Fréttablaðið - 09.11.2007, Side 72

Kristín Scheving opnaði um síðustu
helgi sýninguna „Rythmi“ (enda-
laus taktur) í anddyri Norræna
hússins. Þar má sjá blöndu af vídeó-
verkum, málverkum og eldri ljós-
myndum. Sýningin stendur yfir til
30. nóvember.
Það er í nógu að snúast hjá Krist-
ínu þar sem hún er einnig stjórn-
andi tilraunakvikmyndahátíðarinn-
ar 700IS hreindýraland sem er
þessa dagana á eigin ferðalagi.
Eftir að hafa sett upp hátíðina í
Sankti Pétursborg í Rússlandi, hélt
Kristín til Manchester á Bretlandi
og endar nú með því að setja upp
sýninguna í Arizona í Bandaríkjun-
um í enda nóvember.
Á næsta ári mun 700IS hrein-
dýraland ferðast um Norðurlöndin
og Grænland, en samstarfsaðilar í
Rússlandi og Englandi hafa einnig
óskað eftir áframhaldandi sam-
starfi.
Frestur til að senda inn verk á
hátíðina rennur út 15. nóvember
næstkomandi. Vegna eftirspurnar
erlendra samstarfsaðila hátíðar-
innar eftir íslenskum verkum er
full ástæða til þess að benda áhuga-
sömum á að kynna sér hátíðina á
www.700.is og leggja til verk ef
hægt er.
Mörg járn í eldinum
Skilaboðaskjóðan kom á óvart á
sínum tíma 1992. Leikgerð sögunn-
ar ári síðar átti sér hliðstæður í
söngleik Stephens Sondheim, Into
the Woods, að því leyti að hún nýtti
sér þekkt ævintýri úr safni Grimms-
bræðra sem ívaf í frumsamið ein-
falt ævintýri. Löngu síðar komu á
markað teiknimyndir sem margir
þekkja er nýttu á svipaðan hátt
sama efni, bæði Shrek og Rauðhetta.
En saga Þorvalds bjó yfir ákveðnum
töfrum: hugmyndin um skilaboða-
skjóðuna sjálfa er snjöll og tilhneig-
ing skáldsins til að teygja á tungu-
málinu er skemmtileg, rétt eins og
hjá þeim Ólafi Hauki Símonarsyni
og Þórarni Eldjárn sem hafa lagt sig
eftir sömu brögðum í söngtextum.
Þessi skáld toga tunguna, snúa út úr,
bregða á leik með merkingu og rím,
og eiga sér marga eldri meistara á
því sviði, t.d. í revíutextum Harald-
ar Á. og félaga. Í þess háttar rækt á
tungunni er fólgið merkilegt starf
sem ber að lofa og ungir kunna vel
að meta. Þess háttar leik með orð á
að kynna börnum skipulega á yngstu
stigum grunnskólans.
Sviðsetning Þjóðleikhússins nú
öðru sinni er heilmikil skrautsýn-
ing. Talsvert miklar umbúðir hafa
reyndar um langan aldur einkennt
barnasýningar Þjóðleikhússins og
vafalítið kostað sitt. Það er eins og
forráðamönnum þar á bæ hafi þótt
það brýnast í langan tíma að búa til
stórsýningar fyrir börn og vanda-
menn þeirra. Þeim fylgir oft vantrú
á áhorfendum, ungum sem gömlum,
en þeim yngri er fátt hollara en að
venjast hinu gagnstæða í upphafi
leikhúsheimsókna sinna: að reynt sé
eins mikið á hugarflug þeirra og
aðstæður bjóða upp á í texta og
atburðarás. Þetta var alla vega það
sem fyrst leitaði á mig þegar frum-
sýningin var hafin á Skilaboðaskjóð-
unni á miðvikudagskvöld. Sýningin
er yfirhlaðin miklu skrauti, flóknum
gervum.
Annað sem blasti við þegar frá
upphafi sýningarinnar: sú tíð er
liðin að leikurum Þjóðleikhússins sé
treyst að leika án mikrófóna og
hljóðmögnunar. Í þessari sýningu
takast á tónlist og raddir og oft ber
undirleikur sjö manna hljómsveitar
söng ofurliði. Heyrir nánast til
undantekninga að orðaskil heyrist í
söngflutningi. Er orsök þess að
annar hver maður er kominn með
tanngóm upp í sig eða er það þjálfun
leikara að kenna?
