Morgunblaðið - 24.09.2005, Qupperneq 49

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 24. SEPTEMBER 2005 49
MINNINGAR
✝ Guðrún Einars-dóttir fæddist í
Selhaga hinn 8. októ-
ber 1918. Hún lést á
sjúkrahúsi Akraness
17. september síðast-
liðinn. Foreldrar
hennar voru Helga
Jónsdóttir hús-
freyja, f. 1885, d.
1959, fædd á Brekku
í Norðurárdal, en al-
in upp í Hvammi í
Hvítársíðu, og Einar
Helgason, bóndi og
verkamaður, f. 1887,
d 1960, fæddur og alinn upp á Ás-
bjarnarstöðum í Stafholtstungum
til 1930. Systkini hennar eru: Karl,
f. 10.1. 1913, d. 1963, Helgi, f.
19.11. 1914, d. 1946, Helga. f. 27.12.
1915, d. 2001, Ragnhildur, f. 14.3.
1924, Jón Eyjólfur, f. 9.2. 1926, d.
2002.
Guðrún fluttist í Borgarnes með
foreldrum sínum 1930. Hún var á
sínum yngri árum við ýmis störf, í
sláturhúsi á haustin, í húsmennsku
og öðru sem til féll. Hún fór í Hús-
mæðraskólann að Staðarfelli, vann
í vegavinnu við matseld og slíkt.
Þar kynntist hún Hannesi,
manninum sínum, og fluttist að
Gilsstreymi 1944 og
giftist Hannesi sama
ár. Hannes var fædd-
ur 13. ágúst 1916, d.
12. júlí 1964. Þau
eignuðust sex börn.
Þau eru: 1) Sesselja,
f. 14. okt. 1945, maki
Helgi Hilmarsson.
Þau eiga fjögur
börn, sjö barnabörn
og eitt barnabarna-
barn. 2) Helgi, f. 19.
sept. 1946, maki
Margrét Kristjáns-
dóttir. Þau eiga tvö
börn, eitt barnabarn. 3) Torfi, f. 15.
mars 1949. 4) Einar, maki Sigríður
Rafnsdóttir. Þau eiga fjögur börn
og sex barnabörn. 5) Sigríður, f.
26. jan. 1952. Hún á þrjú börn og
eitt barnabarn. 6) Helga, f. 15. nóv.
1954, maki Einar Ole Pedersen.
Þau eiga fimm börn, fjögur á lífi og
eitt barnabarn.
Guðrún fluttist í Borgarnes
1974, vann í kjötvinnslu K.B. á
meðan aldur leyfði. Hún dvaldist
tvö síðustu ár ævi sinnar á Dval-
arheimili Borganess.
Útför Guðrúnar verður gerð frá
Lundi í Lundarreykjadal í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
Elsku mamma. Þá ertu farin yfir
móðuna miklu södd lífdaga. Þú varst
orðin lasburða undir það síðasta.
Margs er að minnast sem verður ekki
allt rakið hér.
Ekki er þín öðruvísi minnst en með
eitthvað á milli handanna, alltaf eitt-
hvað að skapa. Og þegar við vorum
lítil þá var alltaf saumað og prjónað
og ekki var hlaupið út í búðina eftir
efnum. Heldur tókst þú til ráða og
fannst einhverjar flíkur sem ekki
voru í notkun og breyttir þeim í ein-
hverjar minni flíkur sem nýttust okk-
ur. Þú áttir prjónavél sem þú notaðir
til að búa til peysur, nærföt og fleira.
Nóg að gera á stóru heimili, það var
bakað á föstudögum, þrifið á laugar-
dögum og þvegið á mánudögum.
Árið 1962 fluttum við inn í nýtt hús
á Gilstreymi sem varð mikill léttir og
mikil breyting.
Þú varst ung þegar þú varðst
ekkja, ekki nema 45 ára þegar faðir
okkar lést 12. júlí 1964 tæplega 48 ára
gamall.
