Fréttablaðið - 16.03.2007, Blaðsíða 94

Mér finnst eins og hin goðsagnakennda og stórfenglega hljómsveit
Suicide sé að ganga í gegnum endurnýjun lífdaga. Af hverju dettur
mér slíkt í hug? Er ég kannski í einhverju nostalgíuskapi og innst inni
dreymir mig um uppreisn æru Suicide. Jú, vissulega er það rétt en það
býr meira að baki og ýmis teikn eru á lofti um að tónlist Suicide, ekki
síður en þeir sem hljómsveitina skipuðu, sé á leið aftur í tísku.
Hljómsveitin var skipuð þeim Alan Vega og Martin Rev og saman
mynduðu þeir einn sérstæðasta og ekki síður sérstakasta anga pönk-
bylgjunnar. Frumburður og meistaraverk sveitarinnar, samnefndur
sveitinni, frá 1977 er þannig ekki pönk í sinni hreinustu mynd heldur
blasa við argandi trommuheilar og rjúkandi rokkabillí-söngur. Atferl-
ið, útlitið og viðmótið var hins vegar pönk eins og það gerist hvað sval-
ast. Áhrif Suicide, á til dæmis post-pönkið og nú nýlega á elektroclash
stefnuna, má þannig líkja við áhrif Velvet Underground á seinni tíma
sveitir. Sveitin var hins vegar ekki mjög langlíf og samstarfið milli
Alans og Martins brösugt með eindæmum.
En aftur að endurnýjun lífdaganna. Fyrsta kurrið sem ég tók eftir
var þegar norska poppdívan Annie smellti hinu stórbrotna lagi Juk-
ebox Baby með Alan Vega (tekið af fyrstu sólóplötu hans frá 1981)
á mixplötuna sína DJ-Kicks sem kom út í lok árs 2005. Það sem hins
vegar vakti almennilega athygli mína var tvennt sem ég sá í íslensk-
um fjölmiðlum á síðustu vikum. Fyrst sá ég grein í blaðinu Verðanda,
blað gefið út af menntaskólanemum, um þessa ágætu sveit. Fín grein
þó að margt hafi verið ábótavant í greininni og nokkuð frjálslega farið
með ýmsar staðreyndir. Gleðilegt samt að sjá svona metnaðarfulla
grein um svo merka hljómsveit sem hefur ekki verið sett á þann háa
stall sem hún ætti að vera á en það er vonandi að breytast. Annað atriði
sem ýtti undir þessa hugdettu mína var að
finna á tískusíðum Fréttablaðsins en í síðustu
viku er sérstaklega mælt með sólgleraugum
à la Suicide. Kannski ekki skrítið því svalari
tónlistarstjörnur eru vandfundnar. Kannski
er ég reyndar að gera úlfalda úr mýflugu en
Suicide á svo sannarlega skilið að vera úlf-
aldi, með tveimur hnúðum, ekki einum.
Suicide-æði í uppsiglingu?
Hljómsveitin Ampop hefur
gert samning við iTunes um að
þar verði fáanlegar þrjár síð-
ustu plötur sveitarinnar. „Við
vorum að reyna þetta fyrir ári.
Þá þurftum við að hafa samning
við plötufyrirtæki en við kom-
umst einhvern veginn inn núna.
Það er væntanlega vegna þess
að við erum komnir með útgáfu-
samning í Frakklandi og höfum
verið sýnilegir í Bandaríkjun-
um,“ segir Birgir Hilmarsson,
söngvari Ampop. „Það eru virki-
lega góð tíðindi að þeir höfðu
áhuga á þessu.“
Ampop spilaði á dögunum á tónleikum í
Los Angeles og New York. „Það gekk feiki-
vel og það er verið að skoða ákveðin tilboð
í augnablikinu,“ segir Birgir. Ampop hefur
einnig fengið góðar viðtökur í
Frakklandi og var My Delusions
það smáskífulag sem var mest
sótt á netinu þar í landi á síð-
asta ári. Að sögn Birgis vonast
þeir félagar til að fara þangað
í tónleikaferð til að fylgja eftir
vinsældum sínum. Fyrst er þó
stefnan sett á Bandaríkjamark-
að auk þess sem Bretland er vel
inni í myndinni.
Ampop átti nýverið lag í þætt-
inum I´m From Rolling Stone á
tónlistarstöðinni MTV sem er
sýndur víðs vegar um heiminn.
Um var að ræða lagið Don´t Let Me Down af
plötunni My Delusions. „Þetta er fyrsta al-
þjóðlega sjónvarpskynningin sem við fáum.
