Réttur - 01.03.1941, Blaðsíða 7

aldarrekstri né hernaöi, heldur aðeins sambland af
andstyggö, vorkunn, fyrirlitningu og aðhlátri, og
pikkólóinn þykist jafngóöur og liösforinginn, þar
hlýtur þaö aö láta afkáralega í eyrum aö heyra her-
mannaföt beðin fyrirgefningar í dagblööunum, —
enda ekki vænlegt til að auka viröingu fyrir þessum
fatnaöi.
Það er almannamál út um heim, og frægt af bók-
menntum, að gáfnastig herforingja í venjulegum kapí-
talistaherjum sé hiö lægsta sem hægt er aö komast
utan fávitahælanna, en í venjulegum kapítalistiskum
her eru hinir heimskari pabbasynir hafðir fyrir for-
ingja, auövaldsdrengir þeir, sem til einskis duga í borg-
aralegu lífi eru settir þangaö í krafti peninga sinna,
eða pabbanna. Gáfaöir alþýöupiltar hafa í kapítal-
istaher enga möguleika til aö vinna sig upp úr því
aö vera „common dirt“. Þetta á ekki viö um einn her
fremur en annan. Til dæmis voru núverandi liösfor-
ingjar þýzka hersins, „hinir 100 þúsund her-
menn“ Weimarlýöveldisins, allir útvaldir „þussar“
frá þýzkum peningaheimilum. Þá sjaldan meðal-
greindur maöur kemst upp í herforingjastööu í auð-
valdsher verður hann venjulega heimsfrægt mikil
menni á stuttum tíma, eins og t. d. Arabíu-Lárus.
Áhugamál herforingja eru eft'ir því. Til dæmis átti
Joffre, einn aðalforstjórinn í stríðsrekstri kapítalista
1914—18, eitt áhugamál framar öllu öðru, og það var
að láta ekki vekja sig fyrir kl. 6 á morgnana. Hann
var svo sljór, aö hann skildi ekki venjulegan brandara.
Á svipuðu stigi var gáfnafar Hindenbmgs.
Þegar dreifibréf það komst á gang, sem verkamaöur
hér í bænum, Hallgrímur Hallgrímsson, hefur ver-
ið dæmdur fyrír að hafa þýtt á lýtalausa ensku,
„með hjálp stúlku sem dvalið hefur í enskumælandi
löndum“, þá skrifaði einhver hershöfðingi, sem ekki
lét nafns síns getið, í blöðin hér, að dreifing þessa
k.
7