Þótt minni þitt væri farið að gefa
sig á köflum þá varstu óspör á að
spyrja um fólkið þitt, hvað þessi og
hinn hefði fyrir stafni.
Þú vildir fylgjast með ungunum
þínum enda fjölskyldan stór. Afkom-
endur komir yfir 40 og fleiri á leiðinni.
Það hefur örugglega verið vel tekið á
móti þér.
Við munum minnast þín með þakk-
læti og trega.
Gott er sjúkum að sofna,
meðan sólin er aftanrjóð,
og mjallhvítir svanir syngja
sorgblíð vögguljóð.
Gott er sjúkum að sofa,
meðan sólin í djúpinu er,
og ef til vill dreymir þá eitthvað,
sem enginn í vöku sér.
(Davíð Stef.)
Kveðja.
Börnin.
Guðrún Einarsdóttir fæddist í Sel-
haga í Stafholtstungum 8. október
1918 og var fjórða í röð sex systkina.
Fyrstu árin ólst hún upp í Selhaga og
síðar í Grísatungu. Þegar hún var um
tíu ára gömul fluttist fjölskyldan í
Borgarnes sem þá var að byggjast
upp. Hún stundaði nám við hús-
mæðraskólann á Staðarfelli 1939–40.
Ung að árum fór Guðrún í vinnu-
mennsku var við þjónustustörf og í
kaupamennsku, m.a. á Hreðavatni.
Einnig var hún í vegavinnu. Og þar
réðust örlög hennar er hún kynntist
Hannesi Torfasyni. Þau giftust 11.
nóvember 1944 og hún flutti í Gils-
streymi. Og þar bjuggu þau saman
þar til Hannes varð bráðkvaddur við
Skógarhóla 12. júlí 1964. Gunna tók
þá við búinu með börnin sex á aldr-
inum 9 til 18 ára. Hún hóf störf við
mötuneyti Kleppjárnsreykjaskóla
1972 en var við búskapinn á sumrin.
Hún hætti búskap 1974 og það sumar
vann hún við barnaheimili RKÍ á Sil-
ungapolli. Hún fluttist í Borgarnes
um haustið og hóf þá störf í kjöt-
vinnslu Kaupfélags Borgfirðinga og
vann þar uns hún hætti sökum aldurs
og bjó þar alla tíð síðan.
Leiðir okkar Gunnu lágu saman
fyrir rúmum þrjátíu árum er ég
tengdist inn í fjölskylduna. Gunna var
harðdugleg kjarnakona sem vílaði
ekki hlutina fyrir sér, hún tók því sem
að höndum bar. Féll aldrei verk úr
hendi, verðugur fulltrúi þeirrar kyn-
slóðar sem komið hefur þjóðinni úr
örbirgð til allsnægta. Hún var ljóð-
elsk og kunni fjöldann allan af vísum
og var afar vel hagmælt en flíkaði því
ekki frekar en öðru er hún tók sér fyr-
ir hendur. Mjög minnug og ættfróð og
gat rakið ættir sinna skyldmenna og
annarra vítt og breitt.
Á stóru heimili er í mörg horn að
líta. Í Gilsstreymi hefur verið gest-
kvæmt og börn og unglingar komu til
sveitadvalar, áttu þar góðar stundir
og hafa haldið tryggð við fjölskylduna
síðan og mörg þeirra kölluðu hana
Gunnu ömmu.
Gunna var mjög nýtin og aðhalds-
söm. Hún saumaði á börn sín og
prjónaði. Margar eru lopapeysurnar
sem hún hefur látið frá sér fara, allur
útsaumurinn, heklið, perlusaumur og
önnur handavinna sem hún vann í
stórum stíl og eru hreinustu listaverk.
Allt fram á síðasta dag var hún með á
prjónunum og er ég kom til hennar á
dvalarheimilið í Borgarnesi tveimur
dögum fyrir andlát hennar og spurði
hvað hún væri að prjóna mundi hún
það ekki en við vorum sammála um að
það kæmi í ljós áður en verkinu lyki.
