Réttur - 01.03.1941, Síða 39

hitta yður aftur. — Það er nú svona, að mér stend- .
ur þetta á nokkuö miklu”.
„Frú Málfríður” — sagði hann, en þá hringdi sím-
inn. Hann greip heymartækið, heilsaði einhverjum,
játaði, neitaði, taláði um eitthvaö, sem hún botnaði
ekkert í, hló og gerði að gamni sínu. — Henni fannst
þetta. óratími.
Loks lagði hann tækið frá sér, hagræddi sér í sæt-
inu og festi á henni augun.
„Mér þykir það ákaflega leitt frú Málfríður, en því
miður getur ekki orðið af þessu. — Ég hef þegar
ráðið aðra til starfans”.
— Nú vissi hún það. — Ó, þetta var það sem hún
hafði kviðið mest, en ekki trúað af því hún treysti
blíðum og hughreystandi orðum þessa manns, sem
nú slöngvaði þessu svona rólega framan í hana. —
Varir hennar titmðu og hún gleymdi í svipinn allri
feimni. „Er það þannig? Mér skildist þó á yður í vet-
ur, að ég mætti eiga þetta nokkumvegin víst. — En
ég sé, að ég hef borið alltof mikið traust t'il yöar“.
Hún gerði sig líklega til aö standa upp, en hann
stöðvaði hana.
„Við skulum tala betur út um þetta, frú Málfríður,
sagði hann með sinni rólegu, þýðu rödd. „Það er á-
byggilega misskilningur hjá yður, aö ég hafi lofaö
yður nokkru um þetta. Ég sagðist aðeins ætla að at-
huga málið. Síðan bárust mér ýmsar umsóknir, þar
á meðal frá stúlku, sem hefur ágætispróf frá verzl-
unarskóla og öll hin beztu meðmæli. — Þér sjáið
sjálf, að slíkt verður að taka til greina. Hinsvegar
vildi ég gjarnan verða yður að einhverju liði, því
eins og þér minntust á í vetur ,var ég einu sinni
kunnugur manninum yðar“.
— Hún var svo reið, að hún hefði helzt viljaö ausa
yfir hann blóðugum skömmum, en það var sem farg
lægi á brjósti hennar, og þegar hún leit á hið bjarta
39