Morgunblaðið - 24.09.2005, Síða 55

af orði Drottins. Árni Bergur kenndi
mér að njóta þeirrar helgi og lifa
hana. Ekki með tilgerð heldur í trú.
Það var mín mikla gæfa að fá að læra
af Árna Bergi með því að vera eitt af
sóknarbörnum hans. Ég fann þá um-
hyggju sem hann bar fyrir mér, for-
eldrum mínum og fjölskyldu allri. Ég
fann að hann elskaði sóknarbörn sín
og bar þau á bænarörmum. Fyrir
það þakka ég algóðum Guði, ég
þakka Drottni Guði mínum fyrir sinn
góða, trúa þjón sem hann sendi í Ás-
kirkju til þess að fleiri mættu læra að
leita hans og finna. Ég bið almátt-
ugan Guð að styrkja fjölskyldu hans
alla og hugga. Blessuð sé minning
Árna Bergs Sigurbjörnssonar.
Bryndís Malla Elídóttir.
Árni Bergur Sigurbjörnsson kom
nítján ára gamall til okkar á Bíldudal
og gerðist kennari barnanna þar
vetrarlangt. Þau löðuðust að honum
og fullorðna fólkið sem kynntist hon-
um man ljúfan dreng og skemmti-
legan. Hann sinnti næstu árin skrif-
stofustörfum hjá Suðurfjarðahreppi
við hægri hönd Jónasar Ásmunds-
sonar. Þetta eru fyrir flestum mönn-
um mikilvæg þroskaár og æskumað-
urinn sem kom sneri sem þroskaður
maður til Reykjavíkur með konu og
barn og ásetning í lífinu.
Sú ákvörðun að fara til Bíldudals
reyndist Árna gæfuför. Á Bíldudal
fékk hann ekki aðeins traustan lífs-
förunaut í Lilju Garðarsdóttur úr
Glaumbæ, heldur mikilvægt skjól
vina sem hann var ævinlega jafn vel-
kominn í og þarfnaðist til hvílda frá
önnum. Börnin þeirra hafa líka
bundist tryggðaböndum þangað og
eiga margar dýrmætar minningar úr
húsi afa síns og ömmu og félagsskap
frændfólksins þar.
Lilja og börnin voru svo samofin
verkahring Árna að það var nærri að
allt væri ein heild. Öll þau verk sem
kröfðust þess ekki að hann færi til
þeirra vann Árni heima og var því til
staðar fyrir börn sín og barnabörn
síðar og hafði hógvært lag á því að
samþætta starf og fjölskyldulíf. Lilja
var honum samstiga að láta þetta
ganga upp og studdi hann vel.
Af Árna hef ég margvísleg kynni.
Hann kenndi mér danska málfræði
þrettán ára gömlum og reyndar ým-
islegt verðmætara en það þá og síð-
ar. Hann var á Bíldudalsárunum
heimagangur á heimili foreldra
minna og hressti upp á fásinnið. Við
urðum svo samferða í guðfræðideild.
Hann stímaði reyndar fljótlega fram
úr okkur og það kom sér vel að hann
var búinn að lesa flest á undan okkur
hinum. Hann átti meiri þroska en við
og brennandi spurningar fengu svör
sem enn ljóma í huga líkt og leið-
arstjörnur á lífssiglingunni.
Dýrmætt að fá tækifæri til að setj-
ast niður nokkrum sinnum áður en
leiðir skildi í bili og líta yfir sviðið.
Þakkir þér fyrir tryggð og vináttu.
Huggun og hjálp þeim sem þú unnir
best og næst þér stóðu. Söfnuði þín-
um í Áskirkju blessun.
Immanúel, Guð er með oss.
Jakob Hjálmarsson.
Það var einn þungbúinn febr-
úardag fyrir hartnær 15 árum á erf-
iðustu stund lífs míns að fundum
okkar Árna Bergs bar fyrst saman.
