Réttur - 01.11.1967, Qupperneq 8

vitað að berjast á báðum sviðum, — því „fag-
lega'" og pólitíska, — og með báðum vopnum:
verklýðssamtökunum og atkvæðaseðlinum.
Hann stefnir að hvorttveggja í senn: að gera
verklýðssamtökin sem voldugust vopn og ná
sem mestum áhrifum á ríkisvaldið. Hann verð-
ur að samræma baráttu sína á báðum sviðum
og samhæfa vopnin. Hann verður eftir mætti
að hindra borgarastéttina í að kljúfa fylklngu al-
þýðunnar. Og jafnframt verður hann að kapp-
kosta að fá þann hluta borgarastéttarinnar.sem
á allt undir eflingu og vemd íslenzkra atvinnu-
vega (útgerð og fsl. iðnað) til samstöðu við sig
gegn erlendum auðhringum og erindrekum
eða bandamönnum þeirra.
Vinstri armur verklýðshreyfingarinnar, —
Sósíalistaflokkurinn, Alþýðubandalagið, —
hefur með 30 ára baráttu og forystu í alhliða
stétfabaráttu umskapað lífskjör íslenzkra launa-
stétta frá því, er þar áður var, — og varið á-
vexti erfiðra sigra eftir mætti.
Afturhaldið í borgarastéttinni lætur hinsveg-
ar einskis ófreistað til þess að revna að ná
ýmsum áhrifamönnum í verklýðshrevfingunni
undir áhrif sín, gera þá sér eftirláta, — draga
þá vfir í hægri arm hreyfinaarinnar. Ýmiskon-
ar þjóðfélagsafstaða og skoðanaágreiningur er
undirrót mótsetninganna. En oft er á þann á-
greinlng aukið með markvissum spillingarað-
ferðum valdhafa.
Uoohefð stendur þá oft til boða b°im, er bug-
ast láta í baráttunni. Þátttaká í rík'sstióm veik-
ir mótstöðuafl sumra gegn borgaralegum freist-
ingum. Stundum er jafnvel af hálfu borgara-
legra forvstumanna leikið á strengi hégóma-
skanar í brjósti ýmissa le'ðtoaa. revnt að
ala með þeim einskonar dýrkun á eigin ner-
sónu — og þannig reynt að ná tökum á ein-
stökum le'ðtoaum og sundra oa snilla sam-
heldni alþvðu. Og þegar mikið bvkir við liggja
er svo kommúnistagrýlan dregin fram úr
fvlgsnum sínum til að auðvelda sumum leið-
togum uppgjöfina.
En í allrisinniviðurelgnviðhægriarminnþarf
vinstri armur verklýðshreyfingarinnar ætíð að
vera minnugur þess að takmarkið er að vinna
þennan arm, — fylgjendur og foringja, — til
samstarfs, — losa hann undan borgaralegu
áhrifunum, — fá hann til að samfylkja með
sér í stéttabaráttu alþýðunnar.
Það er hægt, því launafólkið í þeim armi
hefur sömu hagsmuna að gæta og hitt, er þeg-
ar stendur í broddi fylkingar vinstra megin. Og
jafnvel í brjósti foringjanna flestra „berjast
sálir tvær", — þó einstaka séu að vísu frá upp-
hafi glataðir. Þótt öflug séu áhrif frá afturhald-
inu, er annarsvegar togar í leiðtoga þessa, —
þá eru hinsvegar tryggðaböndin við verkalýð
þann, er þeim fylgir, oft svo sterk, að ef hann
vinnst til samstarfs, þá fylgja foringjarnir með.
Alhliða beiting alls þess valds, sem verka-
lýðurinn ræður yfir, faglegs og pólitísks, er
frumskilyrði sigursins. Hver, sem reynir að
sundra því afli eða draga úr beitingu þess,
vinnur í þjónustu afturhaldsins, — óafvitandi
eða vitandi vits.
Vér stöndum á miklum vegamótum. Samfara
sigri í kaupgjalds- og atvinnuleysisbaráttunni,
verður að fara fram umsköpun þjóðfélagsins,
hin mesta síðan 1944. í stað þess að halda aft-
ur á bak niður á nýlendustígið og fela ís-
land erlendum auðhringum á vald, — þá ligg-
ur nú fyrir að brjótast brautina fram til sjálf-
stjómar fslands í efnahagsmálum, félags-
hyggju og samstarfs í þjóðlífinu í stað stjórn-
leysis og baráttu allra gegn öllum.
Það er hið mikla þjóðlega verkefni verklýðs-
hreyfingarinnar, — með vinstra arm sinn í
broddi fylkingar, — að sameina eigi aðeins allt
launafólk, heldur og atvinnurekendur hinna
þjóðlegu atvinnugreina og þar með bændur
— um að fara þessa leið, brjóta þessa braut
sjálfstæðis og afkomuöryggis.
A því að það takist geta örlög íslands oltið.
Einar Olgeirsson.
188