Réttur - 01.03.1941, Blaðsíða 42

endurgjaldi. — Hefði hún fengið stöðuna, hefði hún
ekki verið honum háð. — Þetta var allt annað.
„Jæja, ég vona aö okkur hafi komið saman um
þetta”. — Hann brosti sínu einkennilega brosi og
sneri sér að skrifborðinu.
Var eitthvað í rödd hans, sem snart hana illa, eða
var það þessi sjálfglaða hreyfing. Skyndilega, án
nokkurra greinanlegra raka, náöi reiðin fullu valdi
yfir henni. — Hélt hann að hún væri svona auð-
keypt? Hélt hann að hún skildi ekki hvað skammar-
lega hann hafði svikið hana?
„Nei, þér skuluð ekki leggja neitt á yður mín vegna.
Ég kom ekki hingað til annars en leita eftir sjálf-
stæðri atvinnu".
Nú var það hann, sem fór hjá sér. „Þér misskiljið'
mig hraparlega frú Málfríður"----------En hún vissi
að hún hafði skilið hann rétt, afsakanir hans höfðu
engin áhrif á hana og hún leit á hann ögrunaraug-
um. Það var svo undarlega fróandi, að geta boðið
honum byrginn.
„Verið þér sælir og þökk fyrir viðtalið“.
Aftur laukst hurðin að baki henni, en hún vissi
varla af sér fyrr en hún stóö á gangstéttinni utan
viö húsið. Þá greip angistin hana heljartaki.--------
Tóta.
Vissu menn hvað það var að vera veikur, en verða
þó að reyna að styðja annan enn veikari? Sá sterki
vissi þaö ekki, einstæðingurinn vissi það ekki heldur,
sá sem ekki bar ábyrgð á öðru en sínu eigin lífi. —
Fyrir henni og hennar líkum tvöfaldaöist hver ósig-
ur, hver sársauki brann með tvíþættum sviða — og
meira en það. — Oft hafði hún reynt að telja kjark
í telpuna sína, þegar áhyggjan lá eins og farg á henn-
ar eigin brjósti, reynt að brosa og sýnast glöð, þegar
hana langaöi mest til að gráta, neitaö sér um allt
til aö geta hlúð að henni. Og þegar vinirnir drógu sig
42