Hvað réð því eiginlega að ég valdi
hann umfram aðra presta? Það var
nánast eins og mér hefði verið stýrt
af æðri máttarvöldum og erfitt að
færa þá reynslu í orð. Ég hafði að-
eins einu sinni séð hann úr fjarlægð
við útför nokkrum árum áður. Fljót-
lega fór mér svo að finnast að þarna
hefði hönd Guðs verið að verki, grip-
ið inn í ráðþrota aðstæður og leitt böl
til blessunar. Og er skemmst frá því
að segja að smátt og smátt studdi
hann mig til lifandi vonar og að finna
tilgang lífsins að nýju. Enda var
hann sálusorgari af Guðs náð.
Árin sem í hönd fóru kynntist ég
líka innra starfinu í kirkjunni hans,
Áskirkju. Var það bæði lærdómsríkt
og gefandi. Hann var um þessar
mundir að hefja fræðslu um Biblíuna
og hennar heillandi heima og sótti ég
þá lestra mér til uppbyggingar og
ánægju öll fimmtudagskvöld yfir
vetrarmánuðina upp frá því. Var
saman kominn í kirkju hans dyggur
hópur fróðleiksfúss fólks, hvernig
sem viðraði. Árni Bergur var svo vel
að sér í Biblíufræðum að unum var á
að hlusta. Það er undarlegt til þess
að hugsa að yfirskrift námskeiðsins
sem hófst haustið fyrir tveimur árum
var „Sorg og trú“ og vorum við sem
sóttum það sammála um að hann
fjallaði um það viðkvæma efni af ein-
stakri skarpskyggni og innsæi í
mannlegt eðli og tilfinningar. En þá
reið áfallið yfir og hann var sleginn
þeim sjúkdómi sem við öll hræð-
umst. Fimmtudagskvöldin voru orð-
inn fastur punktur í tilverunni og
verður ekkert eins og áður héðan í
frá.
Árni Bergur var sístarfandi, jafnt
á helgum dögum sem öðrum. Hann
taldi ekki eftir sér að skíra sonarson
foreldra minna á heimili þeirra á
föstudaginn langa ofan á allar aðrar
annir prestsins á páskahátíðinni. Og
allt gerði hann á sinn hógværa og
ósérhlífna hátt og var því sannur
þjónn kirkju sinnar og barna hennar,
ávallt með Meistarann að leiðarljósi.
Í huga okkar er þakklæti fyrir öll
prestsverkin sem hann innti af hendi
í fjölskyldunni, bæði í sorg og gleði.
Það var mikið lán fyrir okkar öll að
hafa verið leidd á fund þessa góða
drengs, sem allt var í senn mann-
vinur, húmoristi og fræðari.
Mér er kunnugt um að Árni Berg-
ur barðist við vágestinn af fádæma
seiglu og þrautseigju til hinstu
stundar. Ég og fjölskylda mín eigum
dýrmæta minningu frá síðastliðnu
aðfangadagskvöldi þar sem hann
fjallaði um veikindi sín af miklum
trúarstyrk.
Harmur eiginkonu hans Lilju og
ástvina þeirra allra er mestur og í
huga mér koma orð sem ég heyrði
hann oft segja: „Hjartað eitt þekkir
kvöl sína.“ Það er von mín og bæn að
höndin, sú hin sama og leiddi mig til
hans um árið, vaki yfir þeim öllum í
bráð og lengd.
Blessuð sé minning öðlingsins
Árna Bergs Sigurbjörnssonar.
Drottinn, þú rannsakar og þekkir mig.
Hvort sem ég sit eða stend, þá veist þú það,
þú skynjar hugrenningar mínar álengdar.
Hvort sem ég geng eða ligg, þá athugar þú það
og alla vegu mína gjörþekkir þú.
Því eigi er það orð á tungu minni,
að þú, Drottinn, þekkir það eigi til fulls.
Þú umlykur mig á bak og brjóst
og hönd þína hefur þú lagt á mig,
þekking þín er undursamlegri en svo,
að ég fái skilið, of háleit, ég er henni eigi vaxinn.
(Úr 139. Davíðssálmi.)
Birna Þórisdóttir.
Mig langar að kveðja vin minn
Árna Berg með nokkrum orðum.
