Tíminn - 12.07.1981, Síða 5

Sunnudagur 12. júli 1981
5
lÍi'i'JL'l'l'JL'*
■ Okkur bar aö i bytið á f immtu-
dagsmorgni, klukkan niu, sem
ábyggilega telst ekki snemmt hjá
feröaglööum Farfuglum. Enda
voru margir á bak og burt og aðr-
iraðtygja sig tilfarar.Fyrirutan
hiisið stóð vígalegur hópur af fólki
á öllum aldri i grænleitum felu-
klæðum, með derhúfur, og merkt
i bak og fyrir með ferðamanna-
merkjum.
Hávaxinn maður sem gnæfði
upp úr hópnum sagði að þau væru
Skánverjar frá Málmey og ferð-
uðust 10 saman, alls þrjár fjöl-
skyldur.
— ,,Og einn öldungur”, greip
aldursforseti hópsins fram i og
sagðist heita Hugo Agen.
Restin heitir Anders Sörensen,
■ Mamma, pabbi, börn og bill, hópurinn frá Málmey
Svíar, Frakki og Japani
sá hávaxni, kona hans Lis og dótt-
irin Lina. Inger og Ake Thörnblad
ásamt syninum Mats. Göte Mel-
berg, Sif og Kristel.
„Við erum meðlimir i samtök-
um sem heita „Friluftsfremand-
et” (Otilíf) sem hafa það helst að
markmiði að kenna börnum og
öðrum að ferðast og umgangast
náttúruna. Hingaö koma á næst-
unni tveir hópar i viðbót frá sam-
tökunum. Þar rikir mikilláhugi á
lslandi,” sagði Lis.
Þau komu til landsins i gær,
ætluðu að lita á bæinn og siðan að
leigja sér bil og keyra um helstu
staði i nágrenni hans, til Krýsu-
vikur, Þingvalla og Geysis. Siöan
ætluöu þau að leigja sér tvo bila
norður á Akureyri og keyra á Mý-
vatn og til Húsavikur.
„Við erum búin að stúdera
landið siðan i desember”, sagði
Anders, og Göte veifaöi miklum
doðranti um Island til áherslu,
„og vitum nokkurn veginn uppá
hár hvað við viljum sjá.”
Þau sögðu að i gær hefði verið
30 stiga hiti i Málmey þannig að
það væru nokkur viðbrigði að
koma i dumbunginn sem var i
Reykjavik á fimmtudagsmorgun-
inn.
„Bærinn kom okkur nokkuð á
óvart”, sagöi Anders, „viö héld-
um að hann væri miklu stærri.”
Blaðamaður benti þeim á að
þau ættu margt dséð af viöáttunni
og þau hlógu, eins og reyndar
næstum allan timann sem hann
spjallaði við þau.
Um þetta leyti skaust smávax-
inn austurlandabúi útúr dyrum
Farfuglaheimilisins og tók greiða
stefnu á miðbæinn. Blaðamaður
rétt náði að stöðva hann áður en
hann hvarf úr augnsýn.
Það kom upp á daginn að hann
talaði litla ensku, en gat þó gert
blm. skiljanlegt að hann héti
Ichiro Komatsu frá Japan.
„Ég er frá Okayama sem er
næsta borg við Hiroshima — þar
sem að sprengjan var”, sagði
hann og lét æði fylgja orðum.
Ichiro sagöist hafa heyrt að Is-
land væri gott og merkilegt land
hjá Japana sem hann hafði hitt á
ferðalögum sínum og var hér i
fyrra. Ichiro hafði verið hérna
einn dag en sagöist ætla aö reyna
að halda út í þrjár vikur.
„Ég hef verið á ferðalagi i þrjá
mánuði, fyrst um Suöur-Kyrrahaf
(hann var greinilega heillaður af
náttúrunni þar) og siðan i Banda-
rikjunum, flaug hingaö I gær frá
New York. Ég ætla að fara norður
fljótlega, til...hvað heitir það
AKUÚÚOAA
ÓÓAkureyrar?”
„Já, Akureyrar og Húsavfkur,”
sagði Ichiro sem er eftirlitsmaður
i skipasmiðastöð i heimaborg
sinnni.
