, kvaddi
þessa jarðvist.
Leiðir okkar Torfa lágu fyrst
saman er ég kynntist Nonna, syni
hans, fyrir 26 árum. Tók hann
strax vel á móti mér og urðum við
mjög góðir vinir. Hélst sú vinátta
alla tíð síðan og óx eftir því sem ár-
in liðu. Torfi hafði til að bera mikla
mannkosti, hann var ungur í anda
og hafði áhrif á líf margra með sínu
skilningsríka og fordómalausa hug-
arfari. Hann var þeim eiginleikum
gæddur að geta sett sig inn í mál-
efni og hugarheim fólks á öllum
aldri og skildi vel drauma þess og
óskir. Hann var alltaf tilbúinn að
rétta öðrum hjálparhönd, sérstak-
lega þeim sem minna máttu sín.
Torfi var trúaður maður og bjó yfir
miklum innri styrk og eldmóði. Oft
fannst manni hann þó vera að fara
langt fram úr sjálfum sér þegar
mikið stóð til. Þessir eiginleikar
hafa gefið honum styrk til að tak-
ast á við þá erfiðleika sem oft
fylgja sjómannsstarfinu.
Hann lét sér mjög annt um börn-
in sín, tengdabörn og afabörn.
Hann fylgdist ávallt með því sem
þau höfðu fyrir stafni og bar hag
þeirra fyrir brjósti sér. Það sýnir
hve barngóður Torfi var að mörg
börn í þorpinu kölluðu hann „afa“
og sum hver komu jafnvel heim til
hans á morgnana einungis til að
bjóða góðan dag.
Þau ár sem við Nonni bjuggum á
Patreksfirði áttum við Torfi marg-
ar ánægjulegar stundir saman.
Hann var góður lærimeistari og
kenndi mér marga hluti, meðal
annars að fella grásleppunet sem
við unnum við í kjallaranum á Mýr-
unum. Þá sagði hann mér sögur af
uppvaxtarárum sínum í Kollsvík,
en frásagnargleði hans var einstök.
Þess nutu afabörnin vel því hann
varð aldrei leiður á því að segja
þeim sögur eða syngja með þeim.
Eins kenndi hann mér að salta grá-
sleppuhrogn sem við Nonni gerð-
um fyrir hann í nokkur ár er hann
reri til grásleppu á Skúlanum.
Það var mikil gæfa þegar hann
kynntist Oddbjörgu, konu sinni.
Þessi yndislega og rólega kona var
honum mikill félagi, en ekkert fór
hann án þess að hafa Oddu sína
með. Eftir að við Nonni fluttum
suður dvöldu Odda og Torfi oftast
hjá okkur þegar þau komu í höfuð-
borgina. Það var alltaf mikil til-
hlökkun að fá þau því það er ómet-
anlegt að fá að kynnast svona
góðum hjónum og njóta samvista
með þeim. Þessi samrýmdu hjón
hefðu síðar á þessu ári átt gull-
brúðkaupsafmæli.
Áhugamál Torfa voru laxveiði og
myndatökur. Þær eru ófáar mynd-
bandsupptökurnar og ljósmyndirn-
ar sem hann tók af fjölskyldu okk-
ar við alls kyns tækifæri, einnig af
mannlífi og merkisatburðum á
Patró. Að fara í veiði og standa
með stöngina við á eða Sauðlauks-
dalsvatn var hans líf og yndi. Það
er huggun í sorg okkar að Torfi
fékk að kveðja þessa tilvist við þá
iðju sem veitti honum gleði.
Í dag skein sól
á sundin blá
og seiddi þá, er sæinn þrá.
Og skipið lagði
landi frá.
Hvað myndi fremur
farmann gleðja?
Það syrtir að,
sumir kveðja.
Ég horfi ein
á eftir þér,
og skipið ber
þig burt frá mér.
Ég horfi ein
við ystu sker,
því hugur minn
er hjá þér bundinn,
og löng er nótt
við lokuð sundin.
(Davíð Stef.)
Elsku tengdapabbi, hafðu þökk
fyrir allt. Megi góður Guð taka vel
á móti þér og varðveita þig. Elsku
tengdamamma, mikill er missir
þinn og söknuður. Bið ég góðan
Guð að gefa þér styrk á þessum
erfiðu tímum. Eins óska ég fjöl-
skyldu Torfa Guðs blessunar.
Minning hans er ljós í lífi okkar.
Þín tengdadóttir,
Kolbrún.
Elsku Afi. Við trúum því ekki að
þú sért farinn frá okkur. Margs er
að minnast. Hvar á að byrja? Á að
byrja þegar ég kem í heiminn og
þú færð fjórar gráslepputunnur?
