Réttur - 01.04.1984, Síða 45

honum ekki hót. Né öllum hinum, sem
þrátt fyrir hinn almenna friðarvilja í
heiminum verða ófriði að bráð í dag og á
morgun.
Pað er nefnilega ekki nóg að vera frið-
arsinni í hjarta sínu. Friður í hjartanu
getur ekki einu sinni bjargað lífi vesællar
flugu, ef einhver sem hefur annað hjarta-
lag ákveður að drepa hana.
Sá friðarvilji, sem geymdur er inni í
hjartanu og aðeins viðraður yfir kaffiboll-
anum er því miður einskis virði til annars
en þess að hressa upp á samviskuna eina
kvöldstund.
Er þá yfirhöfuð nokkurt gagn að friðar-
vilja?
Er vil nokkurs að vera að þessu friðar-
brölti?
Eigum við annarra kosta völ en að láta
drepa okkur á einn eða annan veginn, eft-
ir því hvað stríðsherrunum kann að
þóknast?
Jú, það er til annar kostur, — sá kostur
að velja sér líf, og hann stendur opinn
hverjum þeim, sem reiðubúinn er að
virða og verja lífsrétt sérhvers manns.
Hverjum þeim sem reiðubúinn er að
skilja, að herstöð á Miðnesheiði og rat-
sjárstöð á Langanesi er hið sama og bið-
stöð dauða og tortímingar, og að eina
leiðin útúr þeirri biðstöð liggur um sam-
stöðu og friðarbrölt allra friðarsinna.
Hverjum þeim, sem ákveður að draga
friðarviljann uppúr hjartahirslunni og
bera hann í fylkingarbrjósti þeirrar
göngu, sem krefst lífsréttar mannkyninu
til handa.
Hverjum þeim, sem hafnar því að bera
vopn til varnar friðinum. Það er um þetta
sem málið snýst, — líf eða dauða, frið
eða stríð. Svo einfalt er það.
Það er engin spurning um svona frið
eða hinsegin frið eða bara frið fyrir mig.
Hönnuðir nútíma hernarðartækni sjá fyr-
ir því. Dag hvern erum við rekin upp að
vegg og neydd til að skilja að örlög mann-
kyns eru örlög einstaklingsins, að „í dag
mér, á morgun þér“.
Nóttina sem herir Varsjárbandalagsins
stóðu vígbúnir við pólsku landamærin og
Bandaríkjaforseti hafði heitið að svara
hverri hernaðaríhlutun þeirra af fyllstu
hörku, eins og það var svo snyrtilega
orðað, man ég að ég horfði á sofandi
börnin mín og hugsaði: Kannski kemur
enginn morgundagur. Eða kannski kem-
ur hann og ég óska þess að hann hefði
ekki komið.
Og ég, friðarsinninn, spurði í angist
allra mæðra: Hvað get ég gert?
Já, hvað getum við gert?
Við getum ristið upp, öll sem eitt, og
sagt NEI.
Nei, og aftur nei.
Eitt nei er orð, viljayfirlýsing, — mill-
jónfaldað nei er máttur, sterkari kjarn-
orku.
Vegna meðbræðra okkar, sem drepnir
eru í varnarstríðum hershöfðingjanna,
vegna foreldranna, sem ekki geta gefið
börnun sínum framtíð, vegna jarðarinn-
ar, sem okkur er falin til varðveislu ber
okkur skylda til að segja nei við hverju
því orði, athöfn og framkvæmd, sem ógn-
ar lífi.
Ekki bara að segja það, heldur meina
það.
Ekki bara í dag, heldur sérhvern dag.
Því það er hægt. Það getum við gert.
og það er líka eina leiðin til þess að börn-
in okkar eigi morgundag í vændum.
109