Gunna var afar hreinskiptin, sagði
sínar skoðanir umbúðalaust á mönn-
um og málefnum og hennar meiningu
varð ekki breytt, viljasterk, greiðvik-
in og hjálpsöm. Áföllum lífsins var
tekið með æðruleysi og festu og þeirri
vissu að svona hefði þetta átt að fara
og jarðnesk máttarvöld hefðu ekki
getað breytt atburðarás lífsins. Aldrei
kvartaði hún yfir sínu hlutskipti þótt
hún yrði fyrir áföllum, sjónin dapr-
aðist og þrótturinn minnkaði.
Öll jól hefur Gunna farið í Gils-
streymi síðan hún flutti þaðan og ver-
ið hjá Torfa syni sínum og síðustu ár
verið farin að skipuleggja ferðina
löngu áður. Naut hún þess tíma ríku-
lega. Eftir síðustu jól hafði hún á orði
að einkennilegt væri hvað lítið væri að
gera hjá húsfreyjum í Lundarreykja-
dal nú orðið þar sem nágrannakonur
Torfa komu í heimsókn á ólíklegustu
tímum og voru hjá henni, en á meðan
gat Torfi sinnt útistöfum.
Gunna hafði gaman af að ferðast en
tækifæri til þess voru takmörkuð fyrr
en hún hætti búskap. Fór hún þá til
útlanda auk ferðalaga innanlands.
Margar ferðir með henni eru eftir-
minnilegar. Hún var fróð um örnefni
og ýmislegt sem tengdist hinum ýmsu
stöðum, meðal annars fórum við ferð á
æskuslóðirnar í Selhaga og margar
ferðir fyrir Hafnarfjall. Þá tjáði
Gunna sig vanalega um væntanlega
skógrækt sem byrgja myndi fjallasýn.
Margs er að minnast og mörg gull-
korn hefur hún sagt sem ekki verða
rakin hér við leiðarlok.
Gætir bús í Gilsstreymi
góður verkamaður.
Hefur búmanns hyggindi
Hannes lyndisglaður.
Um Guðrúnu ég get þess hér,
ef grúskari um það spyrði.
Hún af skálda ættum er
efst úr Borgarfirði.
(Þorsteinn Kristleifsson.)
Í vikunni sem hún lést hringdi hún
og sagði að það væri ekkert sérstakt,
ætlaði bara að heyra í einhverjum sem
hún þekkti, sagðist vera að fara í
ferðalag suður fyrir fjall, hún væri bú-
in að vera svo lengi hérna, talaði um
fjóra daga í þessu sambandi. Fjórum
dögum síðar lést hún.
Nú þegar þú hefur kvatt þennan
heim og heldur á fund Hannesar og
annarra ástvina sem kvatt hafa á und-
an þér, þakka ég og mínir fyrir sam-
fylgd gegnum súrt og sætt. Blessuð sé
minning þín.
Einar Ole.
Elsku litla amma, ég kveð þig með
söknuði, en samt létti, því þetta var
ósk þín, vildir fara að hvíla þig, búin að
lifa löngu góðu lífi, eiga sex yndisleg
börn og helling af barnabörnum. Ég
er svo heppin að vera eitt þeirra því
betri ömmu er ekki hægt að hugsa
sér. Þú varst alltaf svo blíð og góð, það
var alltaf svo skemmtilegt að vera
með þér, alltaf nóg að gera, spila,
leggja kapal, perla, skoða gamlar
myndir, fara í göngutúra í sveitinni,
kíkja á Bjössa róló. Þú fórst með vísur
fyrir mig og sagðir mér sögur frá því í
gamla daga. Það var svo gaman þegar
þú komst til okkar í heimsókn, ég fór
alltaf og sótti þig niðrá rútu og labbaði
með þér heim. Þú komst með smá-
gjafir handa okkur Braga, prjónadót-
ið þitt og auðvitað litlu skrýtnu pyls-
urnar, sem þú fékkst í sláturhúsinu.