Kynni okkar hófust fyrir mörgum
árum þegar faðir minn var íbúi á
Hrafnistu. Faðir minn talaði oft um
séra Árna Berg og hversu honum
líkaði vel við hann. Mér er enn í
minni þegar ég fyrst mætti Árna
Bergi á tröppum Hrafnistu. Hann
kinkað kolli til mín og brosti þessu
einstaka brosi sem einkenndist af
mikilli hlýju. Samskipti okkar voru
ekki mikil á þeim tíma en síðan
missti ég einn sona minna af slysför-
um. Sama daginn og það fréttist
bankaði Árni Bergur upp á hjá okkur
hjónunum um kvöldið. Áttum við in-
dæla stund saman og enn fann ég
fyrir þessari hlýju og góðvild sem
geislaði frá honum. Mér er enn í
minni hversu mikilvægur stuðningur
Árna Bergs var fyrir okkur hjónin í
þessum raunum. Á þessum tíma
komst ég upp á lag með að hringja í
Árna Berg þegar mér leið illa og allt-
af leið mér betur eftir að hafa talað
við hann og vissi að hann mundi biðja
fyrir mér. Þessum sið hélt ég eftir
þetta, mismikið eftir því hversu mikil
læti voru í lífi mínu.
Mér er það huggun í harmi að
hann mun halda áfram að biðja fyrir
mér þó að hann hafi haft vistaskipi.
Við Dunna vottum Lilju og öðrum
aðstandendum innilegustu samúð
okkar.
Rúnar Guðbjartsson.
Árni Bergur Sigurbjörnsson kom
inn í líf okkar árið sem hann gekk á
lýðháskólann Framnes við Harðang-
ursfjörð í Noregi. Faðir okkar var
kennari þar og við fjölskyldan, for-
eldrar og fimm börn, bjuggum á
skólasvæðinu. Árni skildi eftir sig
spor bæði hjá börnum og fullorðn-
um. Við höfðum á tilfinningunni að
vera búin að eignast nýjan stóra
bróður. Hann kom heim til okkar á
hverjum sunnudegi og þá ríkti hátíð
á heimilinu. Við söfnuðumst í kring-
um hann á meðan hann sagði frá Ís-
landi og teiknaði. Við fengum að
heyra ævintýri og sögulegan fróð-
leik. Frásögnin var svo lifandi að við
sáum fyrir okkur hvernig landið var.
Síðar upplifðum við landið af eigin
raun og sáum að torfbæirnir litu al-
veg eins út og hann hafði sýnt okkur.
Hann kenndi okkur að þykja vænt
um landið sitt og við lásum bækur
eftir Ármann Kr. Einarsson og Al-
bert Ólafsson með mikilli ánægju.
Þegar við fengum að heyra að
Árni myndi ekki halda upp á jólin
heima hjá okkur, árið sem hann var á
lýðháskólanum, grét litla systir okk-
ar svo mikið að hann hringdi heim til
föður síns til að spyrja hvort ekki
væri hægt að breyta áætlununum.
Okkur varð að ósk okkar.
Við urðum seinna þeirrar ánægju
aðnjótandi að sækja Ísland heim,
fyrst foreldrar okkar og síðar mörg
barnanna. Okkur fannst öllum eins
og við værum að koma heim og upp-
lifðum mjög hjartanlegar móttökur.
Við höfum bundist landinu sterkum
böndum vegna Árna Bergs Sigur-
björnssonar og fjölskyldu hans.
Nú ríkir sorg og söknuður í hjört-
um okkar. Guð blessi minningu hans.
Með vinarkveðju.
Hanna Svarstad, Hans-Martin,
Sigrid, Rut, Ragnhild og
Valgerd.