Man eftir því þegar við systkinin
vorum lítil og við vorum hjá ömmu
og við hlupum niður túnið þegar þú
komst í land þar sem þú landaðir
hrognunum og svo sigldum við yfir
með þér að stóru bryggjunni eins
og við kölluðum það. Þá fékk ég oft
að taka í stýrið og það var mjög
gaman. Og allar siglingarnar sem
ég fór með þér á Skúlanum á sjó-
mannadaginn.
Þegar þú komst heim í Tungu á
veturna fórstu með okkur systk-
inunum á skauta. Ótalmargar ferð-
ir sem við fórum út í Kollsvík þar
sem þú byrjaðir að róa tólf ára
gamall úr verinu og þar fræddir þú
okkur um lífið í verinu og hvernig
þetta hefði allt saman verið.
Allar ferðirnar í Fjarðarhorn þar
sem þú og amma og öll fjölskyldan
dvaldist eina helgi. Ein ferðin er
mér minnisstæð, þegar ég fór með
þér alla leið fram að fossi að veiða.
Og þú kenndir mér að beita, þræða
maðk á öngul og þræða flotholt.
Það er svo margs að minnast. Á
maður að taka stökk og bera niður
þegar maður er orðinn tvítugur?
Þegar ég bjó hjá þér og ömmu og
vann á fiskimarkaðnum. Þið voruð
alltaf tilbúin með mat og það var
eldað ofan í mig og allt haft fyrir
manni, þó maður kæmi seint heim
úr vinnunni og jafnvel komstu með
mat og kaffi niður eftir til mín.
Svo fór ég að vera sjálfur til sjós
og þú lagðir mér lífsreglurnar, á
hverju maður ætti að passa sig,
öllu hlera- og víradótinu og að
klæða sig nógu vel. Þú hafðir alltaf
áhuga á hvernig fiskaðist og hvar
við höfðum verið og ef við höfðum
verið á veiðisvæði sem þú þekktir
til, þá náðir þú í blað og penna og
teiknaðir upp veiðisvæðið og sagðir
mér hvernig botninn væri, hvar
væri hætta á að festa, á hverju ætti
að passa sig og hvernig best væri
að toga.
Gaman er að sjá að báturinn
þinn, Skúlinn, skuli verða varð-
veittur á minjasafninu á Hnjóti en
mættu þeir sem þar ráða ferðinni
þó sýna honum meiri sóma.
Man hvað þú varst klökkur þeg-
ar við skírðum son okkar í höfuðið
á þér. Hann segir alltaf afa dugga-
dugg þegar við keyrum framhjá
Skúlanum. Alltaf varstu tilbúinn
með myndavélina, hvort heldur það
var vídeókameran eða ljósmynda-
vélin, að taka myndir af nafna þín-
um, sem verða honum dýrmætur
fjársjóður þegar hann verður eldri.
Þú fórst í margar veiðiferðir um
ævina, bæði á sjónum og eins að
veiða í ám og vötnum, en svo
skyndilega hefur síðasta veiðiferð-
in verið farin.
Minning þín lifir í huga okkar.
Róbert, Unnur og Torfi Þór.
Geymdu æskublómann best,
sem berðu á sálu þinni.
Gættu þess hann hefur mest,
gull á framtíðinni.
Elsku besti afi minn er dáinn.
Hann er farinn upp til himna og
situr þar og fylgist með okkur.
Þessa vísu skrifaði hann einu sinni
niður og gaf mér. Mér finnst hún
passa ósköp vel við hann. Hann
geymdi svo sannarlega æskublóm-
ann sinn vel. Hann var alltaf glaður
og hress. Frá því ég man fyrst eftir
honum var hann ánægður með lífið,
lét sér aldrei leiðast og þótti óskap-
lega vænt um alla í kringum sig.
Þegar ég var pínulítil lenti hann í
slysi og slasaðist á hendi. Á spít-
alanum hjálpaði ég honum að
klæða sig í sokkana sína. Þegar ég
var lítil fórum við í berjamó saman
og einnig að veiða.
Honum fannst fátt eins skemmti-
legt og að veiða. Ég man sérstak-
lega eftir Fjarðarhorni. Afi átti bát
sem hét Skúli. Þegar ég og systir
mín vorum í heimsókn hjá ömmu
og afa á sumrin fengum við að fara
upp í bátinn. Það fannst mér ótrú-
lega gaman. Sum kvöld, þegar við
sáum út um eldhúsgluggann henn-
ar ömmu að báturinn var að koma
að bryggju, þá hlupum við niður
eftir til að taka á móti afa og
pabba. Afi kenndi mér að spila
Marías og Lombert og þá lögðum
við eldspýtur undir í staðinn fyrir
peninga. Þegar afi kom í bæinn
vildi hann horfa á allar bekkjar-
skemmtanir og fótboltaleiki. Hann
vildi alltaf hafa videóupptökuvélina
með. Afi var ávallt áhugasamur og
vildi taka þátt í því sem gerðist í
lífi okkar systranna. Nokkrum
dögum áður en hann lést spurði
hann mig hvenær ég myndi út-
skrifast sem stúdent, svo hann
gæti örugglega komið í veisluna.
