Réttur - 01.05.1937, Blaðsíða 22

frá með fögnuði þess, sem hefir upplifað mikið og
fengið aðdáunarfullan áheyranda.
Hann sagði frá rauðu fánunum, byltingarsöngvun-
um, innihaldinu 1 æsingaræðúnum og stúlkunni sinni.
Og Oddur, sem hafði lesið mikið um sína löngu líf-
daga, margt fleira en Morgunblaðið, rifjaði upp fyr-
ir sér atvik úr frönsku stjórnarbyltingunni og sagði
frá þeim eins og hann hefði sjálfur tekið þátt í þeim.
Sölvi hlustaði lotningarfuliur á frásagnir Odds, en
rankaði þá annan slaginn við því, að það var h a n n ,
sem hafði tekið þátt í þessari kröfugöngu — núna,
rétt áðan — hann sjálfur. Það var annað og meira,
en að segja sögur af byltingu, sem maður hafði lesið
um.
E g sagði hann og vellíðun sjálfsálitsins fór um
hann allan.
Já, Oddur varð að viðurkenna það og lækkaði
heldur í sessi við þessi hlutkenndu ummæli. En svo
náði hann sér aftur: Eg var líka ákaflega frjálslynd-
ur, þegar eg var ungur. Eg man alltaf . . .
Og aftur hlustaði Sölvi með lotningu. En svo herti
hann sig. Þetta var nýafstaðið. Það var engin gömul
saga, sem ekki var hægt að fá staðfesta, af því öll
vitni voru dauð. — Og stúlkan!
Já, því gat Oddur ekki neitað — og þó: Eg elskaði
líka einu sinni stúlku, skriftaði hann með þeim helgi-
blæ í röddinni, að Sölva fannst ekki viðeigandi að
reyna að gera lítið úr þeim minningum.
Úrsmiðirnir sátu langt fram á kvöld yfir tebollum
sínum og töluðu um viðburði dagsins, um viðburði,
sem gera slíka daga að helgidögum mannkynsins.
102