Kæri vinur. Eftir stranga og erf-
iða baráttu, sem þú háðir með kjarki
og karlmennsku, ertu nú horfinn úr
þessum heimi inn í þann heim, sem
þú varst ávallt sendiherra fyrir. Við
trúum því, að þar eigir þú góða heim-
komu. Kynni okkar hófust þegar þú
komst bráðungur maður til að ann-
ast kennslu við barnaskólann á
Bíldudal. Það kom fljótt í ljós, að þér
fórst það vel úr hendi, enda varðst þú
vinsæll bæði meðal nemenda og for-
eldra. Á þessum tíma var ég oddviti
Suðurfjarðahrepps á Bíldudal og
annaðist m.a. stjórn á útgerð og
hraðfrystihúsi hreppsins. Að því
kom, að þú varðst aðstoðarmaður
minn á skrifstofunni. Öll störf þín
þar voru unnin af vandvirkni og sam-
vizkusemi og gott var að ræða við þig
um úrlausn ýmissa mála. Frá upp-
hafi veru þinnar á Bíldudal varst þú
mikið inni á heimili okkar og má
segja, að þú hafir orðið einn af fjöl-
skyldunni. Ungir synir okkar urðu
brátt mjög hændir að þér, enda
kættir þú þá oft m.a. með skemmti-
legum sögum, sem þú ýmist kunnir
eða samdir um leið og þú sagðir þær.
Þeir minnast þín ávallt með söknuði.
Stundirnar okkar í stofunni heima
voru skemmtlegar og ógleymanlegar
og margt bar á góma, m.a.
framtíðardrauma þína. Þá var oft
„kátt í koti“.
Síðar lá leið þín til Noregs til
áframhaldandi náms. Áfram hélzt þú
sambandi við okkur með sendibréf-
um, sem voru skemmtileg og oft í
léttum dúr. Þar voru einnig lýsingar
þínar á samfélaginu í Noregi og einn-
ig lýsingar á náttúrufari. Þessi bréf
benda til frábærra rithöfundarhæfi-
leika.
Minningar okkar um þig geymum
við og þær ylja okkur enn í dag og
munu ávallt gera.
Við vottum eiginkonu þinni, börn-
um og öðrum ættingjum dýpstu
samúð okkar.
Genginn er góður drengur. Bless-
uð sé minning hans.
Jónas, Guðríður og synir.
Drottinn, Guðs sonur duftið mitt bar,
dó til að lífga mitt fölskvaða skar,
reis upp af gröf svo að gæti hann mér
gefið sitt eilífa ríki með sér.
Svo yrkir dr. Sigurbjörn Einars-
son biskup, faðir sr. Árna Bergs Sig-
urbjörnssonar í fögrum sálmi sem
sunginn er í kirkjum landsins við ris-
mikið keltneskt lag með kröftugu
hljómfalli. Það er sárt að sjá á bak sr.
Árna Bergi, sálnahirðinum góða, fyr-
ir aldur fram sem líkt og faðir hans
boðaði Guðs orð af leiftrandi anda-
gift og sannfæringarkrafti og hugg-
aði og styrkti með nærandi návist og
blessandi höndum.Það er sárt fyrir
ástvini, sárt fyrir söfnuð hans og ís-
lenska kristni, en brottför hans héð-
an úr heimi eftir erfið veikindi fylgir
þó lofgjörð og þökk til Guðs, sem gaf
hann og blessaði ríkulega vitnisburð
hans og verk.
Árni Bergur var einn átta guð-
fræðinema sem hófu nám við Há-
skóla Íslands 1968 á umbrotatíð í
samfélags-og veraldarsögu og hann
lauk því mun fyrr en við hinir enda
eldri og þroskaðri. Hann hafði teyg-
að að sér kristna trú og guðfræði
ljóst og leynt allt frá unga aldri sem
sonur áhrifaríks prests, guðfræði-
prófessors og biskups, og bræður
hans yngri Einar og Karl höfðu fyrr
farið í guðfræðinám og voru vel á veg
komnir á þeirri braut. Björn, yngri
bróðir þeirra, átti síðar eftir að feta
viðlíka slóð í Danmörku og geta sér
gott orð sem prestur og skáld á ís-
lenska og danska tungu og mikill
missir var að fráfalli hans fyrir fáein-
um árum.
Árni Bergur var veraldarvanur og
hafði fjölþætta starfsreynslu, þegar
hann hóf guðfræðinámið. Hann hafði
kennt, kynnst útgerð og annast
reikningshald.
Og hann var næmur og skarp-
greindur eins og hann átti kyn til og
honum sóttist námið fljótt og vel.