Svo áttum við saman nokkra góða
daga í Grindó. Þegar þú þurftir að
fara saknaði ég þín svo mikið að ég
tímdi ekki einu sinni að þvo lyktina
þína af koddaverinu sem þú svafst
með, heldur svaf ég á því í margar vik-
ur á eftir, það var einhver sérstök
ömmulykt af þér sem mér þótti svo
vænt um.
Þegar ég var leið sem lítil stelpa
hugsaði ég oft til jólanna, þá er alltaf
svo gaman. Ég hugsaði til þín, Torfa
frænda og Gilsteymis, hvað yrði gam-
an að koma þangað næst, góðar minn-
ingar.
Drottinn er minn hirðir,
mig mun ekkert bresta.
Á grænum grundum
lætur hann mig hvílast,
leiðir mig að vötnum,
þar sem ég má næðis njóta.
Hann hressir sál mína,
leiðir mig um rétta vegu
fyrir sakir nafns síns.
Jafnvel þótt ég fari um dimman dal,
óttast ég ekkert illt,
því að þú ert hjá mér,
sproti þinn og stafur hugga mig.
Þú býr mér borð
frammi fyrir fjendum mínum,
þú smyr höfuð mitt með olíu,
bikar minn er barmafullur.
Já, gæfa og náð fylgja mér
alla ævidaga mína,
og í húsi Drottins
bý ég langa ævi.
(23. Davíðssálmur.)
Elsku litla amma mín, ég elska þig
af öllu mínu hjarta, þakka guði fyrir
allar þær stundir sem við áttum sam-
an. Hafðu það gott í himnaríki. Þar
tekur afi á móti þér.
Þín
Hanna Rún.
Elsku amma. Nú ertu farin frá okk-
ur og komin á betri stað þar sem þér
líður vel. Þú varst fullorðin kona en
eftir að þú lærbrotnaðir þá fór heilsan
að gefa sig. Síðast þegar þú varst mik-
ið lasin þá kom ég til þín til að kveðja
þig og sagði við þig að vonandi sæj-
umst við fljótlega og þá sagðir þú:
„Ég nenni nú ekki að vera hér lengi“.
Þú varst hálfpartinn að bíða eftir því
að guð kæmi að ná í þig.
Þú varst mikil hannyrðakona. Í
hvert skipti sem ég heimsótti þig þá
varstu með einhverja handavinnu í
höndunum eða leggjandi kapal. Þú
varst mjög dugleg kona og varst
prjónandi allt fram í það síðasta.
Við eigum margar minningar sam-
an, t.d. þegar þú varst að kenna mér
að prjóna, þá sagðir þú að ég væri
með spýtuputta, en þeir hafa lagast.
Þú kenndir mér líka að spila lönguvit-
leysu og að leggja kapal þegar ég kom
upp í sveit. Ég á margar minningar
um þig uppi í Gilstreymi, þar þótti þér
best að vera.
Þú gafst mér mína fyrstu skóla-
tösku og hún er enn til og ég er enn í
skóla. Taskan verður forngripur, ég
mun varðveita hana vel. Þegar ég var
yngri og átti afmæli þá beið ég spennt
eftir póstinum því hann færði mér
alltaf afmæliskort frá þér og í því var
peningur. Og þú hélst þessum sið
áfram þegar sonur minn átti afmæli.
Þá fékk hann afmæliskortið.
Þegar ég fæddi son minn þá vildir
þú koma strax í heimsókn til að skoða
litla drenginn. Þú tókst næstu rútu
alla leið suður til að sjá hann. Ég
gleymi því aldrei og met það mikils.
Og þegar litli drengurinn minn grét
þá sagðir þú að það væri nú allt í lagi,
hann væri bara að styrkja lungun.
