Réttur - 01.02.1942, Qupperneq 16

sínum. í sjálfu Ríkisútvarpinu, þar sem öll þjóöin
var áheyrandi, lýsir hann því yfir, að kosningafrest-
unin hafi verið samþykkt af þeirri ástæðu einni sam-
an, að ekki hafi að öðrum kosti verið tiltök að fá
einingu milli stjórnarflokkanna í þinginu um ákveöin
úrlausnarefni, því aö þeir þorðu ekki að leggja þær
úrlausnir tmdir dóm þjóðarinnar. Þessi játning má
nefnast hreinskilin, en hún er um leið vitnisburður
um svo lágt siðferðisástand í stjórnmálalegum efr-
um, að afbrotamaðurinn hefur glatað allri tilfinn-
ingu fyrir því, að hann þurfi að reyna að dylja af-
brot sín.
Þessi sama siöspilling, sem gagnsýrt hefur bæði
framkvæmdavald og löggjafarvald þjóðarinnar, hefur
einnig læst klóm sínum um æðstu dómstóla lands-
ins. Þetta er líka ofur skiljanlegt, þegar athuguö er
stjómmálaleg þróun landsins undanfarna áratugi'og
sérstaklega undanfarin ár. Það er engin sú stofnun
eða starfsgrein til, sem ætlast er til að hafi leyfi
til að starfa sjálfstætt. Framkvæmdavald þjóðarínnar
hefur meira að segja gert mjög ákveðnar tilraunir í
þá átt aö reyna að hindra bókaútgáfu í landinu
aðra en þá, sem það getur yfir ráðið. Þar sem
svona er ástatt má nærri geta, hvort ekki er reynt
að hafa fullkomið vald yfir dómstólunum, enda er
reynzlan þar ólygnust. Og til að skilja enn betur
veikleika dómstólanna gagnvart vilja framkvæmda-
valdsins, skulum við líta á það, að dómarar þeir, sem
mest kom við sögu þessa máls og flestra annarra
stærri mála í landinu, sakadómarinn og hæstaréttar-
dómaramir, eru ungir menn, ekki eldri en svo, að
þegar á skólaárum þeirra er farið að vinna að því
skipulagsbundið að gróðursetja þá siðspillingu í sál-
um uppvaxandi embættismanna, sem siðspilltri ríkis-
stjóm megi að gagni koma. Til að ná embætti þurfa
ie