Þetta voru mjög hressandi og uppörvandi
fréttir fyrir okkur,“ segir Birgir.
Ampop á iTunes
Það eru margir búnir að
bíða spenntir eftir annarri
plötu bandaríska dans-rokk
risans LCD Soundsystem.
Sú bið er nú á enda. Trausti
Júlíusson hlustaði á nýju
plötuna, Sound of Silver,
sem kom út á mánudaginn.
Fyrsta plata LCD Soundsystem
sem bar nafn sveitarinnar og kom
út í ársbyrjun 2005 er eitt af best
heppnuðu dæmunum um samruna
rokks og danstónlistar. Á henni
voru smáskífulög eins og Losing
My Edge, Movement og Daft Punk
Is Playing in My House sem gerðu
allt vitlaust hjá dansþystrum rokk-
unnendum út um allan heim.
Það er bara einn maður á bak við
LCD Soundsystem plöturnar þó að
sveitin sé fjölmennari á tónleikum.
Sá maður heitir James Murphy og
er önnur aðalsprauta DFA-útgáf-
unnar í Brooklyn. James er fædd-
ur og uppalinn í Princetown Junc-
tion í New Jersey. Hann er búinn
að vera í hljómsveitum síðan hann
var 12 ára gamall. Í upphafi tíunda
áratugarins flutti hann til New
York til að fara í háskóla, en hætti
þegar hljómsveitin sem hann var í
þá, Pony, fór í tónleikaferð. „Leið-
inda 90‘s indí-rokk. Enn eitt óþarfa
bandið,“ segir James um þá sveit í
dag. Hann gafst upp á indí-rokk-
inu og fór að vinna sem hljóðmað-
ur. 1999 hitti hann Bretann Tim
Goldsworthy og saman stofnuðu
þeir DFA-útgáfuna. Hugmyndin
kviknaði þegar James tók E-pillu
í fyrsta sinn 29 ára gamall og upp-
götvaði að hann hafði gaman af
því að dansa.
James stundaði klúbbana stíft, en
sá fyrir sér að það gæti verið flott
að blanda til dæmis Loose við The
Stooges saman við teknóið sem
hljómaði á dansgólfinu. Fyrsta
smáskífan sem DFA-útgáfan gaf út
var The House of Jealous Lovers
með The Rapture. Klikkað lag sem
kom af stað nýrri bylgju af dans-
rokki. DFA rak sinn eigin klúbb í
Williamsburg í Brooklyn, en á milli
þess að spila þar, endurhljóðblanda
og stjórna upptökum fyrir aðra
listamenn byrjaði James að búa til
sína eigin tónlist sem LCD Sounds-
ystem.
Fyrsta smáskífan Losing My
Edge kom út árið 2002 og fyrsta
stóra platan 2005 eins og áður
segir. Á henni voru áhrif frá post-
pönki áberandi, frá sveitum eins
og The Fall og Gang of Four. Þessi
áhrif eru enn til staðar á nýju plöt-
unni, en nú eru það líka Talking
Heads, The B-52‘s, David Bowie,
New Order, Human League og
Defunkt. Eins og á fyrri plötunni
tekur James þessi áhrif og setur
þau í stuðvél og útkoman er tónlist
sem er útilokað að sitja kyrr undir.
„Það er rétt, textarnir fjalla marg-
ir um tónlist,“ segir James Murp-
hy í nýlegu viðtali og hann bætir
við: „Það væri gaman að tala um
eitthvað annað, til dæmis geim-
skip og geimverur, en það er ekki
árið 1975 núna.” Reyndar eru text-
ar James margir frábærir. Fyrsta
smáskífulagið af Sound of Silver
heitir North American Scum og
er eiginlega viðbrögð James við
því að margir halda að hann sé
enskur. Þrátt fyrir nafn lagsins
er hann mjög stoltur af upprun-
anum. Í dag er James 37 ára gam-
all, giftur, með hund og æfir jiu-
jitsu. Hann veit ekki hvað hann
heldur lengi áfram að búa til tón-
list: „Mér finnst eins og það eigi
að koma einhver 23 ára gaur með
eitthvað mikið flottara en það sem
við erum að gera,“ segir hann,
„en af einhverjum ástæðum er
það ekki að gerast.“ Og á meðan
heldur hann áfram. Feginn er ég.
Sound of Silver er besta plata árs-
ins 2007 hingað til. Og samt byrjar
árið stórvel...
F
í
t
o
n
/
S
Í
A