Tíminn - 23.12.1944, Síða 36

36
T
T í M I N N
Kolbeinn Högnason:
i.
t í SKAFTÁRTUNGU.
Hér ég fegurð landsins leit
löngun minni næst aff skapi,
víffi og lyng í víffum reit,
vænar kindur strjált á beit.
— Búalegri byggð ei veit
bændur þó aff striti — og tapi.
0
Mér er nú í hjarta og hug
hlýrra en áffur nokkru sinnL
Andinn tekur æsku flug.
.0, ég gamall hefffi dug,
hefja tök svo heilúðug,
aff hagsæld risi í fegurffinni.
Sé ég þreytu merkta menn,
markiff trúa þó viff háa.
Sveitir landsins eiga enn
allt, sem bjarga þjóff mun senn,
væru ei spunnin vélráff þrenn
aff velja öllu miðiff lága.
Hvar mun ríkja heimska slík?
Horfffu á þessar skógarbringur!
Eins mun sveitin öll ei rík
og einn, sem finnst í Reykjavík,
, heildsali í hefffarflík,
heilbrigðs þjófflífs umskiptingur.
Hvaff er nú um okkar arf,
aldagamla bændamenning?
Okkar flokka stjórnarstarf
steypir öllu í botnlaust hvarf.
Heilsteypt verk nú hefja þarf,
hreina landsins frelsiskenning. •
Sólin skín á breiffa byggff,
bungumjúkar skógarhæffir.
Haldi fólk viff fegurff tryggff,
n fari ei eftir skrumi og lygff.
Heiffrist bóndans heila dyggð
— hugsjónin, s'em landiff græffir.
II.
VIÐ SYSTRASTAPA.
Sit ég viff Systrastapa,
Síffan viff brosir öll.
Roffin af röffulskini *
rísa vor mestu fjöll.
Kalt er á Kristínartindum.
Kuldalegri þó er
sagan af systrunum tveimur,
sem vóru brenndar hér.
Saklaus var systirin önnur.
Sakaffar báðar um gróm.
Á Stapanum þeirra þúfur
þegjandi birta sinn dóm.
Ólíkar þúfurnar eru
eins og systurnar tvær.
Önnur meff indælum gróffri,
ekkert á hinni grær.
— Oft þegar réttlæti er ógnaff,
og undir er troffiff um skeiff,
hefir þaff ein þessi úrráff.
— Önnur ei til er leiff.
I
VIÐ GRÖF LÁRUSAR í KLAUSTRI.
Allra þótt lokist leiffir
lifa þó mannsins verk.
Vegir um sýslu víffa
vitna um þig, hetja sterk.
Trúr varst þú hugsjón hárri,
höfffingleg öll þín dyggff.
Andi þinn alltaf vaki
yfir þessari byggff.
Sárt þótt vinar ég sakni,
, sé ég þín sporin merk.
Blessaður sértu — og byggffin
blessi þín þörfu verk.
IV.
HJÁ ELDMESSUTANGA.
Undrar mig austur á Síffu
Eldmessutangi mest,
af því hann alla minnir
á íslenzkan kráftaprest.
Af hverju óff ekki hrauniff
eftir lægffinni hér?
Getur þaff ekki orffið
undrun fleirum en mér?
Samtímis söng hann messu.
Samtímis kirkjan var læst.
Hvers vegna leitaffi hærra
hraunflóðiff villt og æst?
Hver mundu úrræffin okkar,
sem erum í Reykjavík,
ef rynni frá Reykjanesi
ragnanna ógnun slík?
Ef yllu eldanna straumar
á auffvaldsins glæstu tá.
Hvaff segffi séra Friffrik
og séra Árni minn þá?
Myndu þeir sturlaffa strauminn
stöffva á leiff um Frón,
ýta honum upp á móti
eins og hann séra Jón?
V. '
AÐ HÓLMI í LANDBROTI.
Kom ég aff Hólmi. ETvöld var rökkva tekiff.
Kyrrt var og glæst um Síffufjöllin þá.
Saknaffi ég hans, er eldinn átti og vitiff
öffrum og sér aff kveikja Ijósin hjá.
Allt hér á bænum eina birtir sögu:
Einstakur mjög. vár sá, er fallinn lá.
Tíminn mun þurfa lengi aff draga drögu
dáffrökku sporin hans unz tekst aff má.
Mannsins meff ljósiff minnast bændur ættu,
myrkrin sem þungu lengi hafa veikt.
Brenna þín Ijós, þótt hjartaslögin hættu,
höfffingi, er gazt á flestum bæjum kveikt.
VI.
í SEGLBÚÐUM.
Bátana áður þeir bundu
viff Ifjörgin í túninu hér.
Svolítiff sýnist nú langur
setningarvegurinn mér.
Skrítin er Skaftafellssýsla.
Skapað getur hún land.
Þarf ekki amerískar ýtur
ætli hún að færa til sand.
— Búfræffin okkur þótt bjóffi
búskaparlagiff nýtt,
í Seglbúffum sá ég meff prýffi
sameinað gagnlegt og frítt.
Helgi vill — eins og' afi
aff allt sé á réttum staff.
Fólk hans er flest alltaf sama.
Fagurt er eitthvaff viff þaff.
Þar sá ég vel okkar öldnu
einlægni í búskap og ró.
— Ljósin og sáffreitir sýndu
séff var hiff nýja þó.
VII.
VEÐ TRÖLLSHYL.
Þar bendir nafn til nokkuff
aff nærri því komast má,
aff sinn man fífilinn fegri
fossinn og hylurinn sá.
Skaptá féll ofan hér- áður
í ægileik sínum þrátt.
Þá hefir safnazt hér sopi,
er súpa tröll hefði ei mátt.
Elfan fór affrar leiffir.
Algróin slóð hennar er.
Hver sá, er hingaff má komast,
hugþekka fegurff sér.
Hér er sem hoknir standi
hamraþursar á bæn.
Undarleg mynd og andstæð
innan um bólin græn.
Silungar synda í hylnum.
Á syllum vex hvanna stóff.
— Ef burgeis ég væri, ég byggffi
mér bæ á þessari lóff.
VIII.
Á KLAUSTURRÚST.
Þeir virtu tign, sem völdu hérna staffinn,
og víffsýniff — um þessa fögru sveit.
Nú klausturmúrinn löngu
er hruninn hlaðinn,
Ég hef vart séff neinn staff, er fegri ég veit.
Nú hljóðnaff er allt helgibænamasiff,
en heilagleiki tekinn annar viff,
því yfir rúst er frónska gróiff grasiff,
sem grær eins þó aff fólkiff skipti um siff.
Hér völd tók lífsins þrá um leyndar stundir,
er læðst var burj, í skor og drögin græn.
Svo tókst aff skapa typtun prestsins undir
oft tilefniff í nýja lausnarbæn.
Þótt breytist siffir, byggffin er hin sama
og börnin koma og fara eitt og eitt.
Nú bænamuldriff engum er til ama,
en effli fólks og þrá er minna breytt.