Tíminn - 22.08.1976, Blaðsíða 23

Sumiudagur 22. ágúst 1976
TÍMINN
23
22.35 Norskar v sur og visna-
popp. Þorvaldur örn Árna-
son kynnir.
23.25 Fréttir. Dagskrárlok.
sjónvarp
Sunnudagur
22. ágúst
18.00 Bleiki pardusinn Banda-
rfsk teiknimyndasyrpa.
18.10 Sagan af Hróa hetti 4.
þáttur. Efni þriöja þáttar:
Hrói fréttir aft brúökaup
Gisbornes og Marion verfti
bráftlega, og hann reynir aft
ná fundum hennar. Gis-
borne handsamar Hróa, en
honum tekst aft flýja. Jó-
hann prins hefur spurnir af
silfurnámu en skortir
vinnuafl til aft nýta hana.
Hermenn fógetans brenna
þorp nokkurt til grunna og
ibúarnir eru látnir þræla i
námunni. Hrói og félagar
hans leysa þorpsbúa úr
ánauftinni og nota silfrift til
aft bæta þeim tjónift. Þýft-
andi Stefán Jökulsson.
Hlé
20.00 Fréttir og veftur
20.25 Auglýsingar eg dagskrá
20.35 Halldór Laxness og
skáldsögur hans III ! þess-
um þætti ræftir Eiftur
Guftnasonviöskáldift um Is-
landsktukkuna og kemur
viftar vift. Stjórn upptöku
Sigurftur Sverrir Pálsson.
21.20 Jane Eyre Bresk fram-
haldsmynd gerft eftir sögu
Carlotte Bronte. 3. þáttur.
Efni annars þáttar:
Rochester, eigandi óftalsins
þar sem Jane er heimilis-
kennari, fellur af hestbaki
og meiöist. Hann kennir
Jane um, en býftur henni þó
til tedrykkju og yfirheyrir
hana. Kemst hann aft raun
um. aft hún er fyllilega jafn-
oki hans, þó aft henni gangi
raunar stundum illa aft
skilja, hvaft fyrir honum
vakir. Nótt eina kviknar
eldur á dularfullan hátt i
svefnherbergi Rochesters.
Jane Eyre kemur aft og
bjargar honum, og þegar
hann þakkar henni, Uggur
annaft og dýpra á bak vift
orftin en venjulegt þakklæti.
Þýöandi Öskar Ingimars-
son.
22.10 Skemmtiþáttur Don
LuriosAuk Lurios og dans-
flokks hans skemmta Katja
Ebstein, The New Seekers
og Roger Whittaker.
22.40 Aft kvöldi dags Séra
Sigurftur Haukur Guftjóns-
son, prestur i Langholts-
prestakalli i Reykjavik,
flytur hugvekju.
22.50 Dagskrárlok
Mánudagur
23. ágúst
20.00 Fréttir og veftur
20.30 Auglýsingar og dagskrá
20.40 tþróttir Umsjónarmaftur
Bjarni Felkson.
21.10 Hvernig brygftist þú vift?
Breskt sjónvarpsleikrit eftir
Charles Humphries. Aftal-
hlutverk Ian McShane og
Helen Cotterill. Derek West
hefur verift kvæntur i mörg
ár, á tvær dætur og lifir
hamingjusömu fjölskyldu-
lifi. Hann fer l söluferö til
æskustöövanna, og þar
kemst hann aft þvi, aft hann
á þriftju dótturina. Þýftandi
Dóra Hafsteinsdóttir.
22.00 Viftdauftansdyrtþessari
bandarisku fræftslumynd er
rætt vift kunnan lækni,
Elisabetu Kubler-Ross. Aö
lokinni heimsstyrjöldinni
siftari fór hún til starfa i
fangabúöum og siftan hefur
hún einkum unnift aft þvi aft
létta fólki siftustu stundirn-
ar á banabefti. Læknirinn
skýrir viöhorf sin til þessara
alvörumála i ljósi sérstæftr-
ar lifsreynslu. Þýftandi Jón
O. Edwald.
22.55 Dagskrárlok
í JÖTUNHEIMUM
FJALLANNA 48
dreymt þetta. En gat hann séð það í draumi, að Jónas
hafði skotið jarfa og var á leið til Noregs?
Hann hugsaði lengi um þetta, eftir að hann var kominn
aftur að vinnu sinni, og þegar Ólafía kom til þess að
sinna kvöldmjöltunum, spurði hann hana, hvað Jónas
hefði fengið fyrir jarfaskinnið.
Kistusmíðinni var lokið daginn eftir, og Lars og Páll
buðust til þess að f lytja líkið til Fattmómakk. Hans Pét-
ursson sagði, að það yrði ekki af því. Fattmómakk —
fara með Gertu til Fattmómakk! Nei! Hún yrði ekki
grafin uppi í f jöllum meðal heiðingja. Hún skyldi komast
í kristinna manna reit, þar sem hún þyrfti ekki að liggja
eins og hræ fram að Jónsmessu, unz prestur kæmi og
klukkunum yrði hringt.
