Réttur - 01.03.1939, Síða 62

kældi óró móður sinnar með nokkrum stuttum setning-
um milli bitanna.
Ekkert, sagði hann. Veit það ekki. Við löbbuðum. Fór-
um á málverkasýningu. Kom ekkert fyrir. Botna ekkert
í þessu.
Drengirnir sátu eftir í borðstofunni að einhverjum
kökuföngum. Frú Benedek lá út af í svefnherberginu og
grét. Josep Benedek skálmaði föstum skrefum í átt til
kaffihússins.
Er þangað kom, var hinn venjulegi sunnudagshópur
þegar setztur við sitt sérborð í fullum blóma og drakk
svarti kaffi eða „kaffi og útí“. Josep Benedek mætti
þeirri venjulegu kveðju, „Halló, gamli minn“, sem allir
notuðu við alla í hópnum. Benedek rykkti hendinni
hryssingslega í kveðjuskyni, settist í sitt fasta sæti og
bað um svart kaffi. Umræðuefni hópsins var auðvitað
kreppur heimsins og vandræði. Friður er fjarstæða, lét
einhver í ljósi, þangað til fólkinu hefur skilizt ...
Fólkinu, greip Benedek fram í, harður í orði. Fólkið
er ekkert annað en gripahjörð, rekstur — því skilst
aldrei neitt, nema það sé rekið til þess með svipum. All-
ir okkar erfiðleikar stafa af því einu, að engin sterk
hönd lætur svipuna hvína á þessari hjörð — þá kæmist
allt í lag.
Uss, uss, andæfði einhver, þetta er of langt gengið.
Lítið þið á hann, sjáið þið hvað hann er röggsam-
legur; þrír eða fjórir blönduðu sér í málið, sögðu þetta
eða hitt, allir í einu, að þú mátt ekki tala svona, að
þegar öllu er á botninn hvolft, getur þú ekki kallað
mannkynið allt, stutt og laggott, gripahjörð og látið þar
við sitja, að málið er ekki alveg svo einfalt, athugaðu
einmitt hin einstöku atriði, það hlýtur að vera einhver
munur.
Einstök atriði, sagði Josep Benedek, það eru engin
einstök atriði, það er enginn munur, nema á krafti ann-
arsvegar og deiglu og tilslökun hinsvegar, hið eina, sem
máli skiptir, er, að við ættum sterkan mann, látum hanrt
62