Réttur - 01.03.1941, Síða 37

dyr og biðja um brauð. Ósjálfrátt kreppt’i hún hönd-
ina, svo hún kenndi til naglanna gegnum hanzkann.
— Ung stúlka, sem hún kannaðist við, gekk fram
hjá. — Voða var hún búin að fá sér fallegan hatt.
Hvemig var því annars varið með hana sjálfa?
Hlaut ekki eitthvað að vera bogið við það, að hún,
sem enn var á bezta aldri, skyldi lifa svona afskekkt
og einangruö, fjarri gleöi lífsins? Hún, sem eitt sinn
hafði verið svo hraust og blóðheit stúlka. En þetta
voru víst örlög hennar. Eina ævintýrið hennar, eftir
að hún varö ekkja, skildi eftir hjá henn'i ótrú á karl-
mönmmum og á heiminum og öllum hans lystisemd-
um. Líklega heföi hún samt getaö veriö hamingju-
söm á sinn hátt, ef einkabarnið hennar hefði verið
hraust.
Nú orðiö átti hún ekki aðra ósk en þá, að geta látiö
Tótu litlu líða vel, og að geta séð um hana af eigin
ramleik. — Þaö var sú líftaug, sem enn hélt við þreki
hennar og sjálfsvirðingu.
Hún var komin á aðalgötu bæjarins, og hægði
ganginn til þess að vera viss um að koma ekki of
snemma. Hér voru allir prúöbúnir og öruggir að sjá.
Hún varð líka að sýnast örug|‘, þegar á hólminn var
komið. — Samt áttaði hún sig varla á því hvað hún
var komin langt, fyrr en hún sá í horniö á stórhýs-
inu þar sem Helgi Gunnlaugsson hafði verzlun sína
og skrifstofur.
— — — Hurðin á hinni björtu, rúmgóðu einka-
skrifstofu féll aftur að baki henni, og hún stóð aug-
liti til auglitis við mann, sem virtist vera fullkomn-
asta prúðmenni fram í fingurgóma og ofan í tær.
Hún hafði séð hann nokkrum sinnum áður og einu
sinni talað við hann, en henni fannst hún aldrei hafa
veitt hinni orðlögöu glæsimennsku hans fulla eftir-
tekt fyrr. — Hann var ekki eiginlega fríður maður,
en vöxtur hans, látbragö og klæðaburður, bros hans,
m