Réttur - 01.04.1983, Blaðsíða 24

Alusuisse hér á íslandi. Auðvitað lilýtur
iðnaðarráðherra að leggja á það ofurkapp
að hækka raforkuverðið. Þar er um að
ræða ríka hagsmuni íslensku þjóðarinnar,
þannig að það getur skipt sköpum um
ýmsar meginstærðir í lífskjörum lands-
manna. Þegar við stöndum frammi fyrir
því að ekki fást samningar um hækkun
raforkuverðs, þá förum við auðvitað þá
leið sem ríkisstjórnin gerði samþykkt um
snemma á síðasta ári. Við segjum: Það er
ekkert annað að gera en að hækka verðið
einhliða og taka um það ákvörðun með
lögum frá alþingi. Þess vegna höfum við
Iagt fyrir frumvarp til laga um leiðréttingu
orkuverðs til ísal. Við höfum lagt þetta
frumvarp fyrir vegna þess að við teljum
að þarna verði íslendingar að ná sínum
rétti og við teljum að við stöndum þarna
á mjög svipuðum krossgötum, svipuðum
vegamótum og þjóðin stóð þegar land-
helgin var færð út á sínum tíma og
útienskir togarar voru reknir úr fiskveiði-
landhelgi. Staðan núna er hins vegar
þannig að þrír stórnmálaflokkar hafa
sameinast um að standa við hliðina á
álverksmiðjunni í þessu máli, því miður.
Einn stjórnmálaflokkur stendur fast á
rétti íslendinga, eins fast og hann getur.
Hann mun leita til þjóðarinnar í næstu
kosningum og biðja hana um stuðning við
íslenska atvinnustefnu gegn hinni útlendu
stefnu, gegn þeim flokkum se'm hér flytja
tillögu á alþingi íslendinga um að hneigja
sig fyrir Alusuisse.
Álmálið er sjálfstæðisbarátta
Við Alþýðubandalagsmenn, sem stönd-
um að því að flytja tillögu um leiðréttingu
á raforkuverði álversins verulega erum
sammála þeim, sem stóðu að því á sínum
tíma að lögleiða lýðveldi á íslandi árið
1944. Við teljum að þeir hafi gert rétt en
ekki rangt með sinni ákvörðun. Við telj-
um að það sé ekki ástæða til þess fyrir
þjóðina að sjá eftir því að hún samþykkti
í allsherjaratkvæðagreiðslu að hér skyldi
stofnað lýðveldi 17. júní 1944. Við minn-
um á það, að á undanförnum áratugum
hefur baráttan í þessu landi snúist um það
hvort menn hafa trú á því að menn gætu
lifað hér í þessu landi sem sjálfstæð þjóð
og fullvalda ríki eða hvort við þyrftum að
segja okkur á sveit erlendra auðfélaga eða
að ganga undir jarðarmen stórveldanna
með einhverjum hætti.
Við höfum sýnt fram á það með nýsköp-
unarstjórninni 1944-1946 að það var hægt
að treysta svo grundvöll íslenskra atvinnu-
vega að hér mátti byggja upp góð lífskjör
í landinu. Við höfum sýnt fram á það, að
hermangsvinnan var ekki nauðsyn, en
það töldu svokallaðir lýðræðisflokkar hér
eftir 1950. Þeir töldu, að hermangsvinnan
væri brýn nauðsyn og íslendingar gætu
ekki lifað hér af eigin atvinnu í landinu.
Það var á þeim árum sem fjórða hver
króna í gjaldeyristekjum Islendinga var
komin af Vellinum og menn töldu að það
væri í raun og veru útilokað annað en við
myndum um aldur og ævi vera háðir
hermangsvinnunni hér í þessu landi. Al-
þýðubandalagið, sem var aðili að ríkis-
stjórn árið 1956-1958 beitti sér fyrir upp-
byggingarstefnu atvinnuveganna og út-
færslu landhelginnar sem hafði það í för
með sér að stefnu hermangsvinnunar var
hnekkt. Þeir menn sem töldu að íslending-
ar gætu ekki unnið hér við eigin bjargræðis-
vegi urðu sér til skammar. Reynslan setti
þá út í horn. En þeir komust aftur hér til
valda í landinu upp úr 1960 og það var
stofnuð viðreisnarstjórn, sem var til hér í
10 ár. Sú stjórn vann verulegt tjón,
verulegt og alvarlegt tjón á möguleikum
88