Margt er snjallt í verkinu af
skáldsins hálfu, þótt sá hluti flétt-
unnar sem lýtur að frelsun Putta
minni fullmikið á björgun bangsa
litla í Dýrunum í Hálsaskógi. Raun-
ar furðar maður sig á að verkið
skuli ekki hafa hlotið brautargengi
á erlendri grund svo evrópskt sem
það er í ævintýraheimi sínum.
Persónur eru skýrar, textinn oft
ansi fyndinn þótt mönnum gengi
misjafnlega að ná utanum þann
húmor: Friðrik Friðriksson, Hjalti
Rögnvaldsson, Jóhannes Haukur
Jóhannesson og Þórunn Lárusdóttir
báru af í þeim efnum. Þau halda
einfaldlega betur um setningarnar
sínar, keyra þær lengra fram í sal-
inn með fasi og líkamsbeitingu, en
um þann þátt sýningarinnar heldur
Helena Jónsdóttir. Sporin sem hún
leggur eru einföld en danshópurinn
hennar tekur oft fullmikið pláss á
sviðinu.
Ungir áhorfendur á frumsýningu
voru vel með á nótunum, jafnvel í
kynningarköflum verksins sem eru
margir fulllangir. Leitin að Putta
litla er ansi lengi að hefjast, einkum
þar sem leitarsveitin má engan tíma
missa. Sá leikstíll sem Gunnar
Helgason hefur valið sýningunni er
býsna flúraður og treystir leikstjór-
inn mest á mikla búninga og gervi,
stundum um of, eins og hann fái
ekki stillt sig um skrautið og sé eins
og mörgum leikstjóranum nú til
dags slétt sama um textann. Þar er
líka skrautgirni í gangi og merkingar-
leikur sem hefði átt að vera í fyrir-
rúmi. Það er kraftur í sýningunni,
uppbygging spennu er rysjótt og
eins og vanti einbeitingu í uppbygg-
ingu einkum framan af. Veldur þar
líka daufur þáttur bæði Mjallhvítar
og Hans og Grétu.
Ekki er að efast um að vanda-
menn hópast á sýninguna og
skemmta sér vel þótt bæði tal og
söngur skili sér ekki í öllum umbúð-
unum. En óskandi væri að Þjóðleik-
húsið setti sér það mark í barnasýn-
ingum framtíðarinnar að saga, tal
og texti, væru grunnur verks og
þungamiðja og umbúðirnar aðeins
minni.
Villur í stórum skógi
Karen Dúa Kristj-
ánsdóttir mynd-
listarmaður opnar
sýninguna „Klippi-
myndir“ í DaLí
Gallery, Brekku-
götu 9 á Akureyri, á
morgun kl. 17.
Verkin á sýning-
unni eru tilraunir
með klippimyndir á
vegg.
Karen Dúa lauk
myndlistarnámi frá
fagurlistadeild
Myndlistaskólans á
Akureyri vorið
2006. Hún rekur
Gallery BOX á Akureyri ásamt
fleiri listamönnum og er vinnu-
stofa hennar í húsnæði gallerís-
ins.
Karen Dúa hefur tekið þátt í
nokkrum samsýn-
ingum en sýningin
„Klippimyndir“ í
DaLí Gallery er
þriðja einkasýning
hennar að námi
loknu. Nú stendur
einnig yfir sýning á
verkum hennar á
sýningarveggnum
Veggverk á Strand-
götu 17 á Akureyri
og því tilvalið fyrir
listunnendur að
kynna sér listakon-
una Karenu Dúu á
þessum tveimur
stöðum.
Sýning Karenar Dúu í DaLí Gall-
ery stendur til 25. nóvember.
DaLí Gallery er opið meðan sýn-
ingar standa yfir á föstudögum og
laugardögum frá kl.14-17.
Tilraunir með
klippimyndir
15%
vaxtaauki!
A
RG
U
S
/
07
-0
82
7
Nýttu þér þetta
TILBOÐ
og stofnaðu rei
kning á spron.is