Réttur - 01.01.1963, Qupperneq 16

EINAR OLGEIRSSON:
fslenzk alþýða! Bjargaðu sjálfri
þér, þá bjargarðu þjóðiuni!
Það er komið í illt efni um aðstæður verkalýðs og starfsfólks í
auðvaldsskipulaginu á Islandi nú. Ekki vegna þess að atvinnuleysi
og sultur sæki að, svo að sverfi að alþýðufjölskyldunum, svo sem
var fyrir 30 árum síðan. Það er hitt að með vinnuþrældómnum
er auðvaldsskipulagið að gera hluta af verkalýðnum að útslitnum
en söddum vinnuvélum, sem sviptur er aðstöðu til þjóðmenningar-
og félagsstarfsemi, — en sá hluti launþega, sem ekki fær að þræla
svona skefjalaust hefur vart í sig og á.
8 tíma vinnudagurinn hefur í 70 ár verið krafa verklýðshreyf-
ingarinnar um víða veröld. 40 ár eru síðan fyrsta 1. maí-kröfu-
gangan á íslandi bar þá kröfu fram. 20 ár eru síðan hún sigraði
með samningunum upp úr skæruhernaðinum 1942. — Ut um alla
Evrópu er 7—8 tíma vinnudagur þegar reglan og eftirvinna þekkist
vart.
En hér á íslandi hefur ástandið í þessum efnum hraðversnað
eftir að auðvaldið lók að einbeita ríkisvaldinu gegn verkalýðnum
með atlögu þeirri, er liófst I. febr. 1959 með lögbanni á vísitölu-
kaupgjaldi, er framkvæmt var af Sjálfstæðis- og Alþýðuflokknum
með aðstoð Framsóknar.
Nákvæmar skýrslur liggja ekki fyrir um ástandið, en nokkuð má
sjá af eftirfarandi upplýsingum:
Pétur Sigurðsson, alþingismaður Sjálfstæðisflokksins, upplýsir
að samkvæmt rannsókn vinnutímanefndar sé 58 tíma vinnuvika
reglan hjá verkamönnum.
1961 voru meðaltekjur verkamanna, sjómanna og iðnaðarmanna
í Reykjavík samkvæmt úrtaki því, sem lagt er til grundvallar á
verði landhúnaðarvara 79.850 kr. — Það samsvarar því að Dags-