Réttur - 01.05.1937, Blaðsíða 34

alltaf án þess aS vita af hvaða ástæðum eða í hvaða
tilgangi. Löndin sem hann vann eignaðist hann aldrei
fremur en múrarinn húsið sem hann byggir. En hann
stendur þarna méð dauðaregn flugvélanna og brenn-
andi bik borgarmúranna yfir höfði sér, sprengjuna og
fallgröfina við fætur sér, pest og gas umhverfis sig,
holdi kiætt skotmark kastspjóts og örvar, gaskokkur
og skriðdrekafífl, með óvininn fyrir framan sig, hers-
höfðingjann fyrir aftansig! Óteljandihendur ófu stakk-
inn hans, smíðuðu brynjuna hans, sniðu stígvélin
hans. Ómælandi hávaði á öllum þjóðtungum heims
sem hvöttu hann til sóknar! Enginn sá guð að hann
hafi ekki blessað hann. Hann sem hefir verið slbg-
inn hinni andstyggilegu líkþrá þolinmæðinnar, hol-
aður innan af hinum ólæknandi sjúkdómi sljóleikans.
Hann'talar sjálfur um þennan óskýranlega sjúkdóm,
og hann er í raun og sannleika mjög erfiður skýr-
ingar, prófessorum mun líklega ekki takast að skýra
hann. Hvaða yfirþyrming er það eiginlega, sem hann
á þennan sjúkdóm að þakka, þennan óttalega, óskap-
lega og bráðsmitandi sjúkdóm?
Hinir tvíhöfðuðu kálfar koma fyrir endrum og eins,
en þeir gera ekki neinum mikla bölvun. Og það er
sagt að gegn jarðskjálftunum séu stálbyggingar nú-
tímans nokkurn veginn öruggar . . .
Enn þann dag í dag, þótt mörg ár séu liðin síðan
eg sá bronsdátann standa á torginu í La Ciotat, get
eg ekki gleymt honum. Það skyldi þó ekki vera 'hægt
að LÆKNA sjúkdóm hans?
(Lausl. þýtt) H. K.
114