Þegar blm. var i þann mund að
hverfa á braut kom Japaninn
blaöskellandi og vildi sýna honum
myndir frá ferðum sinum um
kyrrahafið. Sannarlega voru þær
afar fagrar og freistandi; Pálma-
tré, kóralrif, glampandi strendur,
léttklæddar stúlkur og brosandi
barnungar. Blm. var ekkert að
ofgera enskukunnáttu Ichiros
með þvi að spyrja hvers vegna
hann kæmi úr þessari paradis
hingað i' kuldann...
1 þröngu „lobbýi” Farfugla-
heimilisins stóö smávaxinn dökk-
leitur maöur og var mikið niðri
fyrir, stóð við simann og hringdi
út um allar jarðir án nokkurs
sýnilegs árangurs. Þaö var ekki
beint hlaupiö að þvi að ná sam-
bandi við hann Francois Valla frá
Grenoble i Frakklandi þennan
morgun, enda ekki furða...
„Ég er jöklafræðingur og er hér
að skipuleggja ferð 38 jarðfræð-
inga frá Evrópu, einkum latnesk-
um löndum — Sviss, Frakklandi
og Spáni, um hálendið. Þetta er
árleg ferð sem Alþjóða jökla-
rannsóknafélagið stendur fyrir,
núna i' samráði við Sigurð Þórar-
insson.”
Francois kvaðst vera formaður
jöklafræðifélagsins i Frakklandi.
Blm. spurði hvort væri mikil þörf
fyrir slikar rannsóknir þar I
landi.
„Mais, bien sur, viö erum mikiö
i rannsóknum i kringum Alpana,
alla jöklana þar. Ég stunda rann-
sóknir á snjóflóöum, svo eru
margir sem eru i kringum virkj-
anaframkvæmdir.”
Francois Valla sagðist hafa
komið hingaö 1968 og siðan fynd-
istsér margt hafa breyst. Nú fær
hann tækifæri tilaðsjá hvort jökl-
arnir hafa breyst h'ka...
■ Francois Valla, jöklafræðingurinn franski
■ Ichiro Komatsu frá Okayama
YiSfA!fíA/A//7á VJfí /?.
að meta þaö sem hún sá á Þing-
völlum og við Geysi.
„Þetta var frábær og mjög
fróðleg ferð. Þarna voru Danir
oe tslendingar saman i mesta
bróðerni, þar á meðal alveg sér
stakur maður sem heitir ólafur
og vissi alltum hverina, fjöllin,
góóðurinn — allt um allt. Hann
var á viö besta „gæd”.”
Ferö Ruthar norður I land var
ekki eins vel heppnuð, enda var
hún þá ein sins liös. Auðvitað
ringdi næstum allan tfmann, á
Akureyri, við Mývatn, á Egils-
stöðum og Höfn. Nótt i tjaldi i
Skaftafelli heföi þó veriö hreint
yndisleg, sól og fuglakvak.
Blm. spurði hvers vegna hún
legðist I ferðalög og þá einkum
um hiö kalda noröur.
„Ég vilupplifa alltnorðrið, öll
Norðurlöndin, af, eigin raun.
Kynnast náttúrunni, mannlif-
inu, sögunni og sjá slóðir
vikínganna. Ég hef veriö viðast
hvar á Norðurlöndum, m.a.s. á
Grænlandi og Alandseyjum.
Aður en ég legg upp reyni ég aö
lesa mér til um landið og gera
áætlun um þaö sem ég vil sjá.”
Ruth batt miklar vonir við
ferð sem hún var að leggja uppi
með Ferðafélaginu i Land-
mannalaugar og Þórsmörk.
Blm. fullvissaði hana um að þar
yrði hún ekki fyrir vonbrigðum,
þótt sjálfur sé hann litt til
frásagnar af lystisemdum öræf-
anna.
„Mér virðast ferðir F1 mjög
vel skipulagðar, þar hittir
maður skemmtilegt fólk.
Einkum voru kvöldstundirnar á
áningastað sérdeilislega huggu-
legar — þá lumaði oft einhver á
einhverju sterkara úti kaffið..”
Við hliðina á Ruth i eldhúsinu
sátu ung stúlka og miðaldra
kona og borðuðu haframél með
matarlyst feröamannsins. Eitt-
hvað voru þær keltneskar að sjá
svo blm. ávarpaði þær á ensku.
Vitaskuld voru þær mæðgur
(sjá mynd), kváöust heita Sue
Westmacott og Penny Lazarus
frá Birmingham. Penny var
sérstaklega hress og málgefin,
móðirin sat hjá og brosti i
kampinn og leyföi dóttur sinni
að eiga viðtalið.
