Réttur - 01.03.1939, Qupperneq 12

að gera þjóðarbúskapinn sjálfstæðari. Um það hefi ég á
öðrum stað skrifað eftirfarandi:
„Hitt höfuðatriðið er, að það er ekki á sviði fram-
leiðslu neyzluvara fyrir innlenda markaðinn, sem líf-
taugar atvinnulífsins liggja, einkum ef litið er á þetta
frá sjónarmiði virkrar atvinnu-, fjármála- og banka-
pólitíkur, (sem ríkið stendur á bak við með ákveðna
stefnu og starfskrá).
Sjálfstæði atvinnulífsins, sem geta þjóðarinnar til
þess að bjarga sér sjálf, afskorin frá heimsmarkaðin-
um, t. d. í styrjöld, er nokkuð annars eðlis. Bretar flytja
inn um 70% af matvælum sínum, en með tilliti til mögu-
leika fyrir ríkið að reka virka búskaparpólitík, þá er
atvinnulíf þeirra mjög sjálfstætt. Höfuðstoðir atvinnu-
lífsins eru í höndum Breta sjálfra. Ein af þessum höf-
uðstoðum atvinnulífsins, framleiðslan á eigin fram-
leiðslutækjum, er í landinu sjálfu. Hins vegar veikir
það aðstöðu þeirra, að þá skortir margvísleg hráefni.
Það, sem gerir atvinnulífið á Islandi svo ósjálfstætt,
er fyrst og fremst það, að framleiðslan á þýðingarmestu
framleiðslutælcjunum er ekki í landinu sjálfu.
Annað atrjði er það, sem einnig gerir þjóðarbúskap-
inn ósjálfstæðan: Ónóg framleiðsla byggingarefna í
landinu. Þýðing þessa atriðis fyrir allan þjóðarbúskap-
inn sést glöggt af eftirfarandi.
í árslok 1934 er allur fiskiskipaflotinn: togarar, línu-
veiðarar og vélbátar, metinn á ca. 13 milj. kr., en árin
1933—1937 eru byggð hús í Reykjavík einni saman fyr-
ir 5,0—6,5 milj. kr. árlega. Það þýðir, að þessi 5 ár er
lagt í ný hús í Reykjavík tvöfallt andvirði alls fiski-
skipaflotans, sem samtímis er að ganga saman“. (Or-
sakir erfiðleikanna, bls. 74).
Þær framkvæmdir, sem eru mest aðkallandi á þessu
sviði, eru, að flytja allar skipaviðgerðir inn í landið,.
smíði tréskipa og að setja á stofn sementsframleiðslu,
svo framarlega, sem þess er nokkur kostur. I þessum
framkvæmdum þarf ríkið að hafa forystuna, eða að
12