Tíminn - 24.07.1977, Blaðsíða 14

Sunnudagur 24. júli 1977.
14
Sonia Jacobs heldur enn fram sakleysi slnu. — Eini
glæpur minn er sá aðhafa verið áröngumstaöá
röngum tfma, segir hún.
Patricia Wernert er nýkomin I dauðadeildina. —
Ég geri mér grein fyrir að þetta er siðasti
áfangastaðurinn, segir hún.
Sandra Lockett fær 2500 krónur á mánuði fyrir að
þvo af hinum föngunum. — Við erum 40, svo þetta
er talsvert starf, segir hún, — en það er gott að hafa
alltaf eitthvað að starfa.
DAUÐAREPSINGI
LlKA TIL KVENN
— Þeir koma og sækja mig,
þegar orkukreppan er yfirstað-
in, segir Alberta Osmond I
gamni.Hún er 54 ára, en að baki
þessum gálgahúmor er alvara.
Eftir 22 mánaða dvöl i kvenna-
fangelsinu i Marysville
i Ohio hefur máli hennar verið
áfrýjað i seinasta sinn og er nú
fyrirhæstarétti.Húnerfarin að
sjá, að timi hennar styttist.
— Ég reyni að hafa sem allra
mest að gera, svo ég hafi ekki
tima til að hugsa, segir hún.
Frú Alberta Osborne er ein
þriggja kvenna, sem eru i
dauðadeild i kvennafangelsinu i
Marysville. Hún er dæmd fyrir
að greiða syni sinum, Carli, og
félaga hans 325 dollara fyrir að
myrða eiginkonu fyrrverandi
elskhuga sins, árið 1974. Bæði
hún og piltarnir halda þvi fram,
að þau séu saklaus, en eftir að
dóttir hennar, sem nú er tvitug,
bar vitni, voru þau öll þrjú
dæmd til dauða i rafmagns-
stólnum.
Alberta fæddist í Hutington I
Virginiu og var faðir hennar
járnbrautarstarfsmaður. Hún
fékk sér vinnu og fór að heiman
15 ára, og áður en hún varð 29
ára, var hún þrigift. Hún starf-
aði sem gengilbeina og vélritari
og lék einnig i þjóðlagahljóm-
sveitum, sem bassagitarleikari.
Hún skildi við þriöja eigin-
mann sinn, sem er faðir barna
hennar þriggja, en þau höfðu á
prjónunum að gifta sig aftur.
Hann lézt af hjartaslagi eftir
réttarhöldin. Yngsta dóttir
hennar, Cheryl, 19 ára, heim-
sækir hana reglulega og Carl
skrifar henni oft úr dauðaklefa
sinum. Kay, tvítuga dóttirin,
kemur aldrei, en sendi kort sið-
asta mæðradag.
— Það var engin undirskrift,
segir Aiberta — en ég þekkti rit-
höndina. Hún fær alltaf tár i
augun, þegar hún talar um
börnin sin.
Talsvert af tima hennar fer i
að aðstoða prestinn i fangelsinu,
sem erkaþólskur. 1 klefa sinum,
sem er hálfur þriðji metri á
breidd og fjórir á lengd, hefur
hún róðukross, kerti og bæna-
skemil. En hún finnur enga
huggun I trúnni. — Að biða
svona er eins og að deyja á
hverjum degi, segir hún.
— Mamma, ertu morð-
ingi?
Sjö ára sonur Söndru Lockett
heirnsækirhana eins oftog hann
getur. Sandra er 23 ára og hún
hefur verið á skrá yfir dauða-
dæmda i tvö ár, siöan hún var
dæmd fyrir aö hafa skotið til
bana veðiánara í ráni. Hún lýsir
sig saklausa og bendir á að for-
sprakkinn fyrir ráninu og sá
sem fyrstur hélt þvi fram, að
hún væri sek, dró siðar vitnis-
burð sinn til baka. Hæstiréttur i
Ohio felldi með fjórum atkvæð-
um gegn þremur, tillögu um að
mál hennar yrði tekið upp að
nýju. En lögfræðingar hennar
hafa nú áfrýjað málinu til
alrikisréttarins i Washington.
— Mamma ertu morðingi?
