Réttur - 01.04.1983, Blaðsíða 35

Minning:
Olafur Rafn Einarsson
Fœddur 16. janúar 1943 —
Dáinn 11. júní 1983
Ólafur Rafn Einarsson sagnfræðingur er fallinn frá, í blóma lífsins, aðeins
fertugur að aldri. Hreyfíng sósíalista á Islandi missir þar einn tryggasta og besta
baráttumann sinn. Þau eru djúp og sár skörðin, sem höggvin eru nú á nokkrum
árum í framvarðasveit sósíalismans á íslandi: Magnús, Sverrir, Bjarni Þórðar,
Guðmundur Vigfússon og nú Ólafur Rafn. Um þann þunga harm, sem þarmeð
er kveðinn að nánustu aðstandendum Ólafs, skal ei rætt hér.
Ólafur sameinaði víðsýnina í alþjóðahyggju sósíalismans eldheitum áhuga á
sjálfstæðisbaráttu íslendinga og tengdi hvortveggja frelsisbaráttu hins vinnandi
fólks. Reit hann um alla þessa aðalþætti nútímalífs af raunsæi sagnfræðingsins.
Hann var atorkusamur með afbrigðum og hugmyndaríkur. Auk aðalkennslu-
starfa sinna í Menntaskólanum við Sund, llutti hann fyrirlestra á vegum M.F.A.
í Ölfusborgum um sögu verkalýðshreyfíngarinnar, svo og um sama efni í
háskólanum annaðhvort ár. Þar við bættist svo öll hans pólitíska starfsemi á
vegum flokksins og ritstörf, sem rakin eru í eftirmælum hér á eftir.
Ólafur átti sæti í nefnd þeirri, er annast aðstoð við fátækar þjóðir. Hjarta hans
var gott og hann fann sárt til með þeim, sem um sárt eiga að binda í þessari
veröld. Svo hefur Ólafur prófessor Björnsson, fyrrv. alþm., sem var löngum
formaður þeirrar nefndar, tjáð mér að Ólafur hafí á fundi einum lagt til að aðstoð
Norðurlanda yrði einbeitt að Tansaníu. Þessari hugmynd tókst prófessor Ólafi
að koma fram á þeim víða vettvangi aðstoðarinnar — og nýtur Tansanía þess
nú í ríkum mæli.
En jafnhliða baráttuandanum og tilfínningunni með öllum þeim, sem erfíða
lífsbaráttu heyja, þá býst ég við að vísindamaðurinn í honum hefði orðið æ
sterkari, ef honum hefði orðið lengra lífs auðið. Friðrik Þórðarson, lektor í Osló,
99