Ég mun sakna ömmudagsins sem
var á 17. júní því þá komum við flest
öll til þín og það var eins og lítið ætt-
armót. Og það var allaf eitthvað gott
með kaffinu.
Elsku amma, nú ertu farin og það
er erfitt að kveðja þig. Mér þykir
vænt um þig og ég á eftir að sakna þín
sárt. Minningarnar sem ég á um þig
munu lifa með mér og ég mun aldrei
gleyma þér. Vonandi líður þér vel.
Megi guð og englarnir vaka yfir þér.
Kveðja.
Auður Eyberg.
Elsku amma, nú er komið að
kveðjustund, með trega og ákveðinni
eftirsjá. Við eigum alltaf eftir að muna
eftir þeim stundum sem við áttum
með þér.Ýmislegt er ofarlega í minni
frá æskuárum okkar. Þegar við vor-
um lítil og fengum að koma í heim-
sókn til þín, fyrst á Skúlagötuna og
síðar í Ánahlíð í Borgarnesi, þá varst
þú alltaf búin að undirbúa komu okk-
ar, kaupa snúða og tilheyrandi handa
okkur grislingunum. Einnig sú hefð
sem þú komst á, að á 17. júní komu
börnin og barnabörnin til þín eftir að
hafa farið niður í Skallagrímsgarð.
Síðan var kaffi hjá þér, pönnukökur
og kleinur og fleira bakkelsi. Einnig
var fastur liður að þið Torfi komuð á
jólunum til okkar og þið spiluðuð við
okkur. Þá var oft kátt í kotinu.
Þessar minningar og margar fleiri
eigum við nú um þig og eigum við eftir
að varðveita þær vel. Einar Bjarni
minnist áranna sem hann kom til þín í
hádeginu og borðaði hádegismatinn.
Margar þrætur tókuð þið um ýmis-
legt og hafið ábyggilega bæði staðið
fast á ykkar.
Við þökkum þér fyrir allt sem þú
varst okkur og gerðir fyrir okkur.
Guð veri með þér.
Einar Bjarni, Henný
Birna og Helga Björk.
Jæja, nú er hún Guðrún Einars-
dóttir, eða Gunna amma, eins og hún
var oftast kölluð, öll. Gunna amma var
beinskeytt og mjög hreinskilin.
Stundum fannst manni nóg um. Hún
hafði skoðanir á flestum málum og lét
þá sem í kringum hana voru heyra
þær hverju sinni. Má þar nefna að
hún vildi ekki sjá grænmeti, það
fannst henni ekki mannamatur.
Handavinna var henni mjög kær og
saumaði hún og föndraði ógrynni af
munum. Við höfum fengið að njóta
þess og munum hafa hjá okkur til
minningar um hana um ókomna tíð.
Okkur finnst við ótrúlega lánsöm
að hafa fengið að kynnast Gunnu
ömmu og enn þá lánsamari að dóttir
okkar fékk að kynnast henni líka. Öll
eigum við góðar minningar sem við
geymum í hjarta okkar.
Halldór Torfi, Rúna
og Helga Karen.
GUÐRÚN
EINARSDÓTTIR
Lillýar í Öxarfirðinum. Sjö ára snáð-
inn sem kom fljúgandi til Kópaskers
vorið 1958 var ekki upplitsdjarfur á
leiðinni. Það breyttist þó fljótt og í
Gilhaga átti ég mitt annað heimili
næstu sex árin. Mættur í sauðburð-
inn og farið heim eftir réttir. Fékk
sæmdartitilinn bústjóri og undi glað-
ur við mitt.
