Réttur - 01.02.1942, Qupperneq 6

mér að muna á hverri stundu svo og mikiS af því,
sem ég hef skrifað. Ég mundi að vísu, að greinin
var um fisksölusamninginn illræmda, og höfuðáherzl-
an hafði verið á það lögö að sýna fram á stéttar-
eðli þess samnings, þar sem togaraútgerðinni ís-
lenzku og fiskkaupmannastéttinni brezku er tryggð-
ur aukinn gróöi á kostnað íslenzku fiskimannanna.
Rakti ég þaö til þeirrar staðreyndar, að íslenzkir
togaraeigendur og brezkir fiskkaupmenn höfðu sterka
aðstööu í samninganefndinni. Einnig rif jaðist nú upp
fyrir mér gamalt samvizkubit út af því, hve svívirði-
lega hógvær ég hefði verið 1 ummælum mínum 'um
þennan samning, svo langt sem hann var fyrir neðan
allar hellur. En svo kom þaö auðvitaö upp úr kafinu,
að sakadómari hafði ekki meint neitt með þessari
spumingu sinni, það var aldrei til þess ætlast, aö
ég bæri fram neinar vamir, heldur fengi frest og
skipaöan málafærzlumann, sem ég óskaði að væri
Pétur Magnússon hæstaréttarlögmaöur.
Fám dögum áður hafði Pétur Magnússon þá einn-
ig fengið til meðferðar vamir í máli réttvísinnar
gegn Valdimar Jóhannssyni, mál það var sama eðlis
og vamir hans að mestu hinar sömu í báðum mál-
unum. En ég ætla að fylgja mínu máli og þeim vöm-
um í máli Valdimars, sem til er vitnað í sambandi
við m'itt mál, sem kemur í kjölfarið. Er þess nú
fyrst að geta, að það var ekki nokkur leið fyrir
málafærslumann okkar að fá að vita, fyrir hvað við
vomm ákærðir. Það er vitnað í heilar, stórar grein-
ar, en ekki bent á nein sérstök ummæli, sem sak-
náem séu talin út frá ákveöinni lagahljóðan,
heldur lítur út fyrir að greinarnar séu taldar ósllt-
inn landráðavaðall frá upphafi til enda. Verður mála-
færslumaöurinn því aö geta sér til um sakargiftir og
haga vömum sínum eft'ir þvi. Og út frá hljóðan
þeirrar greinar, sem til var vísað í hegningarlögun-
6