Réttur - 01.02.1942, Side 20

Tómas yrkir um sól og vor, vrn, konur, banka-
vaxtabréf og annaö, sem gleður mannleg hjörtu.
Hann gleöst yfir því að haía „aö minnsta kosti
fæöst í taeka tíÖ“, til aö njóta þessa og vill þá heldur
ekki láta „dragast að drekka þau vín. sem hægt er
aö drekka strax“.
Svo gæti virzt í fljótu bragöi, að ljóð Tómasar iýstu
einungis einlægri gleði yfir því að lifa og fullkomnu
áliyggjuleysi um það, sem tekur við. En raunar iík-
ist hann manni, sem etur mat sinn fremjir til að
njóta bragðsins en til að nærast og fær aldrei nægju
sína, þótt hann sé ofmettur orðinn. Fögnuðurinn er
stundum líkastur blæju til að hylja tómieikann, sem
imdir býr, en gæg'ist undan blæjuhorninu stöku sixm-
um.
„Hvað stoðar loks hin fegursta stjama í sólkerfinu.
Þú stelst á fund viö minningar um þær, sem eitt
sinn skinu“.
Þetta eru orð þess, §em er leiöur á samtíð'inni, trú-
laus á framtíðina, en leitar sér gleði í fortíðinnl,
,,því hamingja þín mæl'ist
við það sem þér er tapað“,
og honum finnst orðiö, að „Ijómi vors draums sé
fólgin í ööru en aö rætast“. Meö öörum oröum lífiö
sjálft er fánýtt, en falsgylling á fortíð og framtíö
varpar þó á það nokkurri skímu, og þegar „viö ger-
umst gráir og gamlir og nennum einskis aö njóta“
og dreymir því ekki lengur, verður líklega ekki um
annað að ræða en að snúa sér til drottins — sem þá
hefur aöeins eitt n í þolfalli en ekki tvö, samanbei'
Sarntal við drottinn: Stjörnur vorsins. —
Eg veit ekki hvaða skoöanir Tómas hefur á þjóð-
málum. KvæÖin gefa ekkert til kynna um það. En
sem skáld er hann fulltrúi þess hluta borgarastétt-
20