Á þessum árum var mikið líf og
fjör í Gilhaga. Börn Laufeyjar og
Halldórs þau Lillý og Binni ásamt
mökum sínum Einari og Hildi og
þeim börnum sem þá voru fædd
bjuggu ásamt mér í gamla húsinu á
Gilhaga. Þegar maður kom síðar og
sá hversu lítið húsið í raun er er
óskiljanlegt hvernig allir komust fyr-
ir en í minningunni var alltaf rúmt
um alla. Sennilega hefur hið þægi-
lega andrúmsloft sem þar ríkti
stækkað húsið. Þó hefur mér á ein-
hverjum tíma fundist vera orðið
þröngt um okkur því ég kom víst að
máli við Laufeyju hvort ekki væri ráð
að byggja upp gamla bæinn að Gils-
bakka sem myndi henta vel fyrir
gömul hjón með einn strák. Þessu
gleymdi Laufey aldrei og minnti mig
á í hvert skipti sem við hittumst.
Þegar ég kom með stelpurnar mín-
ar litlar tók hún þannig á móti þeim
að eftir það var hún allaf kölluð góða
konan í sveitinni eða góða pönnu-
kökukonan. Börnin finna hvernig á
móti þeim er tekið og held ég að þetta
lýsi Laufeyju vel þar sem gestrisnin
og góðsemin var í fyrirrúmi.
Ég og fjölskylda mín sendum
Binna, Hildi, Einari og fjölskyldum
þeirra samúðarkveðjur og veit að
minningin um góða konu mun lifa
með okkur.
Þorvaldur K. Þorsteinsson.
að skreppa til Reykjavíkur, fara í
leikhús og stundum lagði hún land
undir fót og fór í sólarlandaferðir.
Þegar heilsan fór að bila óskaði hún
eftir því að fá að dvelja á sjúkrahús-
inu, þar sem hún fékk frábæra
umönnun fagfólks sem seint verður
þakkað. Ríkisútvarpið sá um að
stytta Ósk stundir. Hún hafði unun
af því efni sem þar var boðið upp á,
taldi það vandað og vel valið.
Ósk nefndi í vor að nú væri hún
orðin þreytt og tilbúin að kveðja
þetta líf sem hún og gerði hinn 13.
september sl.
Ég og fjölskylda mín þökkum Ósk
fyrir vel unnin störf í þágu Hrað-
frystistöðvar Vestmannaeyja og
kveðjum hana með virðingu. Guð
blessi minningu hennar. Ættingjum
hennar sendum við samúðarkveðjur.
Guðbjörg Matthíasdóttir.
Ósk mín. Ég minnist þín sem góðr-
ar og glaðlyndrar konu. Enda þótt
sorgin hafi oft drepið á dyr hjá þinni
fjölskyldu.
Þú eignaðist ekki sjálf börn en þau
komu til þín og Ágústu systur þinn-
ar.
Þið óluð upp og hlúðuð að þremur
systkinabörnum ykkar, vegna and-
láts móður eða föður þeirra. Þið
reyndust þeim sem bestu mæður.
Ósk vann alltaf á skrifstofu hjá
Einari Sigurðssyni „ríka“ sem átti
Hraðfrystistöð Vestmannaeyja, þar
sem fjölmargir bátar lögðu upp afla
sinn og voru oft mikil umsvif er mikill
fiskur veiddist.
Ég vann þarna með henni í mörg
ár; oft var mikið að gera en hún var
alltaf eins og klettur úr hafinu, dug-
leg og úrræðagóð.
Ósk var fróð og víðlesin og hafði
gaman af því að ferðast og fór ég einu
sinni með henni í utanlandsferð til
Rínarlanda og var það mjög
skemmtileg ferð og eftirminnileg.
Hún unni líka eyjunni sinni kæru.
Yndislega eyjan mín,
ó, hve þú ert morgunfögur.
Úðaslæða óðum dvín
eins og spegill hafið skín.
Yfir blessuð björgin þín
breiðir sólin geislakögur.
Yndislega eyjan mín,
ó, hve þú ert morgunfögur.
(Sigurbj. Sveinsson.)
Guð blessi þig og þakkir fyrir allt
gott. Hvíl í friði. Innilegar samúðar-
kveðjur til allra þinna.
Lára Þórðardóttir.