Tíminn - 24.07.1977, Side 32

32
Sunnudagur 24. júli 1977.
Anton Mohr:
Árni og Berit
Ævintýraför um Asíu
dálitið. Allt i einu rauk
hún upp aftur. Hvaða
lykt var þetta. Hún þaut
upp og glaðvaknaði.
,,Hvað er að?” kallaði
hún til ökumannsins.
„Sjesnoj pozar”
(skógareldur), tautaði
ökumaðurinn og benti i
norðausturátt. Berit leit
þangað óttaslegin og sá
þykkan reykjarmökk
hefja sig hátt i loft og
berast til þeirra undan
vindinum. En nú kom
hreyfing á ökumanninn.
Hann þreif i taumana
með heljartaki og reyndi
að snúa hestunum við,
en þeir prjónuðu og
spörkuðu og ætluðu að
tryllast af hræðslu.
Reykurinn nálgaðist
hratt. Til allrar
óhamingju var hvass
norðaustan vindur.
Konumar flýttu sér út
úr vagninum. Þær sáu
hvergi varðmannaflokk-
inn eða farangursvagn-
ana. Það var erfitt að
snúa hestum og vagni
við þarna á veginum.
Þau voru stödd á bjálka-
brú i fenblautri mýri, og
hestarnir voru að tryll-
ast i höndum ökumanns-
ins. Ldís hafði nær þvi
tekizt að snúa vagnin-
um, en þá hrukku tvö
hjólin út af og vagninn
sat blýfastur. Konumar
reyndu að ýta og toga
með hestunum, en allt
án árangurs.
Berit minntist þess nú,
að hún hafði einhvern
tima lesið um skógar-
elda i Siberiu og hvilikt
hræðilegt tjón þeir
gerðu. Aldrei tókst að
slökkva þá. Þeir urðu að
geisa yfir óhindraðir,
þar til þeir lentu á fljóti
eða stöðuvatni. Verst
var það, hve vindurinn
var hvass, og eldurinn
fór hratt yfir.
Reykurinn þéttist og
hitinn jókst. Þeim varð
þungt um andardrátt-
inn, og gátu varla opnað
augun. Að baki sér
heyrðu þær snarkið i
eldinum, sem teygði sig
grein af grein og
nálgaðist þær stöðugt.
Hestarnir trylltust nú
alveg. Þeir rykktu i ak-
tygin af æðisgengnu afli
og loks brustu vagn-
kjálkarnir i sundur, og
hestarnir þustu æðis-
gengnir út i buskann.
Þegar Maruschka sá
hestana þjóta frá þeim,
greip hún annarri hendi
i Berit en hinni i Taniu
og þær þutu af stað i
sömu átt og hestamir
eins hratt og fætur
þeirra orkuðu. Á eftir
■| þeim kom Anna og
i gamli ökumaðurinn og
, héldust lika i hendur.
; Berit fannst sem þær
} flygju yfir bjálkabrýrn-
j ar-
En þrátt fyrir það var
i hraðinn of litill. Eldur-
inn fór enn hraðara á
hælum þeim. Berit
. fannst þetta likt og i
draumi, þegar maður
þaut áfram, en hreyfðist
þó varla úr sporunum.
Eldurinn dró alltaf á
þau. Hann kom nær og
nær og dauðinn var i för
með honum. En nú gat
Berit ekki vaknað upp
frá vondum draumi.
Þetta var enginn
draumur. Hitinn var að
verða óþolandi. Logandi
laufblöð og trjágreinar
bárust með vindinum.
Berit greip andann á
lofti. Reykurinn byrgði
fyrir alla útsýn.
Nú virtist vonlaust um
björgun. Eftir nokkur
augnablik hlytu
logarnir að ná þeim og
slá hring um þau Berit
vissi varla af sér lengur
en hún hóstaði og hljóp
hálfdregin áfram af
traustu handtaki
Maruschka. Allt i einu
var hún þess vör, að þær
hálfultu niður bratta
brekku og niður i iskalt
renna ndi va tn .
Maruschka hafði ekki
brugðizt fremur en oft
áður. Hennar með-
fædda heilbrigða skyn
semi sveitastúlkunnar
hafði staðizt sina raun.
