Réttur - 01.02.1942, Qupperneq 43

götunni. Auövelt er að sjá, hve vænleg aöferð það
muni vera, til þess aö ala upp löghlýðna menn með
ábyrgðartilfinningu, að til þess að fullnægja einni
frumstæðustu þörf sinni — að leika sér — verða
bömin í Reykjavík að brjóta lög. Hver maður getur
séð, hvort muni borga sig betur að kosta fé til þess
að ala upp siðferðilega heilbrigða og hamingjusama
þegna, eða verja því til bygginga tukthúsa, (sem
Jónasi frá Hriflu fannst eitt sinn mest aðkallandi
að byggja), til þess aö hýsa þá óhamingjusömu
menn, sem þjóðfélagið hefur gert aö afbrotamönnum.
Að æskuna í Reykjavík vantar hollar skemmtanir,
fræöslu, bókasöfn og lesstofur, í einu oröi sagt:
æskulýðsheimili, er heldur ekki rúm til að ræða að
þessu sinni.
Þau börn, sem er meðfædd veiklun eöa hneigð til
afbrota, munu vera mjög fá, samanborið við þau
börn, sem þjóöfélagslegar aöstæður hafa gert að
afbrotabörnum. Slik börn eru sjúklingar, sem þurfa
að dvelja á uppeldisheimilum undir umsjá uppeldis-
fræöinga.
Aö senda afbrotabörnin i sveit, viröist vafasöm
aöferð nema um sérstök úrvalsheimili sé aö ræöa.
VI.
Hin vaxandi tala afbrota á atvinnuleysisárunum
sýnir ljóslega, aö þjófnaði og öðrum afbrotum barna
og unglinga veröur ekki útrýmt með oröum einum
og upphrópunum, ekki heldur með útjöskuðum
kjaftavaðli um spillingu æskulýðsins á „hinum síðustu
og verstu tímum“. Tölur þær, sem nefndar hafa veriö
hér að framan sýna svo ekki verður á móti mælt,
aö meginorsök afbrotanna var atvinnuleysiö og skort-
urinn sem fylgdi því.
Traust og siðferöilega heilbrigö kynslóð verður
aðeins sköpuö meö því, aö veita æskunni skilyröl
43