Tíminn - 22.08.1976, Blaðsíða 33

Sunnudagur 22. ágúst 1976
TÍMINN
33
haldið honum með sin-
um þreklitlu ungmeyj-
arörmum, en ef til vill
hennar vegna stillti há-
setinn reiði sina og
beygði sig þegjandi og
fór að tina upp flösku-
brotin á þilfarinu. Siðan
gekk hann niður i
birgðageymsluna að
sækja aðra flösku.
Berit hafði hljóðað
upp, þegar hún hljóp
fram og greip i hand-
legginn á hásetanum.
Hljóð hennar vakti karl-
mennina. Þeir komu út á
þilfarið hálfsofandi á
náttfötunum. Mary, sem
sjálf var mjög æst, sagði
i flýti frá þvi, sem skeð
hafði. Ofurstinn beið
þess að hásetinn færi inn
til sin, en hélt siðan
stranga áminningar-
ræðu yfir frú Alice.
Hann sagði henni meðal
annars, að það væri hiún
ein, sem verðskuldaði
hýðingu, og hann sagð-
ist, sem gamall hermað-
ur, skammast sin fyrir
framkomu hennar.
Alice svaraði fyrst
fyrir sig og lét sig
hvergi, og sagði, að
blökkumaðurinn hefði
unnið til refsingarinnar
og sjálfsagt væri að
koma fram með festu og
stjórnsemi við þessa
svertingja. En að lokum
guggnaði hún og fór að
gráta. Hún sagði, að
loftslagið hefði æsandi
áhrif á sig og hún .væri
orðin þreytt á ferðalag-
inu og langaði til að
komast sem fyrst heim.
Endirinn varð þvi sá, að
ofurstinn varð sjálfur að
fara að hugga hana, og
þá lofaði frú Alice hátið-
lega, að hún skyldi
aldrei haga sér svona
aftur.
Með sjálfri sér hugs-
aði Berit, að það myndi
verða erfitt fyrir frú
Alice að halda slikt lof-
orð, Allt hennar eðli var
i andstöðu við það.
Þorpið Lado liggur við
rætur fjallanna i
Mið-Afriku og er um 450
metra yfir hafflötinn.
Eftir það er landið mjög
slétt meðfram
Hvitu-Nil, og frá Lado
alla leið norður til
Khartum, lækkar landið
aðeins um 86 metra, og
er þó vegalengdin lik og
frá Osló suður til Fen-
eyja á ítaliu. Fljótið
liggur hér i mörgum
kvislum og fellur i
gegnum feikna foræði,
sem engri skepnu er
fært. Egyptar kalla
þessi foræði ,,sudd”, og
það þýðir eiginlega tál-
m a n i r . Þe s s i
,,sudd”-foræði eru eins
konar fljótandi eyjar,
sem hafa myndazt úr
papirus-jurtinni og
margs konar öðrum
vatnajurtum. Sýnist
þetta eins og land yfir að
lita, en er þannig, að
hvorki er hægt að
komast i gegnum það
eða eftir þvi. Um mörg
þúsundár hindraði þetta
siglingar um Hvitu-Nil,
þvi að fljótabátar fyrri
alda gátu engan veginn
rutt sér braut i gegnum
þessi foræði, þótt reynt
væri að þræða kvisl-
arnar, og gangandi voru
þessi svæði viðast al-
ófær. Það var ekki fyrr
en i byrjun 20. aldar-
innar, að Englendingum
tókst að „skera” eða
„sprengja” með mikilli
fyrirhöfn eins konar
skipaskurð eftir fljótinu,
i gegnum þessi
„sudd”-svæði.
Eftir þessum skipa-
skurði lá nú leiðin. Það
var leiðinleg siglinga-
leið. Meðfram skurð-
inum eða kvislinni, sem
siglt var eftir, uxu um 6
metra háar
„papirus”jurtir og
byrgðu alla útsýn.
Árni hafði lesið um
það i skólanum, að
Fom-Egyptar notuðu
þurrkuð blöð af þessari
jurt eins og við notum
pappir, en hann hafði
svo aldrei hugsað frekar
út i þetta. En nú fór hann
að hugsa um, hvort það
gæti verið rétt, að þeir
hefðu notað blöð þessar-
ar einkennilegu, stór-
vöxnu jurtar. Þau likt-
ust blöðum á burkna og
blöktu þama hátt uppi á
gildum stönglinum.
Ofurstinn, sem var svo
fróður um flesta hluti,
sagði þannig frá:
„Það er rétt athugað
hjá þér, drengur minn.
Það vom ekki blöðin,
sem fommenn notuðu til
pappirsgerðar, heldur
stöngullinn. Þeir ristu
hann að endilöngu, tóku
úrhonum „merginn” og
átu hann ýmist soðinn
eða hráan. Þeir lögðu
svo þessar lengjur hlið
við hlið á stóra borðplötu
og lögðu svo aðrar lengj-
ur þvert yfir hinar. Sið-