Fréttablaðið - 11.01.2003, Blaðsíða 23

borðar minna. Að hann skuli
ekki skammast sín að borða
hamborgara og franskar löðr-
andi í fitu fyrir framan fólk
svona akfeitur? Fólk veit ekkert
hvað það er að segja. Þetta er
ekki svona einfalt. Sá feiti hefur
vafalaust lítið gert annað en að
svelta sig og hefur án vafa barist
lengi við aukakílóin og farið í
ótal megrunarkúra. Hann hefur
ekki hugsað um annað lengi og
er haldinn sektarkennd og van-
líðan í hvert sinn sem hann læt-
ur eitthvað ofan í sig. Þegar
þarna er komið sögu hefur hann
líklega gefist upp því ekkert
gengur. Hann er kominn í einn
allsherjar vítahring og getur
ekki meira. Fordómarnir gagn-
vart fitubollum nú eru ekki
ósvipaðar og alkóhólistar máttu
þola fyrir daga SÁÁ. Þá töluðu
menn um aumingjadóm og ræf-
ilshátt. Menn áttu að rífa sig upp
á rassinum og hætta að drekka
og vera eins og menn.“
Þeir eru sammála um að and-
lega líðanin sé vanmetin. Van-
máttarkennd og lágt sjálfsmat,
uppgjöf og einangrun sem fylgir
því að vera allt of feitur taki
sinn toll. „Það er tími til kominn
að kerfið taki á þessum vanda
offitusjúklinga. Það er ekki bara
þekkt heilsufarsleg vandamál
eins og aukin hætta á hjartasjúk-
dómum heldur eru það svo
margir aðrir sjúkdómar sem
þeir feitu eiga á hættu að fá. Í
því sambandi má nefna ýmsar
tegundir krabbameins fyrir utan
þunglyndi, kvíða og depurð,“
segir Lúðvík.
Hefur tuðað og tuðað í mörg ár
Gaui segir að eins og málum
sé háttað hafi aðeins verið um
tímabundinn stuðning kerfisins
að ræða, meira eða minna séu
þeir sem vinna að þessum mál-
um einstaklingar sem hafi
brennandi áhuga á að beita sér
og átti sig á hve mikill vandi sé á
ferðinni. „Ég hef verið að tuða
og tuða um þetta í mörg ár. Ef
fram heldur sem horfir og meira
fé verður ekki varið í þetta starf
þá verðum við í verulega vond-
um málum eftir nokkur ár.“ Lúð-
vík nefnir að við séum um það
bil tíu árum á eftir Bandaríkja-
mönnum. „Þá á ég við að það eru
tíu ár þar til hlutfallslega jafn
margir stríða við offitu hér á
landi og þar. „Hættan er að
missa af lestinni og þá verður
svo erfitt að taka á þessu því það
eru fræðsla og forvarnir sem
gilda og ekkert annað. Einelti er
það sem þetta fólk má þola. Það
er ekki eins og með áfengissýki,
þeir feitu geta ekki bara hætt að
borða.
Þurfum að byrja á börnunum
Þeir segjast hafa snúið bök-
um saman og berjast nú saman
gegn þeim lífsháttum sem leiða
til offitu. Gaui fagnar því að til
skuli vera þrýstihópur fagfólks
sem tilbúinn er að leggja sitt af
mörkum í baráttunni og vísar í
því sambandi á Félag fagfólks
gegn offituvanda, sem Lúðvík
átti þátt í að stofna. „Það er byrj-
unin á því að kerfið taki við sér.
Við þurfum að byrja á börn-
unum því þeim fjölgar stöðugt
sem safna á sig spiki ungir. Það
þarf að stokka upp og fara með
forvarnir inn í skólana og fræða
foreldra. Breyta þarf lífsháttum
barna sem eru meira eða minna
hætt að hreyfa sig en hanga þess
í stað yfir tölvuleikjum og sjón-
varpi. Foreldrarnir aka þeim allt
sem þau þurfa að fara og svo er
komið að börn hreyfa sig ekki
lengur. Þau borða á hlaupum
vegna þess að allir hafa svo mik-
ið að gera og maturinn vill verða
óhollur í tímaskortinum. Það er
ávísun á fitu. Ef við byrjum
þarna og fáum fólk til að
skilja þá vá sem er fyrir dyrum
ef börn hreyfa sig er mikið feng-
ið.“ ■
DÝRIÐ
23LAUGARDAGUR 11. janúar 2003
ERUM AÐ NÁ BANDARÍKJAMÖNNUM
Við erum enn nokkrum árum á eftir þeim en ef við gerum ekkert verðum við eins í laginu
áður en langt um líður.
Krúsi er lítill kanínudrengur ogbýr við Þrúðvang í Hafnar-
firði. Hann er rétt eins og aðrir
kanínudrengir á hans aldri, þykir
gott að naga kál og skríða undir
sófa en gulrætur eru ekki í miklu
uppáhaldi hjá honum að sögn ann-
ars eiganda hans, Júlíönnu Sig-
tryggsdóttur.
Hún og kærastinn hennar, Ei-
ríkur Karl Ólafsson fengu Krúsa
liðlega sex mánaða í haust þegar
þau hófu búskap. „Okkur langaði
til að fá annaðhvort litla kisu eða
kanínu til að gæla við þegar við
hófum búskap. Ég átti kanínu þeg-
ar ég var barn og þegar ég sá aug-
lýst eftir einhverjum til að taka
Krúsa að sér, hringdum við og
buðum okkur fram. Við fengum
hann og hjá okkur hefur hann ver-
ið síðan, „segir Júlíanna. Hún seg-
ist hafa mjög gaman af kanínunni
sem lífgar upp á heimilislífið hjá
þeim en þau eru aðeins tvö í heim-
ili. „Krúsi er fjörugur og hefur
gaman af að leika sér. Þegar við
komum heim á kvöldin þá hleypur
hann tíu hringi í kringum okkur
og sýnir gleði sína. Mig grunar
svo sem að gleðin sé að hluta til
vegna þess að hann sjái fram á að
fá eitthvað gott í magann.“
Þau Júlíanna og Eiríkur hafa
vanið Krúsa á að gera þarfir sínar
í kassa með sandi og er hann dug-
legur við að nota kassann. Júlí-
anna segir að það komi þó fyrir
slys annað veifið og þá finni þau
litla harða köggla á gólfinu en það
sé sjaldgæft. „Oftast notar hann
kassann en mér er ekki kunnugt
um að sé algengt að kanínur noti
kassa eins og kettir. Á næturnar
sefur hann í búrinu sínu og þá lok-
um við því. Á daginn fær hann
hins vegar að rápa um íbúðina.“
Júlíanna er mikill dýravinur og
langar kisu. „Ég held að litlum
kettlingi og Krúsa eigi eftir að
koma vel saman og þau og fá fé-
lagskap af hvort öðru á daginn
þegar við erum í vinnu.“ ■
JÚLÍANNA MEÐ DVERGKANÍNUNA, KRÚSA
Hann hefur gaman af að leika sér og skríður gjarnan þangað sem mest er myrkrið og
minnst er plássið.
Krúsa þykir allur matur góður
Júlíanna Sigtryggsdóttir og Eiríkur Karl Ólafsson hófu búskap með því að taka
að sér litla dvergkanínu. Hún gerir allar sínar þarfir í kassa fylltan sandi og þegar
þau strjúka henni heyra þau hana næstum mala.