Réttur - 01.01.1948, Side 12

12
RÉTTUR
húseigandann hafði ég skuldbundið mig til þess að nota að-
eins fimmtán kerta ljósmagn í einu. Meiri eyðsla gat leitt
yfir mig þau óþægindi að hafa allt í einu ekkert ljós.
Það er bezt ég gangi út, hugsaði ég með mér. Það er ekki
hægt að skrifa sögu í fimmtán kerta birtu. Það er víst kalt
úti, svo að það veitir ekki af að búa sig vel. Ég hnýtti ullar-
trefli vandlega um hálsinn, fór í frakka, sem ennþá var hlýr,
þó að hann væri orðinn snjáður, og setti upp hanzka, sem
voru loðnir að innan, alla leið fram í þumaltotur.
Það var byrjað að snjóa þegar ég kom út, og það fór kaldur
súgandi stormur um götur og húsasund. Snjóskýin, sem hafa
verið að nálgast þök húsanna í allan dag hafa ekki valdið
þyngd sinni lengur, þau hafa opnast og hvolfa nú úr sér
miljón miljóna af litlum, hvítum kristöllum. Og stormur-
inn tekur þessa hvítu herskara í fangið, leikur sér dálítið að
þeim og fleygir þeim síðan frá sér og þau safnast saman í
göturennum og húsaskotum. Og þessir hvítu valkestir stækka
stöðugt, leggjast jafnvel yfir þverar götur og stéttir. Ég geng
á þeim, mer þau undir skósólunum, og það marrar og ískrar
undir fæti eins og maður gangi á einhverju lifandi. Það
hefur verið kveikt á götuljósunum, en birta þeirra er flökt-
andi í hríðardimmunni og úr húsasundum glottir myrkrið
framan í mann og maður fær fiðring í bakið eftir að maður
er genginn hjá.
Ég geng upp eftir aðalgötunni. Þrátt fyrir óveðrið er þar
óslitinn straumur fólks fram og aftur. Flestir eru álútir,
kuldalegir og eru að flýta sér, rekast hverir á aðra, en flýta
sér áfram án þess að biðjast afsökunar. Hvaða erindi á allur
þessi urmull af fólki út í þetta veður? Hvaðan kemur það og
livert er það að fara? Ég athuga þennan iðandi straum og
kemst að raun um að hægt er að skipta þessu fólki í tvo
höfuðflokka. Ekki ræður þar eingöngu ytra útlit þess heldur
öllu fremur hvernig það ber sig til, hvernig það gengur.
Sumir ganga löngum, ákveðnum skrefum, öruggir, mark-
vissir þrátt fyrir óveðrið, ónæmir fyrir truflandi áhrifum,