Honum fannst frábært að sjá
barnabörnin sín ná sér í menntun
og var afar stoltur.
Afi vildi öllum vel og var alltaf til
í að spjalla – við alla, meira að
segja ókunnuga. Hann spurði alltaf
vinkonur mínar: ,,Hverra manna
ert þú?“ og spjallaði svo heillengi
og hló. Oft sagði hann heilræði og
vísur. Afi sagði mér hvernig jólin
voru hjá honum þegar hann var
barn og hann sagði mér frá því
þegar hann kynntist ömmu. Hann
kenndi mér ýmislegt um fiska og
net og sagði mér frá bátunum sem
hann var á þegar hann var ungur.
Fyrir nokkrum árum fékk hann
orðu á sjómannadeginum. Ég var
svo ánægð og stolt að eiga svo
merkilegan mann fyrir afa.
Afi var bjartsýnn á lífið og já-
kvæður. Sama hvað bjátaði á var
hann ánægður og gaf sér alltaf
tíma fyrir mig. Mér þótti óskaplega
vænt um hann afa minn og mun
sakna hans mikið. Ég veit að núna
líður honum vel.
Þín sonardóttir,
Dagbjört Ásta.
Elsku afi. Nú situr þú á himnum
og horfir niður til okkar. Þú fylgist
með þeim sársauka og söknuði sem
fer um okkur. Ég minnist þín, þú
varst ætíð hress og glaður. Ánægð-
ur með lífið og tilveruna, ungur í
anda. Sem barn eyddi ég mörgum
stundum fyrir vestan hjá ykkur
ömmu. Það var alltaf í nógu að snú-
ast, aldrei lognmolla í kringum þig.
Það þurfti að dytta að bátnum, sjá
um garðinn, reka útgerð og síðast
en ekki síst fara í veiði og sjá um
kvikmyndaupptökur fyrir ættina.
Í seinni tíð minnist ég þess hve
vel þú hugsaðir um fólkið í kring-
um þig, engan mátti vanhaga um
neitt. Þú skynjaðir ef eitthvað var
að, jafnvel þótt maður segði ekki
neitt. Og þér stóð alls ekki á sama,
þú komst til mín til að athuga hvort
afi gæti gert eitthvað, lagað bágtið.
Engu skipti hvort það var sár á
tánni eða sálræn vandamál. Þessi
hugulsemi og góðvilji einkenndi þig
og þitt líf, gerði þig einstakan. Þú
varst höfuð fjölskyldunnar og
gættir allra vel, vissir og mundir
hluti um fjölskyldumeðlimina.
Þannig vissum við að þér þótti
vænt um okkur og að þú varst
stoltur af okkur. Jafnvel þótt ég
hitti þig ekki oft á ári varstu alltaf
með á nótunum. Hafðir áhuga á að
spjalla, fá fréttir úr vinnu og skóla
og af vinum og kunningjum.
Ég minnist þín með söknuði og
tárum. En huggun mín er fólgin í
því að ég veit þú ert kominn á betri
stað þar sem lúinn og vinnuþreytt-
ur líkaminn getur hvílst. Þar sem
ungur andi þinn lifir áfram og lítur
til með okkur hinum sem sitjum
eftir. Ég mun ætíð sakna þín en
minningarnar munu lifa áfram í
hjörtum okkar og sögum.
„Einstakur“ er orð
sem notað er þegar lýsa á
því sem engu öðru er líkt,
faðmlagi
eða sólarlagi
eða manni sem veitir ástúð
með brosi eða vinsemd.
„Einstakur“ lýsir fólki
sem stjórnast af rödd síns hjarta
og hefur í huga hjörtu annarra.
„Einstakur“ á við þá
sem eru dáðir og dýrmætir
og hverra skarð verður aldrei fyllt.
„Einstakur“ er orð sem best lýsir þér.
(Terry Fernandez.)
Ég bið þér guðs blessunar. Meg-
ir þú hvíla í friði, elsku afi.
Þín sonardóttir,
Bryndís Ósk.
„Afarnir mínir“ sagði þriggja ára
gutti við afa sinn og Torfa frænda í
kjötsúpuveislu í Kjalarlandinu fyr-
ir rúmum mánuði síðan. Bræðurnir
brostu að ljósum lokkum hnokkans
sem lét sér þykja svo vænt um afa-
bróður sinn að hann kallaði hann
afa án þess að hika. En þannig var
Torfi einmitt. Það var svo afskap-
lega auðvelt að láta sér þykja vænt
um hann. Lítil hnáta sem skreið
uppí fangið á honum til að fá dálít-
inn reyktan rauðmaga að naga
varð hænd að honum. Síðar meir
þegar hnátan kynnti tilvonandi eig-
inmann til sögunnar heillaðist sá
TORFI
JÓNSSON