Tíminn - 23.12.1944, Síða 17

T f M I N N
17
ekki ríða með sér út að Látrum. Ég hélt
það nú, óg er það ein fegursta stund, sem
ég hefi lifað, að sjá sólsetrið á Látrum það
kvöld. Annað skipti fórum við allmargt
heimilisfólkið á hestum í Vaglaskóg —
hina ánægjulegustu för um Fnjóskadalinn
og nutum við, unaðs hins fagra skógar á
leiðarenda. — Stutt var til Grenivíkurkirkju
En ekki man ég eftir messum séra Árna,
en vel eftir hans söngelsku, fjörugu og
skemmtilegu börnum: Gunnhildi, Stein-
gerði, f>órgunni, Þórhalli og Ingimundi,
síðar söngstjóra „Geysis“ á Akureyri. Ein-
um gesti, er kom að Höfða, man ég sérstak-
lega vel eftir. Það var Matthías Jochums-'
son skáld, er var þá um áttrætt. En hann
var eldfjörugur, ungur í anda, glaður og
reifur, þó að árin væru orðin svona mörg
að baki. Hann var einar þrjár nætur í
Höfða og talaði svo að segja látlaust, nema
rétt á meðan hann svaf, seinni hluta næt-
ur. Baldvin var allra iðnastur að ræða við
hann, enda fróðleiksfús og kunni sjálfur
frá mörgu að segja. Ekki man ég setningar,
er ég heyrði Matthías segja, nema þegar
ég var með að sýna honum mjög reisu-
leg ný fjárhús, úti á túninu. Þegar Matthías
kom inn úr dyrunum, varð honum að orði:
„Nú munar mann í að vera orðinn að sauð-
kind.“
Fagna ég yfir því að hafa fengið tæki-
færi til þess að sjá og heyra Matthias,
það víðsýna og bjartsýna skáld — og mann-
vin.
Rétt fyrir fjallgöngurnar brá til með veð-
ur og gerði grimmdarbyl með mikilli fann-
komu. Höfðabræður áttu að láta einn mann
í leitir „út í Fjörðu“ þ. e. Hvalvatnsfjörð
og Þorgeirsfjörð. Varð ég fyrir valinu, enda
ljúft að fara í leitir og kanna ókunna stigu.
Riðum við leitarmennirnir út yfir Leirdals-
heiði í ófærð og hríð, en komumst heilu
og höldnu um kvöldið að Þönglabakka í
Þorgeirsfirði, sem var gamalt prestssetur,
og gistum þar yfir nóttina. Næsta dag leit-
.uðum við upp um fjöllin og fundum all-
margt fé. Varð ég viðskila við aðra leitar-
menn, vegna tveggja lamba, er ég fann
léngst inn á Bakkadal. en ófærðin var svo
mikil, að ég varð að hálfbera þau í áttina
til byggða. Snjórinn var sjaldnast minni
þar uppi en i kálfa eða hné og oft dýpri.
Loks tókst mér þó að koma lömbunum til
leitarmannanna, sem voru með fullorðnar
kindur í rekstri.
Aftur gistum við að Þönglabakka. Heldur
fannst mér lítil kirkjan þar, og kirkju-
klukkan var í sálarhliðinu, því að turn
fyrirfannst enginn. Að morgni drógum við
féð sundur í Botnsrétt, skammt frá Þöngla-
bakka, og rákum það svo yfir í Hvalvatns-
fjörðinn og inn undir eyðibýlið Gil og
leituðum jafnframt að fleira fé. Riðum
svo til baka aftur í rökkrinu að Kaðalsstöð-
um og gistum þar. Þar hafði Björn Líndal
alþm. allstórt bú, einkum sauðabú.
Fallegt þótti mér þarna í Fjörðunum,
grösugt og svipfrítt, sléttar eyrar og engjar
meðfram ánum og hlíðar til beggja handa,
en opið hafið framundan með Grímsey
úti við sjóndeildarhringinn. Allmargir bæir
voru í eyði í Fjörðunum. Komum við að
sumum þeirra, t. d. Kussungsstöðum, þar
sem Sæmundur í „Virkum dögum“ fann
konuefnið sitt. Þar var kafgras á túninu
óg veggir reisulegir og jafnvel þak á göng-
um og víðar. Byggðar jarðir munu þá hafa
verið í Hvalvatnsfirði: Tindriðastaðir. Eyri
og Kaðalsstaðir, en í Þorgeirsfirði: Þöngla-
bakki, Botn og Hóll. Nú eru allar þessar
jarðir farnar í eyði og byggð lögð niður í
Fjörðum. Og er þar með einni fallegri byggð
færra á íslandi.
Frá Kaðalsstöðum fórum við með birt-
ingu og rákum fjársafnið og leituðum inn
Leirdalsheiðina. Snjólaust var niðri í Fjörð-
um, en til heiðp, var svo mikill snjór að
trauðla var fé rekandi þar. Yfir Leirdals-
heiði, frá Gili, sem var venjulega um 2—3
klukkutíma ferð, vorum við allan daginn
að reka féð og komum því loks í rökkr-
inu inn að Bárðartjarnarrétt, þar sem
skyldi rétta.
Ekki gaf ég mér tíma til að vera við
réttina daginn eftir, því að ég hafði ætl-
að mér að fara á Hraunsrétt í Aðaldal.
Um aldamótin las ég í tímaritsgrein eftir
Guðmund Friðjónsson eitthvað á þessa
leið: Viljir þú kynnast ranghverfunni á
lífi Þingeyinga, þá komdu í Hraunsrétt
og vertu þar einn dag. Og einu sinni þegar
Halldór skólastjóri á Hvanneyri var „í
tíma“ að ræða um hitt og þetta, veik hann
sér snöggt að einum skólapiltinum, sem
var úr nágrenni Hraunsréttar og spurði:
„Heyrðu, Þórhallur, voru þeir ekki 19 krakk-
arnir, sem urðu til á Hraunsrétt þarna um
árið?“ Margt fleira hafði ég heyrt um
Hraunsrétt, er varpaði ævintýrablæ yfir
lífið þar og fýsti mig, fyrst ég var svona
nærri, að sjá það og heyra sjálfur.
Morguninn eftir leitirnar söðlaði ég klára
mína. Hélt ég inn allan Fnjóskadal yfir
Ljósavatnsskarð, Skjálfandafljót og Fljóts-
heiði. Gisti að Einarsstöðum í Reykjadal og
fekk þar hinar allra beztu móttökur hjá
systkinunum Jóni, Einari og Önnu Haralds-
börnum og Árna Jakobssyni, sem nú er i
Skógarseli. Næsta dag var^svo haldið á
Hraunsrétt og þusti þar að fjöldi manna
úr öllum áttum. Fé var einnig mjög margt
— og fallegt.
Viðskipiamenn Kaupfélags Siöðfirðinga
Hver hygginn inaður brunutrygyir á hverjum tínia nœgUeya hátt eiyur sínar.
En fyrir fleiru þnrf að tryggja en brunahættu.
Á verðbret§tUifiatímum9 eins og nú standa j/íir, er tn i k il nauðsgn að tryggjja
framtíð sína með einhverjju sparifé.
v.
Munið eftir Innlánsdeild kaupfélagsins og ávaxtið ]>ar sparifé yðar.
Gleðileg jjól, farsœlt komandi ár.
Þökkum samstarfið á liðna árinu.
Kaupfélag Stoðfirðinga
Stöðvarfirði — Breiðdalsvík.

\