Hann var samt hógvær og hlýr í
samræðum og samskiptum og auð-
mjúkur gagnvart því mikla viðfangs-
efni sem guðfræðin er. Hún leitar
svara við lífsgátum í ritningum og
fjölþættri arfleifð kristinnar trúar
sem á sér djúpar rætur í jarðvegi
margra þúsunda ára sögu og hún
leitar einnig fanga í öðrum trúar-
brögðum, heimspeki, mál- og hugvís-
indum. Það var fljótt ljóst að Árni
Bergur sótti gagnrýnið að grunni og
kjarna. Hann náði góðum tökum á
hebresku og grísku, frumtungum
Gamla- og Nýja-Testamentisins og
kröfuhörðum aðferðum biblíurann-
sókna, og í framhaldsnámi sínu er-
lendis beggja vegna hafs kynnti
hann sér sérstaklega Biblíuþýðingar
og hvað efst var á baugi í Nýja-
Testamentisfræðum.
En Árna Bergi skildist það vel, að
með því einu að ,,leggja út á djúpið“
og vígjast til prestsþjónustu væri
unnt að sannreyna hjálpræðisgildi
fagnaðarerindisins um Guðs elsku
sem opinberast og gefst í veru og
verkum Jesú frá Nasaret, sannreyna
það í gleði og sorgum mannlífsins
með því að selta það og lýsa því með
orði hans og sakramentum.
Sr. Árni Bergur þjónaði Ólafsvík-
urprestakalli sem sóknarprestur í
ein átta ár, virtur og mikils metinn.
Áskirkja í Reykjavík var enn í smíð-
um, þegar hann kom þar til starfa
sem sóknarprestur og með sínu
trausta samstarfsfólki lagði hann
grunn að og mótaði kirkju- og safn-
aðarstarfið af framsýni og stefnu-
festu. Áskirkja minnir á skipsstafn
með lögun sinni og setur fagran svip
á umhverfi sitt. Og helgihald og safn-
aðarstarf á vegum hennar gerði það,
einkum boðun og trúarvitnisburður
sóknarprestsins. Sr. Árni Bergur
var mjög eftirsóttur til allra prests-
verka. Hann hlúði vel og samvisku-
samlega að öldruðum á Hrafnistu og
Hjúkrunarheimilinu Skjóli og særð-
um og vanmegna á öðrum vistheim-
ilum í sókninni. En það var sem orðs-
ins maður og frábær prédikari sem
hann lét mest að sér kveða. Það var
ávallt lærdómsríkt og gefandi að
sækja guðsþjónustur í Áskirkju og
hlýða á andríkan vitnisburð sr. Árna
Bergs. Hann jarðtengdi Guðs orð,
svo að það kom við kviku mannlífs,
snart hjarta og huga, vit og vilja og
afhjúpaði rangindi og svik við lífs-
kröfur og vottaði jafnframt nærveru
Guðs, leiðarljós hans og líkn í tímans
straumi. Málfar, líkingar og lífs-
myndir lýstu fágætri smekkvísi hans
og listfengi. Jafnframt kröfuhörðum
prestsstörfum sinnti sr. Árni Bergur
kennslu við Guðfræðideild Háskól-
ans. Honum var lagið að tengja sam-
an vísindaleg vinnubrögð og eigin
reynslu við boðun fagnaðarerindis-
ins og hann sat í þeirri þýðingar-
nefnd sem vann að nýrri þýðingu
Biblíunnar í tilefni nýrrar aldar og
árþúsunds. Hann hafði þýtt allar
Apókrýfubækurnar úr frummálinu
og lagt drjúgt af mörkum sérstak-
lega við þýðingu Gamla-Testament-
isins. Mikill missir er að honum nú,
þegar þörf er á þeim glögga mál-
skilningi sem hann bjó yfir og næmi
hans og virðingu fyrir sígildum boð-
skap Biblíunnar sem laga ber að
þörfum hvers tíma en má þó ekki
skolast til í straumköstum og svipti-
vindum tíðarandans.
Sr. Árni Bergur var afar starfs-
samur og afkastamikill, ósérhlífinn
og fórnfús og ekki fór hjá því að hann
gengi mjög á krafta sína og lífsþrek.
Hann háði erfiða baráttu í nærfellt
tvö ár við vágest dauðans, sem dró úr
honum lífsstyrk en ekki von og trú.