„Við höfum veriö hér I tvær
vikur og erum að fara heim i
kvöld — þvi miöur,” sagði
Penny. „Við voru þrjá daga i
Reykjavík,þaðer skrýtinn bær!
Þrjá á Akureyri, það er lika
skrýtinn bær! Og fjöra viö
Mývatn, þar líkaði okkur best
aö vera. Það var likt okkur að
lenda i skitaveðri mestalla leiö-
ina, þaðhefur varla sésttil sólar
nema hérna fyrir sunnan.”
Blm. imjx-aði á þvi hvort ekki
væri tilbreyting að koma úr
kolarykinu i iðnaöarborginni
Birmingham hingað i ferska
loftið og hreina vatnið. Móöirin
Sue var alls ekki til aö taka
undir að lifiö væri svo slæmt i
Birmingham.
„Ég er fædd i London og vildi
ekki skipta fyrir mitt litla lif.
Fólkið er miklu hressara og
glaðlyndara i Birmingham og
skiturinn er nú ekki eins mikill
og látið er af.”
Henni þótti greinilega vænt
um heimaborg sina, en eins og
gengur vildi dóttirin fullt eins
búa I London, eða þá bara
leggjast i ferðalög. Hana
dreymdi jafnvel um að setjast
að i sveitasælunni I Skotlandi.
Aðspurð kvaðst Penny nýveriö
hafa lokið menntaskóla, en varð
heldur undirleit þegar blm.
spurði hana um frekara nám.
Ahugamálin væru þó fyrir
hendi.
„Ég hef bæði áhuga á fuglum
og jarðfræöi, þó meiri á fuglum,
lærði mikið um þá I skólanum.
Ef ég færi i háskólanám myndi
ég sennilega leggja fyrir mig
dýralækningar eða eitthvaö
tengt dýrum.”
Hvers vegna komu þær Penny
og Sue svo til Islands?
„Ég hefði aldrei komist
hingað ef þessi hefði ekki
borgað,” sagði Penny og benti á
móöur sina, „vinkona min var
hérna I fyrra og átti ekki nógu
sterk orð til að lýsa landinu. Ég
er sjálf ekki alveg ósnortin,
gæti alveg hugsað mér að koma
hingað aftur... Með kiki!”
Ungur skeggjaður maður var
á leiðinni upp stigann við inn-
ganginn I eldhúsið. Fyrst varö
hann heldur hvumpinn þegar
blm. ávarpaði hann en þegar
hann sá meinleysissvipinn á
honum og Guðjóni bak við
myndavélina tók hann aftur
gleði sina. Hann kvaöst heita
Toni Von Matt og vera Sviss-
lendingur frá Luzern. Toni
mælti vart á annað en annar-
lega þýska mállýsku.
„Ég kom hingað ásamt félaga
minum fyrir um tveimur
vikum.Mikið eralltasskotidýrt
hérna — við ætlum að vera
hérna I þrjár vikur, en verðum
að fara burt á laugardaginn
vegna peningaleysis. Fyrst
vorum viö mjög bjarlsýnir,
ætluðum aö spara meö þvi að
sofa I hálfkláraöri byggingu.
Okkur var hræöilega kalt um
nóttina og komum hingað um
morguninn illa haldnir.”
Þeir áttu hringmiða um
landiö, norðurleiöina, voru við
gott atlæti á Farfuglaheimilinu
á Akureyri, hoppuðu annars af
rútunni hvenær sem eitthvað
áhugavert varð á leið þeirra —
við Mývatn, Dettifoss, á Skútu-
stöðum, Egilsstöðum o.sv. frv.
Toni var þó ekki alveg
ánægður með ferðamátann.
„Þaö er þreytandi og ekki
alltaf skemmtilegt aö ferðast
um I rútum. Næst þegar ég kem
hingað ætla ég aö vera á mótor-
hjóli, þanniger maður frjáls og
óbundinn og kemst i alla af-
kima. Annars er fint að vera
hérna, ekki of margir túristar.
Ég hef verið á stöðum þar sem
allter yfirfullt af þeim — það er
verra en að vinna!”
Toni sagöist hafa farið viða,
komið til flestra Evrópulanda
nema Grikklands. Hann er
kokkur að atvinnu og vinnur
ekki nema árstiðabundið. eh.
■ Ruth Bonnevie, upplifir norðr-
ið
I Toni Von Matt, svaf i nýbygg-
ingu.