Tíminn - 15.10.1978, Síða 32

Tíminn - 15.10.1978, Síða 32
32 Sunnudagur 15. október 1978. Sólveig Vilhj álmsdóttir Sólveig Vilhjálmsdóttir var fædd aö Olduhrygg i Svarfaðar- dal 27. september árið 1900. Hún var dóttir hjónanna Kristinar Jónsdóttur frá Jarðbrú og Vil- hjálms Einarssonar kenndum við Bakka i Svarfaðardal, mik- ils dugnaðar og atorkumanns. Sólveig fluttist ung meö foreldr- um sinum að Bakka i Svarf- aðardal og ólst hún þar upp með systkinum sinum, en þau voru alls 8, sem upp komust, auk hálfsystur. Sólveig fluttist um tvitugt til Reykjavikur og vann þar ýmis störf, var hún aöallega i vistum, m.a. hjá Eiriki Hjartarsyni og Hösk'ildi Bald- vinssyniog minntist hún þeirra ávallt með hlýhug. Siöan vann hún sem ráöskona á Siglufiröi og þar kynntist hún eftirlifandi mannisinum, Magnúsi Jónssyni Scheving. Þau eignuðust tvö börn, Eyjólf Ægi Magnússon, kennara i Borgarnesi og Sig- rúnu Magnúsdóttur, kaupmann, Reykjavik. Þau bjuggu fyrst að MiðtUni 72 i Reykjavik en siðar eöa 1947 hófust þau handa um byggingu húss að Skipasundi 13 og þangað fluttu þau 1947. Þar bjuggu þau til 1976 en þá var heilsufar Sólveigar orðið þann- ig, að hún varð aö dvelja meira og minna á sjúkjastofununum. Þaö er og vist, að þessi þrjú sið- ustu æviár Sólveigar hafa orðið henni mjög þungbær, lfkamlega þrekið var bilaö, en hiö andlega heilbrigt og athafnaþráin hin sama sem fyrr, einsog hún átti kyn til. Eftir að ljóst var að leysa varö ufp heimilið aö Skipasundi 13, vildi Sólveig flytja til sonar sins i Borgarnesi, langt frá vin- um og kunningjum, þó hUn ætti ef til vill ekki heima i þvi um- hverfi. Það voru margir sem skildu það ekki, en bakgrunnur- inn er raunar einfaldur, þegar sonurinn var ungur fékk hann sjUkdóm, sem eflaust hefði dregið hann til dauða, ef ekki hefði notiö móðurástarinnar við, sem leggur allt i sölurnar, tilaövernda þaö smáa og veik- byggða. Það var einn sérstakur eiginleiki Sólveigar að vernda þá sem máttu sin minna. Við þráttuðum oft um stjórn- mál, hennar stjórnmálalega skoðun var óhagganleg, byggð á reynslu, reynslu sem hUn kynnt- ist á siðustu áratugum konungs- rikis á tslandi og fyrsta áratug lýðveldis, þar sem hUn fann fyrir þvi’, að sumir voru fæddir æðri, fæddir til þess aö stjórna, án hæfileika, án vitundar um mannlegteöli, án vitundar um, að kannske er lffinu dcki lokið með hérvist á jörðu. Hér með er ekki sagt, aö kommunistiskt þjóðfélag væri það sem hún tryöi á, heldur frekar jafnrétti fyrir alla þegna þjóðfélagsins, hvort sem þeir voru fæddir i fátæklegum ranni eða konungshöll. A skilnaðarstundu leitar hug- urinn til baka. Mér er sérstak- lega minnisstætt ferðalag i snjóadalinn eins og ég nefndi hann, að sjálfsögðu öfúgmæii.Ég hafði aldrei komið áður norður fýrir Holtavörðuheiði. Allt sem fýriraugum bar var nýtt og þvi athygli vert, fegurð Vatnsdals og Skagafjarðar var mikil. Sól- veig sagði fátt en mælti þó, „biddu þangað til þU kemur i Svarfaðardalinn.” Ég gerði grin að þessu og sagði að það gæti ekki verið fali- egra en hér. Ég mátti reyna annað. Það er ekki þar með sagt að Svarfaðardalur sé feg- ursta sveit á tslandi, en sé það degiðsaman i eina heild, sveitin ogfólkið, sem þar býr, þá er þaö i minum huga ofar ööru og vist er aö trúin á land og þjóð fékk byr undir báða vængi við þessi kvnni. Ég fæ aldrei fullþakkað þá aö- stoð, sem Sólveig og Magnús veittu mér, þegar ég var við nám erlendis. Ekki skai heldur gleymtþeim mörgubréfum sem komu næstum vikulega frá tslandi og héldu sveitastrák austan úr Skaftafellssýslu og Reykjavikurstúlku 1 