Réttur - 01.04.1983, Blaðsíða 6

/
liggur fyrir. Ég segi samþykkja með of-
beldi, þegar það er reynt að knýja svo fast
á um það, að það eru haldnir hér nætur-
fundir um málið, haft í hótunum við
þingmenn út af þessu máli, og er vandséð
hvaða íslenskum hagsmunum þessir þing-
menn — Eggert Haukdal og félagar —
hvaða íslenskum hagsmunum þessir menn
eru að þjóna með því að gera þessa tillögu
hér á alþingi. Hérna er auðvitað um að
ræða svo einstök þjónustubrögð við út-
lendan auðhring, að ég vona að þess séu
engin önnur dæmi að á þjóðþingi fullvalda
ríkis standi það til að bjóða útlendum
auðhring, sem leikið hefur landsmenn
jafn grátt í þessum viðskiptum og þessi,
að bjóða honum sérstaklega og vinsamleg-
ast stækkun fyrirtækisins í forgjöf í samn-
ingum. Hér er auðvitað um að ræða þvílík
tíðindi, þvílík stórmerki, að sjálfsagt hefur
engum þeirra, sem stóð að flutningi ál-
málsins á sínum tíma, látið sér detta það
í hug, að eftir aðeins örfá ár — einn og
hálfan áratug frá umræðum um álverið —
þá kæmi upp hugsanlegur meirihluti á
alþingi af þessum toga. Hvílík endemi eru
það í rauninni, að menn skuli láta sér
detta slíkt í hug og láta sér koma það til
hugar að knýja það fram á alþingi með
þessum hætti. Er þar verið að þjóna
hagsmunum íslensku þjóðarinnar? Er þar
verið að þjóna hagsinunum þeirra íslend-
inga sem búa nú við dýra raforkureikn-
inga? Hverjum er hér verið að þjóna, af
hverju eru menn að láta sig hafa það að
ganga í þetta skítverk fyrir þennan hring?
Dragið tillöguna til baka!
Ég leyfi mér að vona, að í hópi flutnings-
manna séu menn sem standa að þessari
tillögu vegna þess að þeir vissu ekki hvað
þeir voru að gera, og þar af leiðandi
fyrirgefist þeim eins og segir frá í gamalli
bók sem við allir höfum lesið og öll, vel
og vandlega vonandi. Ég vona að þessir
háttvirtu flutningsmenn átti sig á því þó
síðar verði hvaða athæfi er hér á ferðinni,
og þeir sjái þess vegna sóma sinn í því,
áður en lengra er haldið í þessum umræð-
um, að draga tillöguna til baka. Hún er
smánarmerki, hún er smánarmerki slík
tillaga, og hlýtur að koma við streng í
hjarta hvers einasta manns sem á lágmarks-
tilfinningu og virðingu fyrir sjálfstæði,
sögu og menningu íslensku þjóðarinnar.
Þeir sem hrista hausinn yfir slíku, glotta
yfir slíku og telja slíkt tal skrumið eitt,
eru búnir að gleyma því hvaðan þessi þjóð
tók afl sitt og þeir eiga lítið eftir af þeirri
kynfylgju sem leiddi kynslóðirnar í gegn-
um sjö alda sögu sjálfstæðisbaráttu gegn
nýlenduvaldi útlendinga.
A undanförnum árum hefur oft verið
tekist á um sjálfstæði íslensku þjóðarinn-
ar. I þeim umræðum hafa menn skipst í
fylkingar, og það hefur oft verið heitt í
kolunum. Pannig var það til dæmis þegar
umræða um álverið fór fram á alþingi á
sínum tíma. Það var 1965 og 1966 sem
þær umræður fóru fram og það er fróðlegt
að rilja þær upp einmitt hér til að athuga
hvort menn sáu þá fyrir þá þróun sem
síðan hefur orðið ellegar þann dapurlega
fund sem nú er haldinn við auða stóla hér
á alþingi. Þegar þetta frumvarp um ál-
bræðslu viö Straumsvík var lagt fyrir árið
1965 þá urðu geysimiklar umræður um
það hér á þinginu.
Ræöa Hannibals Valdimarssonar
formanns Alþýðubandalagsins
Þá var gagnrýnt í upphafi til dæmis af
70