Ætla þeir að setja þig i raf-
magnsstólinn? spyr sjö ára
barnið. — Ég verð alveg frá
mér,segir Sandra —þegar hann
spyr svona.
Hún er dóttir byggingaverka-
manns og ólst upp i fátækra-
hverfi i bænum Acron.
— Við vorum 17 i sjö her-
bergja húsi, segir hún. — Það
var þröngt, en viö komumst af.
Hún hætti i skóla og gifti sig,
þegar hún var 15 ára. Þau hjón-
in eignuðust eitt barn, en skildu
fljótlega upp úr þvi.
— Hann nennti ekki að vinna,
segir hún. — Ég þurfti mann,
sem gat veitt barninu mfnu allt
það sem faðir minn veitti mér.
Fangelsisvistin hefur tekið á
Söndru. — Ég varö svo slæm á
taugum, að ég missti allt hárið,
segir hún. Nú notar hún hár-
kollu og þarf að taka lyf til að
geta sofið. En f jölskylda hennar
hefur allan timann stutt hana.
— Ég reyni aö missa ekki
móðinn, segir hún. — Ég neyði
sjálfa mig til að bera mig vel.
Þóað ég fari ekkertklæði ég mig
alltaf i' betri fötin, þegar ég fæ
heimsóknir. Ég vil gjaman lita
sem bezt út i augum þeirra.
Síðasti áfangastaður-
inn
— Ég er yngst hérna, segir
Patricia Wernert, sem er 34 ára
og fyrrverandi eiginkona yfir-
manns i hernum. Með þvi á
hún við aö hún hafi dvalizt
skemmst i dauðadeildinni.
— Þegar ég var flutt hingað i
nóvember.yarmérýttog hrint,
ég var háttuð og ýtt undir
steypibað og siðan inn i klefann.
Þá varð ég að horfast í augu við
að vera komin á seinasta
áfangastaðinn. Ég sagði við
sjálfa mig: — Hér er ég, á
heimsenda...
Frú Wernert var dæmd með-
sek i morðunum á 67 ára gam-
alli tengdamóður sinni og 97 ára
móður hennar árið 1975. Eigin-
maður hennar, David, og vinur
hans bfða þess einnig að verða
liflátnir fyrir þessi morð. Lög-
fræðingar héldu þvi fram við
réttarhöldin i Toledo i Ohio, að
konurnar, sem bjuggu saman,
hefðu verið myrtar vegna 70
milljóna króna (isl.) arfs.
Þröngi klefinn, þar sem frú
Wernert dvelur, er gjörólikur
stóra búgarðinum í Erie i
Michigan, þar sem hún ólst upp.
Viku eftir stúdentsprófið gifti
hún sig og næstu árin var hún
með manni sinum i ýmsum her-
stöðvum, bæði heima og erlend-
is. Langar dvalir erlendis veittu
henni tækifæritilnáms, m.a. við
háskólann i Heidelberg. Þótt
hún og David Wernert skiptust á
bréfum, er hún tengdari 13 ára
syni sinum, David. Hann býr nú
hjá vinafólki.
— Hann er svo áhrifagjarn,
segirhún.— Ég vilekki að hann
alist upp i hatri til lögreglu og
yfirvalda.
Frú Wernert les mikið, allt frá
lagabókum til timarita um bila.
Hún og eiginmaður hennar
höfðu mikinn áhuga á bila-
iþróttum og tóku oft þátti þeim,
auk þess sem þau áttu marga
dýra sportbila. Annars notar
hún timann til aðskrifa áfrýjan-
ir fyrir hina fangana.
Hún tekur bæði róandi iyf og
svefnlyf, en talar þó um aðstæð-
ur sinar i glettnistón. Hún segir,
að gálgahúmor einkenni oft
máltiðirnar, þar sem allar kon-
umar hittast.
— Mörgum finnst það sjálf-
sagt smekklaust, en ef til vill er
það eina von okkar til að halda
vitinu, annars ætumst við upp
innan frá.
Dauðaref sing hefur verið tekin upp
Bandaríkj unum og í umræðum um ha
er ekki aðeins um karlmenn að ræða.
í dauðadeild, en síðan 1962 hefur kona
í Bandaríkjunum. Þær fimm konur sei
telja hver og ein, að hún geti orðið sú