tengslum við land og þjóð. Tilhlökkunin eftir þessum bréfum var meiri en orð fá lýst, þau voru ómiss- Kveðja tíl Ömmu J „Hin langa þraut er liðin, nú loksins hlaustu friðinn” Elsku amma min! Við viljum flytja til þín fáein kveðjuorö er viö nú fylgjum þér hinsta spölinn. Þótt okkar fátæklegu orð segi litið á blaði, fýrir allt er þú varst okkur. Við munum þina bliðu hönd er þú á vanga lagðir til huggunar sem og i gleöi. Sögumar er spruttu fram af vörum þinum án allrar fyrirhafnar, er fjölluöu um alit milli himins og jaröar og hversu auðveldlega þú náöir hugum okkar til hlustunar og til skiln- ings á llfinu og tilverunni. Spurningum okkar sem við spuröum þig um, er viö sátum þér við hné, spurningum sem enginn gat hafa svarað betur en þú á einfaldan og skýran hátt. Eins og þegar þú talaðir um Guð og dauöann sem öll börn spyrja um varsvarið þitt svo auöskilið, aö viö vitum að þú ert hjá Guði i ljósgeisla birtunnar er þú sáðir i þessu jarölifi. Vil viljum þakka þéramma mín fyrir kennsiuna þina, bænirnar, visurnar, leik- ina og hvað þú varst þolinmóð að kenna okkur að spila á spil. Anægjulegasta gjöfin er við fengum á fermingardegi okkar var hinn mikli dugnaður þinn, er þú sýndir að koma f veisluna. þótt fjársjúk værir og taka þátt I gleði okkar er þeim degi fylgir. Við munum alltaf minnast þi'n eins og þú varst i lifanda lifi og eins er við vorum viðstödd kistulagningu þina. Þú sagðir okkur satt um svefninn langa. Þú sagöir okkur alltaf satt. „Sannleikurinn mun gjöra yður frjálsa”. Nú skiljum við þau spakmæli. „Sannleikurinn er sagna best- ur”, sagöir þú oft, og eftir þvi liföir þú. Far þú i friði, friður Guðs þig blessi, hafðu þökk fyrir allt og allt, amma min. Ragna Sólveig — Magniis örn andi fyrir islenzk börn i fjar- lægu landi. Sólveig var mikil dugnaðar- og atorkukona og er þaö ekki of- sagt , að ætlaði hún sér eitt- hvaö, þá kom hún þvi I kring. Sólveig var mjög laghent og út- sjónarsöm, prjónaði hún og heklaði mikiö af fallegum hlut- um, einkum hin siðari ár. Sól- veig hafði mikla duiræna hæfi- leika og væri hægt að segja margar sögur varöandi þaö. En það er athyglisvert að fólk, sem hefur slika hæfileika hefur oft betri skilning á lifinu og það er leitað til þess i nauðum, svo var og með Sólveigu. Þeir voru margir sem leituðu halds og traustshjá henni þegar eitthvað bjátaði á. Sólveig hafði einnig sérstakt lag á börnum og kenndi hún mörgum börnum að stafa og kveða að áður en skólagangan hófst. Heimilisins að Skipasundi 13 minnist ég með sérstakri hlýju. Þar var ekki lognmollan, þar var alltaf eitthvað að ger- ast. Sólveig var sérstaklega félagslynd og gestrisin. Var þvi oft ma rgt um m an ninn á h eim il i hennar. Þar kynntist égmörgu ágætisfólki, sem ég hefði ekki fyrir nokkurn mun -viljað missa af kynnum við. Enduð er ævi góörar og mikil- hæfrar konu. Við sem höfum verið i nánum samvistum við hana, þökkum henni samfylgd- ina og allt sem hún gerði fyrir okkur. Barnabörnin fimmhafa misst góða ömmu, sem þau munu sakna mjög og við hin höfum misstkonu, sem haföi ótæmandi baráttuþrek og vilja til þess að stuðla aö betra lifi sinna nán- ustu. Við vitum að lif hennar var þungbært þessi siðustu ár, sam- vizkan kvelur okkur, að við gerðum ekki meira til þess að létta henni þessar þungbæru byrðar. Algóður guð hefur nú fiutt hana yfir landamæri þrauta og þjáninga og sé þar Svarfaðar- dalur, sem er án efa, er hana þar að finna. Guð blessi hennar nýja lif. Elfan liður til óssins hljóð. tHsærinn biður, hið mikla flóð. Fjörið er breytt I fölva tign. Hún er feig... Hiín er