Þær áttu henni lif sitt að
launa.
Þegar hún sá eldinn
minntist hún samstundis
litlu árinnar, sem þær
höfðu nýlega ekiðyfir, —
barnatiminn
og i þá átt hljóp hún.
Hún dró stúlkurnar með
sér. Það hlaut að vera
þarna einhvers staðar
brú á ánni. Jú, — þær
fundu brúna. Hún var
gerð úr bjálkum og
hellusteinum. Þær
skriðu allar undir brúna
og fleygðu sér i <iskalt
vatnið. Þarna höfðu þær
hlé fyrir neistaflugi og
eldslogum. Þarna lágu
þær skjálfandi og náðu
varla andanum, en þó
var loftið betra hér rétt
yfir vatnsborðinu. Þær
lofuðu guði fyrir að
hvorki hafði kviknað i
klæðum þeirra eða hári.
En Maruschka átti
enn eftir að afreka
meira. Hvar var Anna
og ökumaðurinn? Hún
varð að bjarga þeim.
Hún reif úr kjólnum sin-
um og kjólum hinna og
vafði rennblautum
tuskunum um höfuð sér
og þaut aftur upp úr
ánni. Hún sneri aftur inn
i skóginn án þess að
hugsa um hve hættulegt
þetta var.
Þau Anna og öku-
maðurinn höfðu ekki
getað farið eins hratt
yfir. Þau hlupu eins og
þau gátu en gamli
maðurinn var orðinn
fótfúinn. Hann var alltaf
að hrasa og einu sinni
fékk hann svo vonda
byltu að hann bað önnu
hálfstynjandi að halda
1
\/ii.OÍRBU 1/6Rfl SVO VfLN PiÐ
Sail/A ÞéR UnOfífiJ a/Æ.5T.?
áfram og láta sig liggja
þar eftir. En Anna neytti
sinna siðustu krafta og
reyndi að draga hann
með sér.
Maruschka stanzaði.
Hún náði varla andan-
um og hitinn var hræði-
legur. Hún vafði blaut-
um tuskunum að höfði
sér, svo að varla sá i
augun. Hún gat varla
opnað augun. Þetta var
vist tilgangslaust. Hún
varð að gefast upp og
bjarga sjálfri sér, ef það
var þá hægt. Það var
ekki liklegt, að neinn
kæmist lifs af út úr
þessu eldhafi.
Hún var rétt að snúa
sér við er hún kom auga
á einhverja þúst rétt
fyrir framan sig. Þetta
voru tvær lifaíidi verur
sem skriðu eftir vegin-
um. Þau höfðu ekki get-
að haldið sér upprétt-
um,enda var aðeins
svalara niður við jörð-
ina. Maruschka gat
aldrei gert sér grein fyr-
ir þvi seinna, hvernig
henni hafði tekizt að tosa
þessum dauðvona
mannverum með sér
fram á brekkubrúnina.
Einu sinni kviknaði i
hárinu á önnu, en
Maruschka tókst að
slökkva eldinn. Siðustu
skrefin voru erfiðust.
ökumaðurinn var hætt-
ur aðhreyfa legg eða lið.
Liklega var hann dáinn.
Anna var lika að gefa
allt frá sér og valt um
koll, jafnóðum og hún
var reist á fætur.
Að lokum komust þau
að ánni. Þau bókstaflega
ultu niður brekkuna.
Þær sluppu á siðustu
stundu. Kraftar þeirra
voru alveg á þrotum.
ökumaðurinn var vist
dáinn en enginn timi var
tilað athuga það nánar.
Anna og Maruschka
skriðu niður i ána undir
brúnni. Berit og Tatjana
skriðu upp á bakkann og
drógu ökumanninn út i
vatnið, — þá var þeim
öllum bjargað.
Vegna kuldans i vatn-
inu varð hitinn ekki eins
kveljandi undir brúnni
og reykurinn ekki eins
óþolandi heldur. Þær
Anna og Maruschka
voru svo örmagna að
þær vissu varlá áf sér.
Þær flatmöguðu i vatn-
inu og náðu varla and-
anum fyrir mæði. En
Taniu og Berit leið lika