Tíminn - 23.12.1944, Qupperneq 24

24
T í M I N N
Eitt augnablik litu þeir hvor framan í
annan, en því næst lét ungi maðurinn aug-
un aftur og sneri höfði til veggjar.
„Þá það,“ hvíslaði hann. Það var sárs-
aukasvipur kringum munn hans.
Fyrir utan dyrnar beið Hanna eftir Sadó.
Hann varð fljótt var við það, hversu vand-
ræðaleg hún var á svip.
„Sadó! — Yunú hefir sagt mér, að þjón-
ustufólkið geti ekki fengið af sér að vera
hér áfram. ef við hýsum þennan Ame-
ríkumann lengur. Hún sagði mér, að
þjónarnir álitu, að við hefðum verið svo
lengi í Ameríku, að við værum búin að
gleyma því að hugsa um okkar eigiö land
fyrst og fremst. Þeir halda, að við höfum
mætur á Ameríkumönnum."
„Þetta getur ekki verið satt,“ mælti Sadó.
önuglega. „Ameríkumenn eru óvinir okkar.
En mér hefir verið kennt að halda lífi í
hverjum manni, ef ég gæti.“
„Það geta þjónarnir ekki skilið,“ sagði
hún áhyggjufull.
„Nei,“ sagði hann og var hryggur í
bragði.
Hvorugt þeirra virtist geta sagt neitt
frekar og einhvern veginn hélt húshaldið
áfram með sama sniði, eftir sem áður. En
með hverjum degi sem leið urðu þjónarnir
varari um sig. Framkoma þeirra var jafn
hugulsöm og áður, en þeir litu frekar köld-
um augum til húsbænda sinna annað
slagið.
„Það liggur í augum uppi, hvað herra
okkar hefði átt að gera,“ sagði gamli garð-
yrkjumaðurinn einn morguninn. Hann
hafði allt sitt líf unnið við blómaræktun
og var auk jjpss sérfræðingur í mosarækt.
Hjá föður Sadós hafði hánn útbúið ein-
hvern bezta mosagarð í Japan. Hann hafði
snyrt svo vandlega hina fagurgrænu mosa-
breiðu, að hvorki laufblað né greninál
blettaði flosmjúkt yfirbörð hans. ,,Sonur
míns gamla herra veit vel, hvað hann á
að áðhafast,“ sagði hann og klippti brum
af runna. „Úr því að maðurinn var aíveg
að dauða kominn, — því þá ekki að láta
honum blæða út?“
„Hinn ungi herra okkar er svo hreykinn
af þeirri leikni sinni að bjarga manns-
lífum, að hann bjargar hvaða mannslífi
sem er,“ sagði eldabuskan með fyrirlitn-
ing i. Og um leið hjó hún höfuð af
alifugli, af mestu fimi, og lét blóðið úr
sárinu renna niðuí í rætur vistaríu-
vínviðarins. Blóðið þykir ágætt gróður-
efni og gamli garðyrkjumaðurinn vill ekki
að einn einasti dropi fari til ónýtis.
„Það eru börnin, sem við verðum að
hugsa um,“ sagði Yunú dapurleg. „Hvað
ætli biði þeirra, ef faðir þeirra væri ákærð-
ur landráðamaður?“
Þau reyndu ekki að draga fjöður yfir það,
sem þau sögðu, syp Hanna, sem stóð í ver-
öndirpi/rétt hjá þeim og var að hlynna að
blómúm, vissi, að þau töluðu í þeim til-
gangi, að hún heyrði, hvað þau sögðu. Hún
vissi líka, að í raun og veru höfðu þau rétt
fyrir sér. En hún skildi sjálfa sig tæplega
til fulls. Ekki svo að skilja, að hún hefði
viðkvæma samúð með fanganum. Og hún
leit á hann fyrst og fremst sem fanga.
Henni hafði jafnvel ekki geðjast hann í
gærdag, er hann sagði við hana á sinn
fljótfærna hátt:
„Hvað sem öðru líður, — þá lofið mér
að segja yður, að ég heiti Tom.“ Hún hafði
jiðeins hneigt sig fálátlega. Hún hafði orð-
ið vör við einhverja styggð í augnaráði
hans, en ekki fundið neina hvöt hjá sér
til þess að sefa þá styggð. En í sannleika
sagt hafði hann komið af stað óróa á heim-
ilinu.
Hvað Sadó snerti, þá skoðaði hann sár
mannsins á hverjum degi mjög vandlega.
Þennan morgun hafði hann tekið burtu
síðasta sauminn. Og eftir hálfan mánuð
væri ungi maðurinn orðinn svo að segja
jafngóður.
Sadó gekk inn í skrifstofu sína og vél-
ritaði af mestu nákvæmni bréf til lög-
reglustjórans, þar sem hann skýrði frá
öllum málavöxtum. „Tuttugusta og fyrsta
dag febrúarmánaðar hraktist stríðsfangi
nokkur í land á ströndina fyrir framan
húsið mitt .... “ ,
Hann vélritaði áfram og opnaði síðan
leynihólf í skrifborði sínu og stakk skýrsl-
unni þar inn, ófullgerðri.
Á sjöunda degi skeði tvennt frásagnar-
vert. # ■ *
Um morguninn yfirgáfu þjónarnir heim-
ilið og létu muni sína alla innan í
þykka bómullarklúta. Þegar Hanna kom
á fætur um morguninn, höfðu engin hús-
verk verið unnin, ekkert tekið til og eng-
inn matur eldaður. Og hún sá strax, hvern-
ig í öllu lá.
Henni varð um og ó. Hún varð næstum
því skelfd. En sómatilfinning hennar sem
húsmóður leyfði henni ekki að láta á neinu
bera. í þess stað hneigði hún höfuð sitt
með yndisþokka, þegar þjónustufólkið birt-
ist í eldhúsinu. Og hún borgaði því laun
þess og þakkaði því allt það, sem það
hafði unnið henni. Það grét, en hún
táraðist ekki. Matseljan og garðyrkjumað-
urinn höfðu þjónað Sadó frá því hann
var lítill drengur í föðurhúsum. En Yunú
grét vegna barnanna. Hún var svo harm-
þrúúgin, að eftir að hún var farin, sneri
hún við og hljóp til Hönnu:
Kaupfélaé Hellissands,
Sandí
Vidskíptavinir nær og fjær! Muníð, að vér seljum allar fáanlegar útlendar og inn-
lendar nauðsynjavörur, þar á meðal byggingavörur, kol og salt.
Starfrækjum sláturhús. Tökum landbúnaðar- og sjávarafurðir í umboðssölu
SAMVINNUMENN! Munið sftir innlánsdeild kaupfélagsins. Látið kaupféiag
ykkar ávaxta spariféð.