lygn. Að baki fjöll — fram undan haf. Feigð ræður sá, er lifið gaf. Davið Stefánsson K. Ein- Sólveig Vilhjálmsdóttir ,,0g þó hún kvala kenndi af kvillum I elli, brúna jafnheiðsklr himinn hugarró sýndi. Dauða næst bjartlegast brosti bliðlyndið henni úr augum, var sem önd leitaði ljóra og Uti til veðurs.” B.Th. A morgun verður lögð til hinstu hvildar tengdamóðir min Sólveig Vilhjáimsdóttir, til heimilis að Klettavik 13, Borgarnesi. Hún var fædd I Svarfaðardal, dóttir hjónanna Kristinar Jónsdóttur og Vil- hjálms Einarssonar, Bakka, Svarfaðardal. Hún fluttist ung að heiman og bjó lengstan aldur sinn I Reykjavik. Ég kynntist Sól- veiguog manni hennar Magnúsi Scheving er ég giftist syni þeirra. Heimili þeirra var lengst af aö Skipasundi 13, Reykjavik. En vegna veikinda hennar urðu þau aö selja þá eign og breytaumumhverfi.Ég sem þessar linur rita, veit það, hversu þung raun það var að kveöja það hús. Húsið sem þau höfðu komið upp með mikilli elju og atorku. Húsiö að Skipa- sundi 13 var þeirra frá grunni að mæni i orðsins fyllstu merk- ingu. Sæti Sólveigar sem hús- móður I húsi því var vel skipað, kringum hana var alit fullt af lifi meðan heiisa entist. Hjarta- hlýja tengdamóður minnar, greiðasemi og skilningur á öllu mannlegu lifi var aðdáunarvert Vinarþeli þinu og trygglyndi við migmunégaldrei gleyma, hvað sem á bjátar f lifinu, eins og gengur. Sólveig var kona stór- lynd og stórhuga, en þó allt i senn bliðlynd og sérstaklega viðræðugóð við alla er á hennar fund leituðu, enda húsið opið fýrir öllum. Oftvar mannmargt að Skipasundi 13, „þá var setinn Svarfaðardalur”, fólkið undi sér við orösins list, spil og aðra skemmtan. Ég veit að margir komu á fund hennar sér til halds og trausts á lifsbrautinni er þurftuað létta á hjarta sinueða leita huggunar. Kveðja Ég hef eigi kynnst hreinlynd- ari konu ennþá, og gat þó undan orðum hennar sviöiö, en hún leit aldrei á sig sem yfirboðaraann- arra i samtali, sagði meiningu sinavið hvern sem ihiutátti.Ef Sólveig hefði verið fædd seinna þá hefði hún sjálfsagt orðiö kennari, svo mikið yndi hafði hún af börnum og reyndar kenndi hún börnum til stafs i mörg ár. Sóiveig Vilhjálmsdótt- ir var aldamótakona, verður fulltrúi þeirrar kynslóðar, sem við minnumst nú með virðingu og þakklæti. Hún hafði mörg einkenni hennarog marga bestu kosti, hugsjónatryggð, stefnu- festu, sannleiksást og heiðrikju í hugsun. Hún vann öll störf sin i kyrrþey og bar eigi skoðanir sinar á torg alþjóöar. Nú við kistu þina leita ótal fagrar minningar á hugann um ógleymanlegar samverustundir okkar. Minningar er iifa best I kyrrþey og friöhelgi okkar á milli er þú veittir mér og fjöl- skyldunni. „Vist segja fáir hauörið hrapa húsfreyju góðrar viður lát; en hverju venzlavinir tapa, vottinn má sjá á þeirra grát; af döggu slikri á gröfum grær góðrar minningar rósin skær.” B.Th. Ég kveð þig tengdamóðir min hvil þú i friði. Tengadóttir Þórveig. Siguröur Ingimundarson látinn A fimmtudagskvöidið lést Sigurður I ngi mundarson, forstjóri Tryggingarstofnunar rikisins og fyrrum alþingis- maður, 65 ára að aldri. Sigurður var skipaður forstjóri Tryggingastofnunar- innar á árinu 1970. Sigurður átti sæti á Alþingi á árunum 1959-70 sem landskjörinn maður. Einnig átti Sigurður sæti i Norðurlandaráði, eða um áratugsskeið, og sat hann i ýmsum nefndum á þess vegum, aðailega sem viðkomu tryggingamálum. Sigurður Ingimundarson.

x

Tíminn

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Tíminn
https://timarit.is/publication/50

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.