Fréttablaðið - 21.05.2007, Blaðsíða 32

Nýr vefur » Á hvað ert þú að hlusta?
„Samt máttu
gera þér ljóst, alls
engin sílikonbrjóst“
- Deluxe, Nýdönsk, Höf: Björn Jörundur Friðbjörnsson
Hér sit ég heima og rotna
á meðan það er verið að
tæla hana Fjólu ...
Og það er eitthvert
vöðvatröll í Armani-fötum.
En ég stressa mig ekki á
því, hún hefur sitt og ég
hef mitt!
Ekki ætla ég að missa svefn
yfir því hún sé hangandi með
einhverjum gaurum!
Snemma
á fætur og
snemma í
rúmið
Það er það sem
ungur maður þarf!
Af hverju gera
þau mér þetta!?
Haraldur þjáðist af
innilokunarkend!
Hæ, þetta er
Linda!
Þetta samband verður
bara betra með hverri
mínútu!
Ég var
einmitt að
reyna að
hringja í þig!
Þú átt ekki eftir
að trúa því sem
ég hef að segja!
Þú átt ekki eftir
að trúa því sem
ég hef að segja!
Ég er ólétt!
Ha, hvað
sagðirðu?
Hvað segir hún
yfir fréttunum?
Í dag telst það til sjálf-
sagðra mannréttinda
ungbarna að eiga
heimasíðu. Að stofna
Barnalandssíðu
fyrir afkvæmið er
orðið jafn sjálfsagð-
ur hlutur og að baða
barnið eða gefa því að borða. Ég
hef svo sem ekkert á móti þessum
síðum og viðurkenni að þær eru
þrælsniðugar. Hins vegar er eitt
sem fer í taugarnar á mér. Það er
sú tilhneiging foreldranna að skrifa
allar færslur þannig að það sé barnið
sem segir frá. Á langflestum síðum
skrifar ómálga barnið í fyrstu per-
sónu: „Ég er ekki alveg nógu dug-
legur að taka brjóstið en mamma
vonar að það komi bráðum.“
Einu sinni heyrði ég sprenglærð-
an bókmenntafræðing halda því
fram að það að skrifa texta á ver-
aldarvefinn í 1. persónu frá sjón-
arhóli barnanna sinna væri brot á
persónufrelsi barnsins. Börn eru jú
manneskjur þótt þau séu ekki fær
um að tjá sig í skrifuðu máli. Varla
myndi maður setja upp heimasíðu
og skrifa þar texta í nafni kalk-
aðs afa síns eða alzheimersjúkrar
langömmu sem gæti ekki tjáð sig.
„Í dag komu barnabarnabörnin að
heimsækja mig. Ég er orðin svo
gömul og rugluð að ég þekki þau
ekki lengur í sundur.“
Íslendingar eiga ábyggilega
heimsmet í fjölda bloggandi ung-
barna og upp á síðkastið hafa börn
í móðurkviði bæst í hópinn. Ég
fæ hálfgerðan hroll þegar ég les
færslur þar sem fóstrið skrifar í
fyrstu persónu: „Núna er ég orðinn
12 cm á lengd. Mamma fór í sónar
í dag og lét taka mynd af mér. Hún
hlakkar voða mikið til að eignast
mig.“
Lífið afmarkast af fæðingu og
dauða. Fyrst fólki finnst ósköp
eðlilegt að blogga í nafni ófæddra
barna sinna er eflaust ekki langt
að bíða þess að menn fari að
blogga í nafni látinna ástvina.
Kannski verður það næsta bylgjan.
„Heyrðu, hann Sigurður gamli lést
víst á dögunum. Já, og hann er
kominn með þessa fínu bloggsíðu
þar sem sonur hans skrifar fyrir
hann. Færslan um himnaförina var
alveg óborganleg.“