Réttur - 01.01.1963, Síða 3

BRUNO FREI :
Andlátsfyrirmæli Úr-Nammús
Á átjánda stjórnarári Úr-Nammús, konungs í Akkad og Sumer,
settist að honum sú vissa, að hann ætti skammt eftir ólifað. Að
múrunum umhverfis ytri musterisgarðinn höfðu þá undirstöðurnar
einar verið lagðar; en paldurturn hins mikla musteris gnæfði við
himin, guðinum og konunginum til dýrðar. Á efra turnpaldranum
glitraði hið helga skrín í sólskininu. Þrjár steintröppur, hver með
hundrað þrepum, lúgu upp að bogahliðinu, sem tengir rauða mold
jarðar hinu gullslita himinhvolfi, og varnar jafnframt inngöngu
öndum liinna myrku undirheima. Allar línur þessa listilega himin-
hjargs, er helgað var guði hins milda mána, Nannar, voru tákn
leyndardóma, sem prestarnir einir þekktu. Hornin hentu í hinar
fjórar höfuðáttir ríkisins, er hinn mikli konungur hafði friðað,
eftir að hafa sett þar í öndvegi réttlætið. En þessi horn voru ein-
kennilega bogadregin, rétt eins og þau ættu engin horn að vera.
Frá ríkinu í austri höfðu kaupmenn komið yfir hafið til að sjá með
eigin augum liina aðdáanlegu aldinlundi, sem héngu milli himins og
jarðar á turnpöldrunum og stóðu í hlóma rétt eins og þeir væru á
sjálfum fljótsbakkanum.
En konungurinn hafði ekki aðeins reist hinn mikla paldurturn
sem musteri og konungshöll í senn og helgað mánaguðinuin Nannar;
hann hafði líka reist eiginkonu mánaguðsins, gyðjunni Nin-Gal,
sérstakan helgidóm. Og konungshöllin, fegri höll en auga hafði áður
litið, hún var einnig hans verk. Höfuðborg ríkisins, Úr, var umgirt
voldugum múr. Konungurinn lét grafa skurði, svo að áin Efrat
skyldi ekki eyða landið, þegar hún tók að flæða.
En Ur-Nammu entist ekki tími til að reisa öll þau mannvirki, er
hann hafði ætlað sér. Og er liann fann dauðann nálgast, stefndi
hann tignarmönnum í ríkjnu gaman í hásætissal konungshallarinnar,