— Við Greta förum af stað niður í Vilhjálmsstað i
fyrramálið! sagði hann. Lars fann, að það myndi vera
þýðingarlaust að benda honum á, að það voru ellefu
milur í Vilhjálmsstaðarkirkju — ellefu mílur um veg-
leysur í kafaófærð. Hans Pétursson kæmist aldrei þá leið
einn með þungan sleða í eftirdragi.
Sveinn Ólafur og Páll reyndu að fá hann til þess að
bíða i fáeina daga, svo að þeir gætu farið með honum.
Þeir ætluðu hvort eð var á markaðinn i Ásahléi og vita,
hvar komið væri málum f rumbýlinganna. En við það var
ekki komandi. Bíða! Nei — hann legði af stað í fyrramál-
ið, svo að Greta kæmist sem fyrst í vígða jörð.
Vesalings maðurinn tók þegar að búa sig undir ferðina
og raunar var atferli hans þennan dag eins og hann væri
með f ullu viti, nema hvað honum hrutu við og við óskilj-
anlegorðaf munni. Hann mundi líka eftir kúnum og bað
Ólafíu fyrir þær.
Ólafía var með grátstafinn i kverkunum, þegar hún
kom inn.
— Ég held, að Hans komi ekki aftur, sagði hún og
starði örvilnuð á mann sinn.
— O jú, svaraði hann. Það bráir af honum, þegar búið
er að jarða Gretu. Þá f er hann að jaf na sig.
— Hann kemst aldrei niður í Vilhjálmsstað — hann
hnígur niður einhvers staðar á leiðinni. Hann getur ekki
dregið kistuna allan þennan óraveg.
— Pabbi segist ætla að hjálpa honum af stað, og við
Grjótsæ getur hann kannski fengið hest að láni.
Það var ekki f arið að birta, þegar þeir Hans Pétursson
og Lars héldu af stað f rá Marzhlíð morguninn eftir, með
snjóþrúgur á fótum og sleða i eftirdragi. Bræðurnir
fylgdu þeim niður að vatninu og störðu á eftir þeim i
húminu, unz þeir hurfu.
Marr, marr. Þung, þung skref úti á snævidrifnum is-
num. Ekki eitt orð sagt, aðeins þungur andardráttur og
marrið í snjónum og tágunum, sem þrúgurnar voru
brugðnar úr.
Þeir komu um dögun að álnum milli Marzvatnanna.
Þar námu þeir staðar og köstuðu mæðinni, því að snjór
hafði hlaðizt saman við smáhólma og nesodda, svo að
færið var mjög þungt.
Hans Pétursson starði i vesturátt. Héðan sást hrikalegt
Marzf jallið bezt. Ketildalur skarst nakinn og eyðilegur
inn á milli múlanna, og yf ir kúptum hrygg Kokkankaissa
hvelfdist hæsti jökulskallinn — veldi íss og hjarns, eyði-
legt og heillum horfið. Maður tók varla eftir skógar-
tungunum milli vatnanna í allri þessari fjallaauðn, og
fyrir mannabyggðum vottaði alls ekki. Það var eins og
kotin hefði verið þurrkuð út. Það var bara Lars, sem sá
móta fyrir húsunum heima í Marzhlíð.
Hans Pétursson starði án af láts á f jöllin hinum megin
vatnsins. En það var samt einhver glýja í augunum á
honum, og í stað þess, að hann skynjaði umhverf ið, stigu
fram fyrir sjónum hans myndir frá sælli dögum. Greta
kom til hans, og flutti sig búferlum alla leið frá
Malgómaj til þess að gerast sambýlismaður Lars Páls-
sonar. Og ákafinn í Gretu! Hún dansaði bójstaflega i
kjarrinu, þegar þau komu hér að vatninu og sáu græna
hlíðina blasa við.
Maðurinn greip báðum höndum um höf uð sér. Græna?
Nei, allt var hvítt, hvitt — og þarna — þarna var
sleðinn...
Hans Pétursson áttaði sig aftur, þegar þeir héldu af
stað. Nú sá hann ekki lengur Marzf jallið. Hann steig fast
til jarðar og spyrnti karlmannlega við fótum. Hugsanir
hans snerust nú um ferðina niður í Vilhjálmsstað. Greta
var á heimleið. Það átti ekki að kyrrsetja hana hér upp
frá —ekki grafa hana í Fattmómakk, þar sem úlfarnir
sátu stundum gólandi á leiðunum og skáldaðir birnir
klóruðu sér við kirkjuvegginn. Greta átti að hvíla á þeim
stað, þar sem kirkjuklukkunum var hringt á hverjum
helgum deqi.

__Rennift spjól*).. Valda
unum i gegnum drottning
. . / Mm, ég'skil... Allt i lagi, farift meft
l'skiparn^volwiann en var!ega- - Hann er sterkur
^ ^ V af karlmanni aft vera!
IUIMVJ