Réttur - 01.02.1942, Síða 62

Gatan, sem til þessa hafði verið hljóð og laus við <
Þórsfánana, moraði nú í þýzkum vélamönnum. Þýzk-
ir taílar hóstuðu og hvæstu og biðu viðgerðar. Naz-
istahermenn settust að á knæpunni og létu eins og
þeir væru heima hjá sér. Meunier vélamaður
gat ekki þolað þessa sjón. Kona hans kom
nú oft að honum, þar sem hann sat hugs-
andi í eldhúsinu. Einu sinni er hann hafði setið
hreyfingarlaus með andlitiö í gaupnum sér og aug-
un opin, spurði kona hans hann, hvað hann væri
að hugsa um. Hann svaraði: O, um allt og ekki
neitt. Um dálítið, sem er langt i burtu. Heyrðu, ég
var einmitt að hugsa um þennan Þjóðverja, mannstu
ekki? Þessi maður, sem hún Annetta vinkona þín
sagði þér frá. Eg veit ekki, hvort þú manst það —
Þjóðverjinn, sem var á móti Hitler, Þjóðverjinn, sem
þýzkararnir handtóku. Mér þætti gaman að vita,
hvað hefði orðið um hann. Um hann og son hans“.
Frú Meunier svaraði: „Eg hitti Annettu fyrir
nokkru. Þeir settu Þjóðverjann í Santefangelsið.
Sennilega hefur hann verið myrtur. Barnið hvarf.
París er svo stór. Eg býst við hann hafi holað sér
einhversstaðar niður“.
Þar sem enginn Frakkanna vildi drekka með naz-
istahermönmmum, komu þeir oft í eldhúsið til Meun-
iers með nokkrar flöskur. Þaö hefði einhverntíma
þótt taka í hnjótana og ganga móðgun næst. Flestir
þeirra voru gamlir samverkamenn Meuniers. Menn-
imir sögðu hug sinn allan. Eigandi verksmiðjunnar
hafði eftirlátið hana þýzkum forstjóra, sem kom og
fór eins og hann lysti. Þýzkir sérfræðingar rannsök-
uðu, vógu og fluttu burt hlutina. Þeir létu ekki svo
lítið að lejma því á aðalskrifstofunni fyrir hvern
þeir unnu. Hlutirnir, sem smíðaðir voru úr stolnum
málmi, vom sendir austur á bóginn til þess að rífa
62