Réttur - 01.05.1937, Blaðsíða 17

viðhorf Sölva breyttist enn einu sinni, því hann fann
það — eða kannski Oddur hafi fundið það, því hann
las Morgunblaðið fyrst — að þarna voru einmitt á
ferðinni klukkusteypararnir, sem áttu að hafa vald
yfir eldinum og eimyrjunni og nota þennan kraft
mannkyninu til blessunar. Og nú vonaði Sölvi — eða
kannski Oddur ihafi orðað það fyrst — að þessir þjóð-
ernissinnar (eins og þessi nýi hópur kallaði sig^
tækju að sér hlutverk lögreglunnar og berðu á þess-
um rauðfánalýð og tvístruðu honum burt af götum
borgarinnar (meðan þeir úrsmiðirnir sætu inni á verk-
stæðinu og gættu klukkna sinna, sem aldrei gengu í
takt, og djásnsins í kassanum með glerlokinu).
Það mátti líta á þessi ýmsu viðhorf Sölva úrsmiðs
til fyrsta maí eins og þróun, og því var það óskiljan-
legt öllum, sem ekki vissu hin huldu rök athæfis
hans, að hann skyldi mitt í þróuninni kollsteypa sér
út í hringiðu vitleysunnar og fara sjálfur að taka
þátt í kröfugöngu — verkalýðsins.
Þessi athöfn átti sér í raun og veru langa sögu, þó
það væri hulið jafnvel Söiva sjálfum. Þrátt fyrir hans
yfirlýstu skoðanir á þessu heimskulega brölti skrílsins
og bjánalegu heimtufrekju, höfðu þessar lýðæsingar
laumað sæði sínu inn í hug hans. Þar hafði það, að
honum óafvitandi, legið og stækkað eins og ambra í
hval, unz sá tími kom, að áhrifanna varð ekki leng-
ur leynt og uppreisnin brauzt út.
Það er ekki ólíklegt, að það kunni að íinnast menn,
sem ekki hefði tekizt að stjórna skapi sínu eins lengi
og Sölvi hafði gert, ef þeir hefðu átt við hans kjör að
búa. En hitt er jafnlíklegt, að þessi örlagaríka útrás
tilfinninga hans muni að mestu leyti vera að kenna
áhrifum frá kröfugöngum fyrsta maí, þó ekki skuli
algerlega gengið á snið við þann möguleika, að nið-
urbæld kynhvöt hafi róið undir uppreisninni. Þó er
ekki hægt í því sambandi, að benda á neina kven-
veru, sem eggjað hafi hann til þessa fangaráðs.
97