Réttur - 01.02.1942, Qupperneq 22

isme'ðferð, sem væru þó ekki umtalsveröar, ef skáldiö
ætti ekki til svo mikla snilld og leikni, að allar mis-
fellur veröa taldar til hraövirkni og hirðuleysis.
Yrkisefni hans eru býsna fjölbreytt, allt frá ljóði
smalans um spóann og dýragrasiö, til skáldskapar
um örlög mannkyns'ins og rök lífsins.
En það eru alls ekki ólík yrkisefni, sem ólíkast er
í kvæöum þeirra Tómasar og Jóhannesar, heldur
meöferð þeirra á efninu og Viöhorf þeirra til hlut-
anna.
Þegar báðir yrkja um það sama, svo sem sól og
vor, eða þá það undarlega sambland sælu og sorgar,
sem kallast mannlegt líf, verður Tómasi það sem
leikfang, sem una má við um stundarsakir:
„Það skín á hamingju undir daganna angri,
og undir fögnuði daganna glitrar á trega“,
spekingsleg umþenking, að skrítið sé nú a tama. En
Jóhannesi verður þetta voldugt fyrirheit, sem hann
getur byggt líf sitt á:
•
„Því hversu sem mannanna hjörtu þjást,
er hljómgrunnur lífsins fegurð og ást“.
Jóhannes byrjar að yrkja ungur, með einlæga trú
á lífið og mikinn fögnuð í sál, e'ins og unglingur ný-
kominn af gelgjuskeiði, sem trúir því fastlega, að
allar hans björtustu vonir muni bráðum rætast. Slik
ljóð eru sjaldan mjög efnismikil. Þegar vel lætur
fallegur leikur með mál og rím og þannig eru mprg
fyrstu Ijóð Jóhannesar.
Æska hans og uppeldi hefur eflaust veitt honum
sem heimanfylgju bjartsýna trú á lífið, fölvskalausan
góðvilja og einlæga athafna- og framfaraþrá. En
hann kemst fljótt að því, að lífiö í hinni stóru ver-
öld er miklu ægilegra og margbrotnara en í dalabæn-
22