Réttur - 01.08.1986, Síða 58

Gjaldþrot keynesismans
Gjaldþrot keynesismans felst í því að
hann er ófær um að ráða fram úr stöðnun-
arverðbólgunni því efnahagsstefna hans
fæst aðeins við hagstærðir á yfirborði
efnahagskerfisins og er ófær um að
skerða raunlaun nægilega til að tryggja
fyrirtækjunum þolanlegt gróðahlutfall án
þess að raska stéttasamvinnukerfinu. En
forsenda stéttasamvinnukerfisins er nægi-
leg framleiðniaukning og ný tæknikerfi
sem gera auðmagnsupphleðsluna mögu-
lega miðað við gróðahlutfall sem fyrir-
tækin sætta sig við og þar sem styrkleiki
borgarastéttarinnar er meiri en verka-
lýðsstéttarinnar verður það hlutverk
keynesistanna og þess hluta verkalýðs-
hreyfingarinnar sem þeim fylgja að lækka
laun og skera niður velferðarkerfið, því
þegar allt kemur til alls hefur borgara-
stéttin úrslitavopn í hendi sér þar sem er
raunveruleg hótun um lokun fyrirtækja
og flutning til annarra landsvæða eða
landa þar sem möguleikar eru á gróða-
vænlegri fjárfestingum. Þetta mögulega
vald auðmagnsins er jafnvel enn meira
hjá fjölþjóða-auðhringum en smáum
„þjóðlegum“ atvinnurekendum.
Þróun auðvaldskerfisins á undanförn-
um áratugum hefur einmitt einkennst af
útþenslu fjölþjóðlegra auðhringa og sí-
auknum völdum þeirra. Þessi þróun hefur
óvíða verið skýrari en á Bretlandi.
Framhald í nœsta hefti Réttar.
170