Tíminn - 02.09.1973, Síða 32

32
TÍMINN
Sunnudagur 2. september 1973
Drengurinn og
asninn
ÞESSI saga gerðist í
Danmörku fyrir mörg-
um árum, þegar bilar
voru ekki til, en þá voru
hestar látnir draga
vagna, bæði til fólks-
flutninga og eins vagna
með margs konar
varning.
í sumum löndum voru
asnar einnig mikið
notaðir fyrir vagna. Þeir
þóttu ekki eins fallegir
og hestarnir, en voru út-
haldsgóðir og þolinmóð-
ir og þeir þurftu ekki
eins mikið fóður eða um-
hirðu, eins og hestar.
Stundum voru asnar
taldir staðir og skap-
stirðir, en það mátti oft
reka til þess, að illa
hafði verið farið með þá
i uppvexti, en flestir eig-
endur þeirra höfðu aðra
sögu að segja af ösnun-
um sinum. Þeir sögðu þá
duglega og góða — og
alls ekki heimska, og
það væri ekki viðeigandi
að nota heiti þeirra sem
skammaryrði i tali
manna.
Einu sinni var ofur-
litill drengur, sem ég
man nú ekki hvað hét, en
það gerir hvorki til né
frá. Hann var ljós-
hærður og ljúfur snáði,
kátur og kvikur á fæti
og augasteinninn og
eftirlætið hans pabba
sins.
Á tiunda afmælis-
daginn hans gaf pabbi
hans honum litinn, ljóm-
andi fallegan léttivagn
og vel taminn ösnufola
til að beita fyrir
vagninn. Drengurinn
var frá sér numinn af
fögnuði yfir vagninum
og skoðaði hann i krók
og kring, en heldur
fannst honum minna
varið i asna-greyið.
Drengurinn gaut horn-
auga til stóru eyrnanna
á honum, — svo var
halinn á honum alveg
eins og kýrhali, með
skúf á endanum. Og
það lá við að hann kviði
fyrir þvi, að láta félaga
sina sjá sig koma ak-
andi i fallega vagninum,
og með asnann fyrir.
Hann vissi, að þeir
mundu sáröfunda hann
af vagninum, að var nú
ekkert vafamál, þvi að
enginn þeirra átti annað
eins þing, —- en gremju-
legt var það, ef þeir
skyldu svo hlægja að
asnanum, og við þvi
mátti búast.
Ekki lét hann samt á
þvi bera, að hann væri ó-
ánægður með gjöfina,
þvi að hann vildi ekki
hryggja hann pabba
sinn, en hljóp upp um
hálsinn á honum og
kyssti hann fyrir.
Pabbi hans kenndi
honum nú að halda á
taumunum og ók dreng-
urinn siðan einn af stað i
nýja vagninum sinum,
heldur en ekki hreykinn,
og fór um aðalgötuna i
þorpinu. Söfnuðust
félagar hans að honum
hvaðanæva að og fór þá
alveg eins og hann hafði
grunað. Þeir dáðust allir
að vagninum, og
auðvitað sáröfunduðu
þeir hann af honum. En
svo sem til þess að gera
minna úr þessari ný-
fengnu eign, gerðu þeir
gysaðhonum fyrir það,
að beita asna fyrir
vagninn. Það væri
hreinasta minnkun að
þvi, að aka i vagni með
asna fyrir. Honum sár-
gramdist bæði við
drengina og asnann, —
en einkum þó við asn-
ann. Samt reyndi hann,
það, sem hann gat, að
bera blak af asnanum,
— sjálfs sins vegna.
Hann sagði að það
væri miklu þægilegra að
mörgu leyti að hafa asna
fyrir vagni en hest. Það
væri til dæmis engin
hætta á þvi að asninn
VH
DAN
BARRV

Þeir myndu gera það,r Þetta eru eins1
ef ekki væru' A konar sjávar-^
höfrungarnir kúrek ar..
sem reka
þá saman.
>egar ég gef merki^ Sleppa ekki'
mun stjórnandinn
opna loftlúguna '
Ofveiði hefur evtt vJK
öllu i höfum jarbarinnar. 2
Nú verðum við Venusbúar
að sjá móðu^jör^-^^^B
fyrir mat.«^^y"
Við lærum!
alltaf ,
of seint
Hákarlar. Þeir ^ Nú, Didda, færðuj) ±
gætu eytt að sjá höfrungana 10
vöðunni. V—' > V^vinna vel. x