Hann hafði svo oft og iðulega stutt
þá sem fyrr voru í sömu sporum og
miðlað þeim Guðs blessun, líkn og
ljósi í dauðans ógn og myrkri, verið
þeim við mærin miklu sem ,,ljósfað-
ir“ í Jesú nafni og huggað ástvini er
misst höfðu sína, glætt þeim sýn að
ríki Guðs ofar sýnilegum heimi.
Sr. Árni Bergur átti góða að sem
studdu hann vel á þrautagöngunni,
ástríka eiginkonu og gæfurík börn,
tengda- og barnabörn, umhyggju-
söm systkini og aldraða foreldra sem
jafnan hafa miklu að miðla af nær-
andi Guðstrú og lífsvisku. Og hann
átti söfnuðinn að, sem Guð hafði falið
honum að leiða og annast. Fyrirbæn-
ir allra þeirra er þráðu endurnýjaða
heilsu sr. Árna Bergs verða nú að
lofgjörð og þökk sem Guð helgar og
blessar, svo að trúin eflist, vonin og
elskan sem leiðir að ríki hans. Megi
ástvinir sr. Árna Bergs og allir sem
syrgja hann reyna það og fá af hjart-
ans einlægni tekið undir lokaorð
sálmsins eftir föður hans sem hljóm-
ar svo fagurlega með sínu keltneska
lagi:
Frelsari heimsins, mitt hjarta er þitt,
hugsun mín, vilji og allt sem er mitt,
lofi og kunngjöri kærleika þinn,
konungur, bróðir og lífgjafi minn.
Gunnþór Þ. Ingason og
Þórhildur Ólafs.
Hinsta kveðja frá
Hinu íslenska
Biblíufélagi
Séra Árni Bergur Sigurbjörnsson
sat í stjórn Hins íslenska Biblíu-
félags frá árinu 1981. Hann kom með
virkum hætti að starfi þess á þeim
tíma sem félagið réðst í sitt stærsta
verkefni til þessa sem er nýþýðing
Biblíunnar. Árið 1994 kom út nýþýð-
ing á Apókrýfu bókum Biblíunnar ís-
érstakri útgáfu. Árni átti stærstan
hlut í þeirri þýðingu og vann að
henni af sinni einstöku alúð, vand-
virkni og dugnaði. Apókrýfu bæk-
urnar voru hluti af íslensku Biblíunni
allt frá Guðbrandsbiblíu 1584 til 1813
þegar Hendersons-biblía kom út.
Þekking Árna á texta Biblíunnar var
einstök, hann var mjög góður grísk-
umaður og hafði auk þess góða þekk-
ingu á hebresku. Það var því ekki að
ófyrirsynju sem hann varð fulltrúi
Biblíufélagsins í þýðingarnefnd
Gamla testamentisins en þar átti
hann sæti frá árinu 1990 og var svo
einnig beðinn að taka sæti í þýðing-
arnefnd Nýja testamentisins frá
árinu 2002. Fyrir vandasamt verk
eins og nýþýðing Biblíunnar er, var
ómetanlegt að geta treyst á jafn
vandvirkan og heiðarlegan mann og
Árna með alla sína miklu þekkingu á
verkefninu auk yfirgripsmikillar
þekkingar á guðfræði. Það var alltaf
hægt að treysta því í þessu starfi að
þar sem Árni kæmi að verki yrði nið-
urstaðan eins og best yrði á kosið.
Biblíufélagið hefur misst góðan liðs-
mann. Fyrir hönd Hins íslenska
Biblíufélags sendi ég fjölskyldu
Árna og aðstandendum mína innileg-
ustu samúðarkveðju. Megi algóður
Guð verða þeim líknsamur.
Jón Pálsson,
framkvæmdastjóri HÍB.
 Fleiri minningargreinar
um Árna Berg Sigurbjörnsson bíða
birtingar og munu birtast í blaðinu
næstu daga. Höfundar eru: Rann-
veig Eva (Lalla). Eðvarð Ingólfsson.
Stefán Einar Stefánsson, formaður
Félags guðfræðinema.
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 24. SEPTEMBER 2005 55
MINNINGAR