Réttur - 01.04.1983, Blaðsíða 20

verið fyrirboði þess að þessi stefna, sem
var boðuð fyrir 15-16 árum, verði fram-
kvæmd hér á landi? Er hætta á því,
raunveruleg hætta á því að slíkt gerist?
Ég bið ykkur að hugsa alvarlega: Er það
raunverulega til í dæminu, að hér sé
Alusuisse búið að koma sér upp þeirri
varnarsveit og sóknarsveit, að það sé
hugsanlegt, að það sé jafnvel meirihluti á
alþingi íslendinga sem er tilbúinn til að
segja: Verksmiðjan skal ekki vera ein,
heldur skulu þær hugsanlega vera tvær og
hugsanlega vera 3 og 4 í eigu útlendinga
og jafnvel 20.
(Fr.S.: Pá... farci að leggjasí).
Eða jafnvel 20. Er þingmaðurinn þreytt-
ur?
(Gripið fram í: Mér heyrist ráðherr-
ann vera farinn að rugla).
Guðmundur G. Þórarinsson fái
heimferðarleyfi
Vill hann fara heim? Eg er viss um að
hæstvirtur forseti veitir honum heimferð-
arleyfi. Hæstvirtur forseti er almennilegur
við flokksbræður sína, sem hefðu þurft að
vera hér í kvöld til að tala l'yrir máli sínu
eins og háttvirtur þingmaður Halldór
Ásgrímsson, en hann er nú farinn heim
að lúra og ég er viss um að háttvirtur
þingmaður Guðmundur G. Þórarinsson
getur líka fengið heimferðarleyfi. En það
er annars merkilegt með hann, að í hvert
skipti sem ég vík að álverinu, Alusuisse
og Framsóknarflokknum, þá hrekkur hann
í einhvern undarlegan baklás með framí-
köllum og látum, þessi annars friðsami og
prúði maður. Það er nokkuð sérkennilegt
að það er eins og það sé komið við hjartað
í honum, taugarnar. Vonandi á hann
góðar og ærlegar taugar og það eru þær
sem svara þegar bankað er, og það er vel
að það skuli enn vera til í þessum háttvirta
þingmanni.
Viðvörunarorð Alfreðs
Gíslasonar
Hér, herra forseti, hef ég rakið í fáum
orðum eitt og annað, sem kom fram á
alþingi íslendinga þegar umræður fóru
frain um álverið á sínum tíma. Ég hef sýnt
fram á það, að Eysteinn Jónsson og Einar
Olgeirsson vöruðu við hinum miklu hætt-
um sem gætu verið af því að innleiða
erlent auðmagn hér í atvinnulíf íslendinga
og ég benti á það hvernig Bjarni Benedikts-
son, þáverandi forsætisráðherra, vísaði til
þess að þrátt fyrir allt ætti þjóðin þann
möguleika að taka þetta fyrirtæki eignar-
námi, ef hún vildi.
En ég vil einnig víkja nokkuð að
annarri hlið þessa máls, sem kom fram í
umræðunum árið 1966. Það er mengunar-
þátturinn frá álverinu í Straumsvík. Ég
minnist þess ákaflega vel, að þegar um-
ræður fóru fram um álverið, þá voru í
raun og veru aðaláhersluatriðin þau, að
raforkuverðið væri mjög óhagstætt. Það
viðurkenna allir nú orðið, líka Sjálfstæðis-
flokkurinn. En önnur atriði til gagnrýni á
þessum álsamningi heyrust ekki eins vel
og það er nokkuð athyglisvert að umræð-
an um mengunina frá álverinu var mjög
lítil. Égman eftir því að það er ekki lengra
síðan en 1966, að orðið „mengun“ þótti
vera svo kostulegt hér í sölum alþingis að
menn settu á langar ræður um það hvernig
best væri að nefna þau ósköp sem á bak
við það orð leynist. Einn af þeim þing-
84